Dit Leven Op Aarde — (21-6-09)

Langzaam maar zeker begint er zich een beeld af te tekenen van wat dit hier nu is, dit leven en zijn op aarde samen met de realisatie dat dit alles illusie is, een droom. En omdat we nu eenmaal leven in dit dualistische systeem, deze schijnbare fysieke aanwezigheid op aarde, moeten we de twee zaken scheiden. Niet omdat ze gescheiden zijn, maar omdat het anders niet te begrijpen is.

• Ten eerste is er "dit leven op aarde" dat wij als realiteit zien.
• Ten tweede is er "dat andere" wat in feite de realiteit is.

"Dit leven op aarde", wat we als realiteit zien, is waar we mee te maken hebben en "dat andere" is het enige dat werkelijk is maar waar we op dit moment weinig mee te maken hebben. "Dat andere" is ook niet iets waar we ons druk over hoeven te maken, want "dat andere" is waar we al zijn, dat is al goed. We hoeven het niet te begrijpen, we hoeven het niet te zoeken of een poging te wagen ons daar naartoe te bewegen, want we weten diep van binnen wat het is en we bevinden ons daar al — we hebben "dat andere" nooit verlaten.

Dan blijft over "dit leven op aarde". Zoals ik al zei, "dit leven op aarde" zien we als realiteit, maar het is niet de realiteit. Dit houdt in dat wat hier gebeurt en wat we hier meemaken niet werkelijk is. Het lijkt werkelijk, net zoals de dromen die we 's nachts dromen op dat moment werkelijk lijken, maar als we wakker worden zien we dat het een droom was. Zo zal iedereen ook een keer werkelijk wakker worden en zien dat het leven op aarde net zo goed een droom is.

De enige reden waarom hier dingen gebeuren en we iets meemaken is omdat we denken dat we hier zijn. Alles wat er gebeurt en we meemaken, gebeurt en maken we mee om ons te laten inzien en begrijpen dat we hier niet werkelijke zijn. Alles is gericht op het ontwaken van de dromende ons. Waarom? Omdat dit alles voortkomt uit een misvatting, een vergissing, en om dat te kunnen inzien moeten we eerst wakker worden, want anders zien we niet dat we een vergissing leven.

De vragen "waarom overkomt mij dit nou?'' en "waarom maak ik meer rampen mee dan andere mensen?", zijn te beantwoorden met het korte maar pijnlijke: omdat je dat blijkbaar nodig hebt om ooit een keer wakker te worden. Of nog erger en schrijnender: daar kies jij zelf voor als deel van het één dat jij bent, jij dirigeert vanuit "dat andere" je schijnbare leven op aarde op zo'n manier dat de kans van ontwaken het grootst is.

Nu zijn er mensen die weten dat dit leven op aarde niet werkelijk is. Zij leven vanuit de gedachte dat alles gebeurt en dat dit goed is — veelal verzameld onder de namen Advaita of Non-dualisme. Het klopt, het is waar, alles gebeurt en is goed, maar er schuilt een gevaar in. Het kan zich ontwikkelen tot een houding waarin je de schouders gaat ophalen voor alles wat je overkomt en jij je niet meer verdiept in het "waarom" van het gebeuren.

Dit zijn mensen die zich gerealiseerd noemen en zich daarmee boven de blijkbaar ongerealiseerden plaatsen. Deze mensen hebben er eigenlijk nog niets van begrepen en leven nog steeds in de greep van het Ego. Het is namelijk de bedoeling dat wat er gebeurt en wat je overkomt te analyseren tot op het punt dat je gaat zien wat je daar van kunt leren. Alles gebeurt en is goed, dat klopt helemaal, maar dan moet je er wel iets mee doen want anders gebeurt alles voor niets, en dat is onzinnig en dat is dom.

Wees op je hoede voor mensen die zeggen dat ze gerealiseerd of verlicht zijn en beweren dat ze jou kunnen helpen dat ook te bereiken. Ze lullen stuk voor stuk uit hun nek, omdat er niet zoiets is als realisatie of verlichting. Er is wel een staat waarin je terecht kunt komen dat niet te vergelijken is met hoe we ons hier normaal voelen, maar dat gaat buiten alles en iedereen om. Het is niet te bereiken en niet te verkrijgen, want het overkomt je... of niet. Het overkomt de meeste mensen niet, houd dat maar in gedachten als je weer zo'n figuur tegenkomt.

De vraag "waarom" is ook een gevaarlijke; het Ego grijpt alles aan en misbruikt alles om het eigen bestaan te consolideren. De enige plek waarop een "waarom?" gebruikt zou moeten worden, is als het gaat om wat jijzelf doet en wat jou overkomt. De vraag "waarom doen andere mensen dat?" of "waarom begrijpen andere mensen dat niet?" of "waarom doet iedereen niet gewoon zoals ik?" of "waarom doen zij mij dit aan?" zijn stuk voor stuk verkeerde "waarom" vragen. Het zijn vragen vanuit het Ego gericht op iets of iemand buiten ons, waarmee het dualisme als werkelijkheid wordt gezien en we weer dieper in slaap worden gewiegd.

Er is niets buiten ons, dus de enige juiste "waarom" vraag is de "waarom" vraag die gericht is op onszelf. "Waarom doe ik dit?", "waarom overkomt mij dit?", "waarom wil ik dit?" — en dan niet om jezelf als slachtoffer te presenteren, maar om er werkelijk achter te komen waarom dit jou overkomt. Je vraagt het dus niet aan een ander, je vraagt het aan jezelf. En als je het aan jezelf vraagt dan vraag je automatisch leiding vanuit het Universum, want jij bent het Universum.

Noot: Hierbij is "Universum" vanzelfsprekend slechts een woord om iets te duiden dat geen woorden kent. Noem het Jezus, noem het Heilige geest, noem het God, noem het Allah, noem het Mohammed, noem het Boeddha, noem het Universum, noem het wat je wil... het zijn allemaal woorden of namen voor één en hetzelfde dat ik in het begin al omschreef als "dat andere".

Dus, gezien het simpele feit dat we denken dat we hier zijn, zou er een manier moeten zijn om daarmee om te gaan. Hoe te leven? What to do?

Dit leven is een droom — of een nachtmerrie, het hangt er van af hoe je het wenst te ervaren. In werkelijkheid zijn we allemaal één in het Universum (of één in God, als je dat prettiger vindt klinken). Het enige wat je hier hoeft te doen is te leven op een manier die natuurlijk komt; gestuurd door het Universum/God. Het is zinloos om zelf te denken dat je iets moet doen omdat iedereen dat doet, of omdat je vindt dat je dat gezien je "status" zou moeten doen, of omdat de maatschappij dat van je verwacht — dat is allemaal Ego en daarmee forceer je het Zijn en is het niet zoals het Zijn natuurlijk zou zijn.

Hoe meer jij je verzet, hoe meer jij forceert, des te meer zul jij jezelf vanuit het Universum/God corrigeren en in sommige gevallen zul jij jezelf van daaruit hardhandig wakker proberen te schudden; in sommige gevallen op een pijnlijke en ongekend confronterende manier. In alle gevallen krijg je de kans om daarop te reageren vanuit het Ego of vanuit "dat andere". Wijs je naar iets buiten jezelf als oorzaak van of schuldig aan wat je overkomt, dan kies je voor het Ego en val je dieper in slaap, kijk je naar de oorzaak van wat je overkomt in jezelf, dan kies je voor "dat andere" en bestaat er een kans dat je iets wakkerder wordt.

Met die tweede keuze vergeef je jouw omgeving voor het feit dat iets je overkomt, en als je jouw omgeving vergeeft dan vergeef je automatisch jezelf, aangezien jij alles bent; net zoals ik alles ben en iedereen alles is. Er is niets anders dan "dat andere" waar alles één is en van waaruit —dankzij die vergissing— van alles en nog wat wordt geprojecteerd hier op aarde.

INHOUD