Het ZIJN Als Misvatting — (14-9-07)

Als wij niet zijn wie of wat wij zijn, als wij niet degene zijn die we in de spiegel zien, wie of wat zijn wij dan wel? De meeste mensen denken te zijn wie ze zijn afhankelijk van het beeld in de spiegel, het karakter dat ze hebben of denken te hebben en de interactie met de mensen om hen heen. Vanuit deze aanname, want veel meer is het niet, wordt een leven opgebouwd, een zienswijze ontwikkeld en feiten geconstrueerd. Vanuit deze misvatting komen ook overtuigingen voort die worden opgelegd aan andere mensen die vanuit dezelfde misvatting andere overtuigingen hebben ontwikkeld. Alles wat deze mensen opbouwen, tentoonspreiden en uitdragen is gebaseerd op de misvatting dat wat wij zien in de spiegel en wat wij ervaren van buitenaf naar ons toe, is wat wij zijn.

Het is niets meer dan een misvatting. Het is wat wij denken dat we zijn, wat we zijn is iets volledig anders. Toch geloven de meeste-, zo niet alle mensen dat zij dit lichaam zijn en dat karakter zijn en dit mens zijn. Hierdoor is elke omgang, elke communicatie en elke samenkomst gebaseerd op de misvatting dat wij zijn wie wij denken te zijn, en alles gebaseerd op een misvatting kan alleen maar fout lopen.

Zie hier het probleem. Alles wat wij mensen doen, of dit nu liefhebben of oorlogvoeren is, wordt gedaan vanuit de misvatting dat wij zijn wie of wat wij zijn, en dat is bij uitstek gedoemd om kapot te maken wat werkelijk is. Een tweede probleem is, dat we hier niets aan kunnen veranderen. Het zijn wat je werkelijk bent kan niet bereikt worden middels actie, meditatie of therapie danwel cursussen, omdat dit alles in eerste instantie gedaan wordt vanuit de gedachte om dat te gaan doen. De gedachte, het denken, is altijd een misvatting.

Vanuit het denken wordt gecreëerd en alles wat wordt gecreëerd was er voorheen nog niet. Dit zou inhouden dat de natuur, het Universele, niet perfect zou zijn; en aangezien wij, de mens, als enigen kunnen denken, en daarmee zijn gaan creëren, hebben wij onszelf boven de natuur, het universele, geplaatst. Wij zijn gaan denken dat we mens zijn, terwijl wij slechts een druppel in de universele oceaan van energie zijn.

Wij denken dat wij uniek zijn, maar juist door te denken dat wij uniek zijn, zijn we allemaal hetzelfde geworden. Degene die niet denkt, die is uniek, alleen hij weet het niet. Iedereen die zich bewust is van zijn of haar uniek-zijn, kan onmogelijk uniek zijn, aangezien er heel veel mensen zijn die denken dat ze uniek zijn. Er wordt wel gezegd: "iedereen is uniek". Maar als iedereen uniek is, dan is dat toch niet meer uniek?

Het moment dat wij zijn wat we werkelijk zijn, houdt het denken op, en een logisch gevolg daarvan zou zijn dat het leven hier op aarde en het spel dat we hier spelen tot een einde komt; dat wil zeggen, op een bewust niveau. Daar zijn we heel erg bang voor en zodoende houdt die angst het denken in stand, houdt het denken het leven in stand en houdt dit leven de dualiteit in stand, en deze dualiteit houdt in stand dat dingen tegenover elkaar komen te staan, en dingen die tegenover elkaar staan gaan elkaar bestrijden om tot Eenheid te komen, of door overmeestering of door exterminatie.

Maar het is juist die Eenheid waar we zo bang voor zijn, dus gaan we denken om te kunnen leven in dualiteit en voeren we oorlogen – grootschalig, maar ook kleinschalig, tot op het niveau dat we oorlogvoeren tegen onszelf – mijn neus is te groot; ik kan niets; ik ben nergens goed voor; mijn borsten zijn te klein, mijn penis is te klein; mijn kont is te dik; etc..

Als iedereen zou weten wie of wat hij of zij is, zou er geen bewust leven op aarde zijn en daarom zullen we ook nooit weten of de problemen zijn opgelost; want als we dat zouden weten dan zouden we er over denken, en als we gaan denken wordt het een puinzooi, zoals we allemaal om ons heen kunnen zien.

Zolang wij denken komt er geen oplossing en als er een oplossing is zullen we die niet ervaren – ziedaar het drama van het menselijk leven. Het is, hoe je het wendt of keert, allemaal onzin. Het leven is zinloos, en juist de mensen die denken dat het leven zinvol kan zijn maken het nog erger dan het al is. En met deze gedachte maak ik het nog veel erger…

Wie zei ook alweer "ik denk, dus ik ben"? Oh ja, René Descartes. Slimme kerel was dat, hij had alleen moeten toevoegen "en daarom moorden we elkaar uit".

INHOUD