Schuld En Boete — (18-10-09)

Als we aan schuld denken, dan denken we automatisch aan boete. Dat is het duidelijkst bij extreme gevallen, als iemand bijvoorbeeld schuldig is aan moord dan moet hij of zij boete doen in de vorm van gevangenisstraf, maar in het dagelijks leven is het wat minder overzichtelijk. Toch maken we er elke seconde van ons leven gebruik van.

Bij alles wat we doen en alles wat we een ander zien doen, denken we in termen van schuld en boete. Als iemand iets doet wat ons niet zint, dan zullen we die persoon op één of andere manier gaan straffen voor wat hij gedaan heeft, en als we niets zeggen over wat iemand gedaan heeft, dan gaan wij onszelf daarover schuldig voelen en zijn we er van overtuigd dat we daarvoor gestraft zullen worden. Ook als we zelf iets doen waarvan we denken dat het niet oké is, of denken dat we iets niet goed gedaan hebben ook al is dat niet zo, dan voelen we ons schuldig en verwachten we straf.

Dit heeft allemaal niets met waarheid te maken, niets met werkelijkheid, maar alles met het volkomen gestoorde denkpatroon van ons ego. Het ego denkt in termen als schuld en boete omdat er op die manier een scheiding ontstaat waarin het ego kan geloven en kan bestaan. Er is geen scheiding, nooit geweest, en zodoende kunnen er geen tegengestelden bestaan. Het één kan niet iets anders voortbrengen, het één kan alleen zichzelf vermenigvuldigen. Zo kan er dus uit schuld geen boete volgen en als er geen boete is kan er geen schuld bestaan.

De enige reden waarom wij boete eisen van iemand, is omdat wij het niet leuk vinden wat die ander heeft gedaan. Dat zegt niets over wat de ander heeft gedaan en niets over die ander zelf. Het zegt daarentegen alles over jezelf en als je de ander straft dan straf je jezelf. Straf roept automatisch een slachtoffer gevoel op bij degene die gestraft wordt, of bij degene die iemand niet heeft gestraft maar vindt dat hij dat wel had moeten doen, en straf (of het uitvoeren van consequenties voor het handelen) zal daarom nooit oplossen wat hij of zij gedaan heeft.

Iets kan alleen werkelijk worden rechtgezet —hersteld— vanuit een consequentieloze situatie, en dat kan alleen als jij jouw idee over de situatie deelt met de ander vanuit de hoop dat de ander dit ook zo zal zien. Niets meer en niets minder, een discussie is in feite niet eens nodig. Als het werkelijk waar is wat jij met hem deelt dan zal hij dit ooit aanvaarden, maar als het niet werkelijk waar is wat jij deelt —ook al denk jij vanzelfsprekend dat je gelijk hebt— dan zal de ander dit uiteindelijk nooit echt aanvaarden. Wanneer je de ander dwingt om het te aanvaarden, middels straf of het vooruitzicht op straf, dan blijft een onwaarheid bestaan en leven we nog lang maar ongelukkig.

Het is de kunst om dat wat jij als waarheid ervaart te delen met anderen zonder te verwachten dat de ander deze waarheid van jou accepteert. Op die manier, en alleen op die manier, kan onwaarheid afsterven en waarheid overblijven. Alleen waarheid kan gedeeld worden en alles dat wordt gedeeld wordt vermenigvuldigt en versterkt. Het is de kunst om jouw kennis, jouw inzichten en jouw overtuigingen te delen met de ander zonder de ander de vrijheid te misgunnen om jouw kennis, jouw waarheid en jouw overtuigingen naast zich neer te leggen, waardoor ook jij kan gaan leren welke waarheden, inzichten en overtuigingen werkelijke waarheid zijn.

Natuurlijk kun je er voor kiezen om als een of andere extremist vast te houden aan jouw kennis, jouw inzichten en jouw overtuigingen —die vrijheid heb je—, maar vraag je daarbij wel af wat je wilt... wil je gelijk hebben of gelukkig zijn?

INHOUD