Het Ego En De Geest (4) — (21-12-07)

Het leven is een verslaving en alles wat we binnen dat leven doen is verslaving. Wij mensen zijn verslaafd aan alles wat we doen. Erger… we zijn verslaafd aan het leven zelf. We zijn verslaafd aan het leven en daarom doodsbang voor de dood. Die verslaving wordt in stand gehouden door het Ego omdat het nodig hebben van iets (leven?) ons het idee geeft dat we iets missen (een goed leven?) en dat wat we missen zien we geprojecteerd op de omgeving, waardoor we zien, of denken te zien, dat iemand anders het wel heeft. Resultaat: jalouzie en dus dualisme. En de vleesgeworden mens kan alleen bestaan binnen dualiteit.

Zoals al eerder gezegd, houden we die dualiteit in stand… liever gezegd, we geven ons Ego alle vrijheid om die dualiteit in stand te houden… omdat we bang zijn dat we zonder dualiteit niet meer bestaan. Gedeeltelijk is dat ook zo. Wij, als vleesgeworden mens, zullen niet meer rondlopen in ons designer kleding of rondrijden in onze dure auto. Wij zullen worden wat we werkelijk zijn — energie!

De angst komt voort uit de gedachte dat alles wat nieuw en onbekend is vanzelfsprekend eng en gevaarlijk is; waarvan "dood" de grootste onbekende is en vanzelfsprekend zijn we daar het bangst voor. Het Ego laat ons voortdurend weten dat iets nieuws eng is en bij uitstek levensbedreigend. Niets is minder waar. Het onbekende herbergt de potentie van iets geweldigs in zich (dat geldt ook voor de "dood"). Altijd maar hetzelfde is altijd maar hetzelfde, altijd maar hetzelfde is geestdodend en dus levensbedreigend. Juist door te doen wat we denken te moeten doen om te overleven, zijn we bezig onszelf tot zombies te maken… en zombies zijn levende doden.

We zijn zo in de ban van het leven dat we over het hoofd zien dat er niet zoiets bestaat als dualiteit, het is slechts een woord en elk woord is ontworpen om dualiteit in stand te houden, net als de woorden "liefde" en "haat", of de woorden "relatie" en "eenzaam"; puur en alleen ontworpen ter versterking van de dualiteit en dus het Ego. Er is niet zoiets als een Ego en een Geest, er is niet zoiets als een God en een Duivel, er is niet zoiets als Zwart en Wit, Goed en Fout, en zo is er dus ook geen Dood als tegenpool van Leven, want er is geen Leven en daarom we kunnen ook niet sterven; is er geen enkele reden om bang te zijn.

We zijn geconditioneerd om te geloven dat alles wat we om ons heen zien waar is, en dat er regels zijn waar we ons aan dienen te houden en dat er doelen te bereiken zijn. Zo is er de conditionering dat we geboren worden, opgroeien, naar school moeten, een vak moeten leren, verliefd moeten worden, een relatie moeten opbouwen, kinderen moeten krijgen, die kinderen dezelfde conditionering moeten aansmeren, oud worden en sterven. Life as we know it, niet waar? — moeten, moeten, moeten! Dit alles is dus volslagen onzin, werkelijk volslagen onzin. Gewoon niet waar!

Ook binnen een relatie zijn er van die conditioneringen. Zo zou het normaal zijn dat je  na "zoveel" maanden gaat zoenen, na "zoveel" maanden met elkaar naar bed gaat, na "zoveel" maanden gaat samenwonen of trouwen en dan kinderen krijgt. Hoezo is dat normaal? Hoezo moeten we doen wat iedereen doet terwijl we voor de rest van de tijd alleen maar bezig zijn met ons te onderscheiden van de rest? Het zijn condities die wijzelf scheppen, het zijn regeltjes die wij onszelf opleggen en het heeft alles te maken met het in standhouden van dualiteit en dus gericht op overleving van het Ego.

Dankzij die overlevingsdrang van ons Ego hebben we oorlogen, omdat we geloven dat er mensen zijn die ons bestaan bedreigen, ons dood willen zien, en die mensen geloven dat wij hun bestaan bedreigen en hen dood willen zien, en iedereen roept maar dat ze geen oorlog willen en alleen maar op zoek zijn naar liefde, iedereen wil gelukkig zijn en leven in een paradijs op aarde… maar waarom doet iedereen dan zoveel moeite om dat Ego in leven te houden door vol te houden dat die conditionering juist is? Juist door onze verslaving aan het leven en de angst voor de dood vermoorden we alles om ons heen — waarom zien we de stupiditeit van dit leven niet in? De waanzin?

Even terug naar relatie… mensen die alleen leven en geen partner hebben (of nog erger: "maatje". Om de woorden van Theo Maassen te gebruiken: "ik ben toch godverdomme geen Haring!?") zien we in eerste instantie als zielig. Vanaf ons vijftiende jaar wordt ons gevraagd door de ouderen rondom ons of we nog geen vriendje of vriendinnetje hebben en mensen die te lang geen relatie met iemand hebben zijn toch wel een beetje "verdacht" en er zal wel "iets mis mee zijn". Alles is gericht op het vinden van onze "wederhelft", het vinden van "die ander", de "liefde van ons leven" en dan is het de bedoeling dat we bij elkaar blijven (in dualisme dus, want dat is het) tot de dood ons scheidt.

Hoezo tot de dood ons scheidt? Vanaf het moment dat we bij elkaar komen gaan we er vanuit dat we ooit weer zullen scheiden. Scheiden is tweedeling, weer dualisme; alles is gericht op dualisme terwijl we ons voorhouden dat we op zoek zijn naar liefde en samenzijn. De enige reden waarom het Ego ons tot die zoektocht naar onze betere helft aanzet is omdat wanneer we denken die persoon gevonden te hebben we bang zullen zijn deze persoon te verliezen; omdat we denken dat we niet verder kunnen leven zonder die ander.

Er is geen ander! Die ander dat ben jij ook, en hoe kun je jezelf nou verliezen? Hoe zou je nu niet verder kunnen leven zonder jouwzelf? Hoe kun je een relatie opbouwen als er alleen maar 1 iets is van waaruit dit alles is opgebouwd? Je hebt al een relatie, vanaf het moment dat je hier bent gekomen heb je relatie met alles om je heen.

Ik doe wel net alsof ik dit allemaal al jaren weet, dat kan ik erg goed, al zeg ik het zelf, maar ik zie dit ook nog maar net helder voor ogen. Ik zie nu pas hoe erg ik geconditioneerd ben. Het is dus geen verwijt van mij naar de rest van mij om mij heen, want ik zie nu hoe doortrapt het Ego is en hoe verslaafd we met zijn allen zijn.

Alleen omdat we denken dat er iets mist, gaan we dat als een idioot opvullen met rijkdom, relaties, drank, drugs, voedsel, liefde, seks, pedofiliteit, pillen, medicijnen, sigaretten, oorlog, haat… vul maar in. Terwijl het enige wat we werkelijk missen het inzicht is dat er niets is dat we kunnen missen. We hebben alles, wij zijn alles, we missen niets en we hebben niets nodig, we kunnen ook niets kwijtraken omdat er niet iets is dat we kunnen verliezen; alles is van ons en er is niets om dit van ons af te nemen.

En er is ook geen liefde… echt niet. Wat wij hier liefde noemen is geen liefde, want dat wat wij hier liefde noemen is gericht op het liefhebben van een ander (dualisme). Werkelijke liefde, los van de betekenis dat het woord heeft op aarde, bestaat slechts in een omgeving zonder Ego. Zonder Ego zijn we geen vleesgeworden mens en zijn we niet in staat tot waarneming (omdat voor waarneming er iets moet zijn om waar te nemen = dualisme), dus zullen we liefde niet als liefde zien omdat het woord niet meer bestaat.

Liefde is geen liefde zolang het liefde genoemd kan worden, zodra liefde geen liefde genoemd kan worden, omdat er niets is om het mee te benoemen, zal liefde weer liefde zijn, maar zullen we het niet als liefde herkennen. We zullen het niet herkennen, want er is niets om herkend te worden en niets om mee te herkennen.

Er is slechts rust en vrede… precies wat we allemaal zeggen dat we willen. Het is zo dichtbij.


Alle delen:
Het Ego en De Geest (1)
Het Ego en De Geest (2)
Het Ego en De Geest (3)
Het Ego en De Geest (4)
Het Ego en De Geest (5)

INHOUD