Elimineren — (10-9-09)

"Alles is Eén", dit wordt veel gezegd en geschreven, en vaak is het een aanzet tot een wat zweverig, ingewikkeld en soms onnavolgbaar stukje "New Age Crap!" waar verder niemand iets mee kan. 'Ja, alles is één en als je in het nu leeft dan raak je verlicht en dan is alles prachtig en kun je in extase raken van een boterbloempje.' — die kant wil ik dus niet op.

Voor mij persoonlijk is alles Eén, daar ben ik van overtuigd. Mijn standpunt is dat alles hier op aarde, dit dualistische leven, slechts een verzonnen droom is van een fractie van dat Eén dat een gekke gedachte heeft gehad en zich als afgescheiden van het geheel is gaan zien. Het lijkt hier allemaal een afgescheiden boel, maar in feite is er geen afscheiding geweest en is alles letterlijk nog steeds Eén; het is alleen Eén dat zich voordoet als veel.

Als alles Eén is, dan volgt daaruit automatisch dat er van alles waarvan er hier meerdere vormen lijken te zijn slechts één is. Zo is er één probleem dat zich voordoet als verschillende problemen. Dit houdt in, als we ons richten op de vorm van het probleem en dus één specifiek probleem gaan oplossen, we slechts een schijnbaar afgescheiden deel van het probleem oplossen. Hierdoor verdwijnt dit probleem misschien wel, maar alleen om opgevolgd te worden door een ander probleem. Dit lijkt een nieuw probleem te zijn, maar het is hetzelfde probleem in een andere vorm.

Er is slechts één pijn dat zich uit in verschillende vormen. Zo zijn er verschillende fysieke pijnen en verschillende psychische en geestelijke pijnen, maar dit zijn slechts uitingen van één pijn in verschillende vormen. Het bestrijden van een pijn is slechts het bestrijden van een schijnbaar deel van de pijn, het zal opgevolgd worden door een schijnbaar nieuwe pijn. Dit blijft doorgaan tot de werkelijke pijn, dat Eén is, is bestreden.

Dit geldt ook voor ziekten. Er is maar één ziekte die zich presenteert in vele gedaantes. We kunnen een ziekte schijnbaar genezen door medicijnen te geven of iets weg te snijden, maar dat is slechts een schijnbare genezing die uiteindelijk opgevolgd zal worden door een nieuwe ziekte en uiteindelijk tot de ziekte die we allemaal hebben: de dood.

Pas wanneer de ziekte die Eén is, is genezen, zal er geen ziekte meer zijn; pas wanneer de pijn die Eén is, is bestreden, zal er geen pijn meer zijn; en pas wanneer het probleem dat Eén is, is opgelost, zal er geen probleem meer zijn. Daarbij komt nog dat de ziekte, de pijn en het probleem allemaal vormen zijn van dezelfde ene uiting van dat wat het schijnbaar afgescheiden deel van Eén werkelijk dwarszit, als dat werkelijk is opgelost is al het andere ook opgelost.

Houdt dit in dat we geen schijnbare ziekte moeten genezen, geen schijnbare pijn moeten bestrijden en geen schijnbare problemen moeten oplossen? Nee, natuurlijk houdt het dat niet in. Kom op zeg, je denkt toch niet werkelijk dat het zo simpel is?

Een cruciaal punt in het verhaal —en in veel boeken en verhalen wordt dit onbewust of soms wellicht expres vergeten— is dat wij zelf niets kunnen doen omdat wij niets weten. We denken van alles te weten, maar dat is niet waar. Het enige wat we zouden kunnen weten is dat we niets weten. Dit is heel simpel te verklaren door het feit dat er nooit een afscheiding van het geheel is geweest, het deeltje met de krankzinnige gedachte aan afscheiding is nooit afgescheiden geweest en zodoende kunnen wij niet bestaan als fysieke wezens en is er hier niets om wat dan ook te weten.

Wij weten niet hoe we de Ene ziekte moeten genezen, niet hoe we die Ene pijn moeten bestrijden, niet hoe we dat Ene probleem moeten oplossen en we weten niet hoe we dat ene dat het schijnbaar afgescheiden deel van Eén dwarszit moeten oplossen. We weten het niet, en als we zouden denken het te weten dan zouden we het niet kunnen genezen, bestrijden of oplossen simpelweg omdat we niet bestaan.

Het enige wat we hier schijnbaar kunnen doen is al die deelziektes, die deelpijnen en die deelproblemen proberen op te lossen en te verwerken en zo te elimineren, waardoor na teleurstelling op teleurstelling, omdat nooit alle ziekte, pijn en problemen verdwijnen, ons ego verschrompelt tot het onwaarschijnlijk kleine puistje dat het eigenlijk is, omdat het inziet dat het niets goed kan doen.

Dit houdt in dat net doen alsof alles goed is zonder er mee aan de slag te gaan, geen optie is, want het is dan wel allemaal een illusie en niet werkelijk, die illusie is er wel (schijnbaar) en dat is niet voor niets.

Het gaat niet vanzelf weg door jezelf aan te praten dat het allemaal niet echt is. Je moet denk ik je best doen om er iets mee te doen, om op zoek te gaan naar de oplossing voor alles, want door alle schijnbare problemen te elimineren —zonder verbaasd te zijn dat daarmee echt niets werkelijk opgelost wordt— lijkt het mij logisch dat het Ene Werkelijke Probleem een keer over zal blijven. Als we dat punt bereikt hebben, dan weten we misschien eindelijk waarover we het hebben.

Het zou me overigens niets verbazen als dat Ene Werkelijke Probleem zoiets banaals is als: "het probleem is dat je denkt dat er een probleem is terwijl er geen probleem is, los van de misvatting dat je denkt dat er een probleem is".

INHOUD