Alles Komt Voort Uit Denken — (20-2-09)

Er was geen IK...
— opeens wel omdat ik IK denk.
Er was geen STILTE...
— opeens wel omdat ik STILTE denk.
Er was geen PAD...
— opeens wel omdat ik PAD denk.
Er was geen OPLOSSING...
— opeens wel omdat ik OPLOSSING denk.
Er was geen VERLICHTING...
— opeens wel omdat ik VERLICHTING denk.
Er was niet IETS...
— opeens wel omdat ik IETS denk.

Alles komt voort uit denken. Niet omdat het bestaat, maar omdat het bedacht is; omdat denken er een label aanhangt. Een stoel is geen stoel. Een stoel is nooit een stoel geweest en zal nooit een stoel zijn. Een stoel heeft niet het idee dat hij stoel is, gaat ook geen visitekaartjes drukken met daarop "naam: stoel, functie: zitplaats". Nee, stoel is pas stoel als wij denken "hé, een stoel". De stoel is zich daar niet van bewust, het kan de stoel ook geen flikker schelen wat wij denken.

Een boom weet niet dat hij schaduw creëert voor het leven rondom hem, zodat dit leven even uit de zonnehitte kan vluchten; zonnehitte overigens van een zon die niet weet dat hij heet is en het leven beneden hem af en toe verbrandt. De zon weet ook niet dat hij voedsel doet groeien, net zo min dat de regen weet dat het voedsel bewatert, zodat het leven beneden het voedsel kan eten.

De boom geeft pas schaduw als boom, zoals de zon alleen brandt als zon en de regen regent als regen, wanneer wij denken "hé, een boom en hé schaduw; hé, de zon en hé heet; hé, de regen en hé nat". Er is geen boom, geen zon en geen regen tenzij het denken het een naam geeft, zonder denken is er geen boom, geen zon en geen regen; zoals er ook geen schaduw is, geen hitte, geen stortbui, of zelfs leven, tenzij het als zodanig bedacht wordt. Er is blijkbaar iets, maar het mag geen naam hebben.

Zonder denken is er geen tekst zoals ik die net geschreven is. Zou dat erg zijn? Nee. Het leven zou deze tekst niet missen, net zoals het leven niet hoeft te weten dat het denken iets een boom, of zon, of regen noemt. Het leven hoeft ook niet te weten dat het denken kan bedenken dat niets is wat het denken denkt dat het is tenzij het denken denkt dat het iets is, en dat daar dan een tekst zoals deze uit voortkomt.

Er is niemand die iets aan deze tekst heeft en er is niemand die er iets mee kan, alleen het denken denkt er iets mee te kunnen en het denken gaat het zich toe-eigenen en denken dat het belangrijk is, het denken denkt dat het hier iets van kan maken waardoor het beter wordt, waardoor het leven beter begrepen gaat worden. Het denken gaat hier een verhaaltje van maken waardoor het denken zichzelf laat geloven dat het waarde heeft.

Nee, dit heeft geen waarde, het zegt niets en er is niemand die hier iets mee kan of iets van kan maken. Niemand wordt hier beter van omdat iemand alleen ergens schijnbaar beter van wordt als het denken dit denkt. En het denken kan niets, het denken denkt maar weet niets. Het denken wil graag geloven dat het iets kan, of weet, maar het denken heeft nog nooit iets gedaan, of gemaakt, of zeker geweten, of voor elkaar gekregen, want het denken heeft alleen maar gedacht en bedacht. Het is allemaal theorie en geen praktijk!

Jij bestaat niet. Jij bent bedacht. Het denken heeft jou bedacht en zo gemaakt en het denken heeft een IK bedacht die denkt dat het jou is. Er is nooit zo iemand als jij geweest. Jij bent nooit geboren en jij gaat nooit dood. Jij bent van begin tot einde verzonnen door het denken. Jij bent niet, jij bent nooit geweest en jij zult nooit zijn.

En toch loop jij hier rond en doe je blijkbaar dingen, heb je het idee dat je invloed uitoefent, dat je een verschil teweegbrengt, dat je van waarde bent voor je omgeving, dat er van je gehouden wordt, dat je gehaat wordt, dat anderen met je communiceren en dat er interactie is en dat daaruit nieuwe dingen tevoorschijn komen.

Nee! Alleen omdat jij dat denkt maakt het niet waar, want jij bent slechts de gedachte van het denken, een illusie van een illusie, iets van niets... en sinds wanneer kunnen wij iets van niets maken? Sinds wanneer kan er iets vanuit niets ontstaan?

Het is onmogelijk om dit duidelijk te maken aan een ander, omdat het denken nooit iets zal accepteren wat het denken niet gelooft. We zitten hier met de gekke situatie dat niets is wat wij denken dat het is, en dat dit alles tegelijk gebeurt en slechts een herhaling is van het verleden dat slechts in theorie bestaat. Er is geen Nu (sorry E. Tolle), geen heden en geen toekomst, alleen maar een herhaling van het verleden dat lijkt te bestaan; en het lijkt allemaal lineair te gebeuren, maar dat is niet zo, het gebeurt allemaal tegelijkertijd en hier, want er is geen tijd en zonder tijd is er geen ruimte.

Met andere woorden (en ik chargeer): het moment dat je geboren wordt ga je dood, en dat was gisteren.

Ik bedoel maar... hoe breng je dit over op een ander?

INHOUD