Een Oefening — (06-12-2014)

Ik wil iets opschrijven dat ik ontdekt heb. Het is niet nieuw, het is ook wel door anderen beschreven en ik kende het idee wel van anderen… maar nu heb ik het voor mijzelf ontdekt en "weet" ik dat het zo is.

Ik heb een oefening gedaan waarbij ik steeds meer afstand neem van wat ik en anderen denken dat ik ben — "Frits, man, dit lichaam, etc." — waardoor ik te zien krijg wat ik werkelijk ben of wellicht werkelijk ben.

De oefening is vrij simpel. Wat je doet is kijken naar wat je denkt te zijn en vervolgens doe je een stap achteruit en vraag je je af wat kijkt naar wat je denkt te zijn. Dat noem ik de acteur die jouw rol speelt.

Probeer dan een stap achteruit te doen om te kijken naar de acteur die jouw rol speelt, vraag je af wat nu kijkt naar de acteur die jouw rol speelt. Dat noem ik de regisseur.

Probeer vervolgens nog een stap achteruit te doen om te kijken naar de regisseur die de acteur die jouw rol speelt regisseert en vraag je af wat kijkt naar de regisseur die de acteur regisseert. Dat noem ik de toeschouwer en dat is wat jij wellicht werkelijk bent.

Het is in feite de "ik-ben" meditatie. Wanneer je inziet dat je niet je naam of je lichaam bent, dan kun je alleen vaststellen dat je bestaat — Ik Ben —, maar daar houdt het niet op natuurlijk. De volgende vraag is: Wat is? Wat je dan overhoudt is "IK", en dat is de toeschouwer. Het zijn is de regisseur en wat die "IK" die IS speelt is de acteur. De rol die hij speelt, is onwaar en bestaat niet werkelijk.

Als je het naar het christelijke wilt vertalen, dan is de toeschouwer "God", de regisseur is "De Heilige Geest" en de acteur is het resultaat van die twee, namelijk "De Zoon". Dat wat er uit voortvloeit, de rol, is "De Ego-Denkgeest" en is onwaar en bestaat niet werkelijk.

Wat uiteindelijk het enige is dat wellicht bestaat, is de toeschouwer/IK/God, wat natuurlijk het Absolute Bewustzijn is, of IK-BEN/Bewustzijn, en de rest is de illusie van het toneelstuk dat zich afspeelt.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE