Aanval En Verdediging — (30-8-09)

Bij alles wat ik beweer kan een ander veroordelend wijzen en zeggen dat ik dit zelf nog niet zo doe, en dan hebben ze nog gelijk ook. Ik kan heel simpel uitleggen hoe 'het' in elkaar zit en hoe we ons 'zouden moeten' gedragen als we ons zouden gedragen vanuit wat we werkelijk zijn, maar ik weet dat ik me niet zo gedraag en mensen kunnen daar op wijzen en het verhaal onderuit halen door het in het persoonlijke te trekken. En dat doen ze ook, want 'het verhaal' is net zo bedreigend voor hun ego als voor mijn ego.

Dat is jammer, want het gaat om het verhaal en niet om 'hoe ik daar mee omga' en of ik zelf wel 'strikt in de leer' ben. Dat is allemaal onzin dat aangegrepen kan worden om maar niet inhoudelijk in te gaan op het verhaal. Maar het schijnt niet anders te kunnen omdat we met zijn allen nog steeds zo dwaas zijn om te denken dat het allemaal persoonlijk is en dat wij als 'IK' er iets mee te maken hebben.

Het 'verhaal' is simpel, namelijk dat we allemaal een verbeelding in de droom van het Ene zijn en dat we allemaal dezelfde en hetzelfde zijn en vooral zondeloos, waardoor elke misstap slechts een vergissing is en een aanval daarop nooit gerechtvaardigd is. En vervolgens gaat de buitenwereld roepen: "Ja, maar jij [dit] en jij [dat]!!!", en voor ik het weet ben ik in de verdediging geschoten en wijs ik net zo hard naar de ander. Volslagen stupide!

Het is Ego dat zich verdedigt, dat weet ik, maar hoe stap je daar overheen? Het is pas daarna, als het leed geleden is, als de boosheid over de aanval is weggezakt, dat ik inzie dat die boosheid en die verdediging nergens op slaat. Ik weet dat ik niets hoef te verdedigen omdat er niet zoiets is als een "IK" dat aangevallen kan worden. Het is slechts het 'verhaal' dat middels de verbeelding van een 'Frits', of de projectie van een 'Frits', wordt vertelt en dat verhaal kan wel aangevallen worden maar vraagt niet om verdediging.

Evenzogoed voelt iets in mij zich rottig als iemand het verhaal aanvalt omdat ik onbewust nog denk dat 'IK' het ben die wordt aangevallen. 'IK' voel me misdeeld als iemand niet begrijpt wat er wordt gezegd, 'IK' word boos als iemand beweert dat er niet inhoudelijk wordt ingegaan op wat de ander aangeeft en 'IK' ga me zelfs nog schuldig voelen als de ander in een slachtofferrol schiet. Pas wanneer de storm voorbij is zie ik dat er niets is gebeurd en dat het allemaal gebaseerd is op een vergissing. Zonder die vergissing zou het gewoon windstil zijn gebleven.

Het blijft vreemd dat we kwaad worden op een ander omdat die iets doet wat ons niet zint, ook al weten we dat die persoon ons niet met opzet benadeelt en niet met slechte bedoelingen iets anders beweert dan wij geloven. We vallen iemand aan die iets doet zonder opzet en zeggen daarmee impliciet dat die persoon ergens schuldig aan is, en die persoon gaat zich vanzelfsprekend verdedigen. Maar het is iets dat voortkomt uit een samenloop van omstandigheden en de aanval of verdediging is in feite altijd gebaseerd op een vergissing en niemand is ergens schuldig aan.

Ieder weldenkend personage weet dat verdediging slechts een andere vorm van aanval is. Wat we hebben is de volgende opsomming: vergissing + aanval = verdediging (=tegenaanval) + verdediging tegen de tegenaanval (=tegenaanval) = verdediging tegen de tegenaanval op de tegenaanval (=een nieuwe tegenaanval) — et cetera ad infinitum, of tot één van de partijen zijn of haar onnodig excuus aanbiedt en nederig accepteert dat hij de mindere is binnen dit conflict en dan is Ego weer blij, want de twee zijn gescheiden als winnaar en verliezer.

Het is volslagen krankjorum en alleen ego spint er garen bij. Ego kan alleen blijven bestaan binnen een systeem van verdeel en heers en daarom moet er altijd een aanval zijn; ego wil geen vrede, ego wil alleen maar oorlog.

De vraag die bij mij speelt, is de volgende: moet je andere mensen vertellen hoe jij de wereld ziet? In mijn geval, moet ik mensen vertellen dat het leven op deze aarde een nare droom is en dat wij niet echt bestaan maar slechts een verbeelding in de droom van het Ene zijn? Ik ben er niet op uit om mensen te overtuigen, maar ik bedenk me wel altijd dat ik nu niet hier mee bezig zou zijn als er nooit iemand was geweest die het me verteld zou hebben. Ik weet dat ik met mijn opmerkingen het risico loop dat mensen mij gaan aanvallen omdat ze het idee of gevoel hebben dat ze zich moeten verdedigen, omdat 'het verhaal' daadwerkelijk alles waarin ze geloven onderuit haalt; maar moet ik het daarom niet doen?

Ik weet het niet. Op dit moment ben ik erg bezig met 'de weg die ik bewandel' en ik merk dat een andere zienswijze mij afleid en ook irriteert... dus dat zullen 'andere mensen' ook zo hebben. Die zitten misschien tot hun nek toe in de Tarot of het Pendelen of de Wicca of Reiki of de Nieuwe Aarde of de White Brotherhood of The Secret —wat heb je allemaal— en die zitten ook niet te wachten op mij om hen te vertellen dat het allemaal net even anders is dan zij denken.

Houdt dit in dat zij mij niet mogen benaderen met hun zienswijze en ik hen niet met de mijne? Nee, dat denk ik niet. Ik denk, als we werkelijk geloven dat de weg die we gekozen hebben de weg is die we moeten bewandelen, dat we dan niet boos horen te worden op iemand die het anders ziet, en zelfs niet boos horen te worden op een ander die onze weg als onzin bestempeld. Want wat waar is kan het niet worden aangevallen en dan is er geen noodzaak voor verdediging.

Het liefst geloof ik dat we allemaal de vrijheid moeten hebben om 'onze weg' te delen met anderen zonder dat er wordt gesproken over welke weg juist is en welk idee de waarheid, en zonder dat er aanvallen worden gepleegd op de persoon in plaats van inhoudelijk in te gaan op 'het verhaal'. Maar dat is iets dat ego niet gaat toestaan, vrees ik. Het ego kan niet accepteren dat dit leven daadwerkelijk onpersoonlijk is, dat er geen 'IK' is die aangesproken kan worden op wat er verteld wordt, want dan heeft ego geen bestaansrecht. (en ik ben zeker geen uitzondering)

Dit houdt automatisch in dat, hoewel ik weet dat de weg die ik ga de weg is die ik moet gaan, ik er nog niet volledig van overtuigd ben dat ik niet de 'IK' ben die de weg gaat. Er bestaat bij mij dus ergens onbewust twijfel over wat die 'IK" is die ik schijnbaar ben en elke twijfel is een angst van waaruit heel snel een verdediging wordt ingezet. Voor ik verder wandel moet ik eerst die twijfel vinden, bekijken en vanzelfsprekend weerleggen.

INHOUD