Paradox — (11-09-10)

Rust blijft nooit lang, omdat dit lichaam—of dat wat dit lichaam denkt te zijn—deze rust (of geluk, blijdschap) wil vasthouden zodat het blijft. Alles wat je probeert vast te houden, verdwijnt sneller. Ongeluk, of negatieve gevoelens, wil je verdrijven waardoor ze juist sterker worden en langer blijven voortduren.

De kunst is dus om geluk niet te willen (waardoor het sterker wordt en langer blijft) een ongeluk te willen (waardoor het zwakker wordt en verdwijnt). Dat is—zoals alles—een paradox. Maar aangezien we iets wat we fijn vinden nooit "niet kunnen willen" en wat we niet fijn vinden nooit "kunnen willen", zijn we gedoemd om ons kut te voelen met fijne momenten om dat af te wisselen.

Mijn hoop is, mijn wens is, mijn verzoek aan het universum en Maya is, dat ik de negatieve gevoelens, de boze emoties en het algehele kutgevoel mag liefhebben en omarmen. Ik dank het Universum voor de kans om deze gevoelens en emoties te mogen ervaren en ik omarm ze en verwelkom ze met alle liefde die ik heb.

I can fuck the system too, yes?

INHOUD