Integratie

Wanneer je bezig bent met Autolyse kun je vast komen te zitten. Het 'lichaam-geest-systeem' kan vastlopen door wat er aan herinneringen, fixaties en trauma's loskomt, maar ook omdat het tot je doordringt dat wat je gelooft en waarvan je overtuigt bent op los zand is gebaseerd. In zo'n geval is het goed om de opgedane ervaringen te integreren in het 'lichaam-geest-systeem' — in het 'Zijn'.

Niet Actief Integreren.

In principe kun je vanaf het begin deze integratie al gebruiken, maar ik vermoed dat je het pas zult doen wanneer je niet anders meer kunt, omdat je het gevoel hebt dat je niet verder komt met de Autolyse.

'Integratie' klinkt heel erg actief, maar is het tegenovergestelde. Je doet het niet door iets te gaan doen, maar door juist zoveel mogelijk niet te doen. Je integreert de opgedane ervaringen, inzichten en kennis niet door dit actief in je leven te verwerken, niet door er een 'plekje' voor te vinden, maar door zoveel mogelijk te gaan zitten terwijl je bewust adem haalt en gaat voelen wat is zonder het te verwoorden of te labelen. Het integreren lijkt dan vanzelf te gaan, puur en alleen omdat je het toelaat.

Ik weet dat dit lastig is om te accepteren, omdat we gewend zijn te geloven dat we voor alles wat we willen hebben of willen bereiken hard moeten werken om het te verkrijgen. Die misvatting is de reden waarom zoveel mensen het gevoel hebben dat ze iets missen of iets te kort komen, maar vooral ook de reden waarom zoveel mensen ongelukkig, gestrest en agressief zijn; omdat wat ze aan het doen zijn gewoon niet werkt.

De Methode.

Je verkrijgt niets door het toe te eigenen of door er heel hard voor te werken, je kunt alleen maar ontvangen door te geven. Deze kennis wordt door veel mensen als 'paradoxaal' ervaren, maar als je inziet dat het werkelijk zo werkt, is het vanzelfsprekend dat je integreert door het los te laten en toe te laten en niet door er moeite voor te gaan doen.

Wat je 'doet' om de ervaringen en inzichten te integreren is het volgende:
Je gaat zitten, je concentreert je op je ademhaling en voelt wat er in je omgaat zonder dit te benoemen of er een oordeel over te hebben.
Hoe je dat ademen en voelen doet, vertel ik je in de volgende twee onderdelen ('Ademen' en 'Voelen'), maar lees eerst even verder.

Gevoelens en Emoties.

We hebben de gewoonte om een gevoel dat we hebben, of een emotie die we ervaren, onder woorden te brengen. Dit doen we omdat we geloven dat, als we begrijpen wat het gevoel of de emotie is of betekent, of als we begrijpen waar het vandaan komt, we het daarna een plekje kunnen geven. Hiermee overtuigen we onszelf er van dat we het gevoel of de emotie hebben verwerkt.

Maar dat is niet zo.

Wanneer we een gevoel of emotie onder woorden brengen en daardoor geloven dat we begrijpen wat het gevoel of de emotie ons vertelt, dan geven we dit niet een plekje. Wat we doen is, het gevoel of de emotie wegstoppen en onderdrukken. We doen, veelal onbewust, net alsof het gevoel of de emotie er niet meer toe doet en soms doen we net alsof het er nooit werkelijk is geweest.

Het enige dat we hiermee bereiken is, dat we even een gevoel van opluchting zullen ervaren. Helaas zal het gevoel of de emotie in een later stadia van ons leven dubbel zo heftig terugkomen. Als we het dan opnieuw wegstoppen komt het opnieuw dubbel zo heftig terug, en als we het dan weer wegstoppen komt het weer dubbel zo heftig terug. Net zolang tot het een keer geïntegreerd wordt of we zo depressief worden dat we het niet meer aankunnen.

Nu kun je denken dat, als de emotie terugkomt, je deze emotie zult herkennen, maar dat is zelden het geval. De emotie komt wel terug, maar middels een ander voorval. Het zit in een ander jasje als het ware, en aangezien we ons altijd concentreren op het uiterlijk (het jasje) en niet op wat het werkelijk is (de emotie), geloven we dat we iets nieuws ervaren in plaats van dat we herkennen dat het hetzelfde is dat we al eerder hebben ervaren.

Een manier om gevoel of emotie in het gehele systeem van ons lichaam en geest op te nemen, is door het te integreren middels juist ademen en voelen zonder oordeel. Door ons 'lichaam-geest-systeem' de tijd en de ruimte te geven te assimileren met de aanwezige gevoelens en emoties, lossen blokkades op en kunnen emoties, ervaringen en zelfs trauma's geïntegreerd worden.

Hierbij wil ik benadrukken dat tijd en ruimte beiden uiteindelijk niet werkelijk bestaan, dus ook voor het integreren geldt: je hebt geen haast, dus forceer het niet. Met ons denken krijgen we dit niet voor elkaar, we kunnen het niet naar zijn plek redeneren, maar ons lichaam en onze geest ordenen alles vanzelf als ze de kans krijgen.