Stilte & Rust — (31-10-09)

Er is altijd stilte & rust na de storm, maar wat komt er dan na de stilte & rust? Ik las het volgende in Een Cursus in Wonderen, niet toevallig denk ik, want precies op het juiste moment kwam deze tekst voorbij. Het is werkelijk een wonderlijk boek.

"Depressiviteit is een onvermijdelijke consequentie van afscheiding. Net als verontrusting, tobberij, een diep gevoel van hulpeloosheid, ellende, lijden en intense angst voor verlies."

Het is dus onvermijdelijk om in die storm terecht te komen, en nu weet ik dat als ik me niet verzet tegen die storm —het over me heen laat komen— dan waait die storm voorbij nadat het een aantal uren, dagen, weken, maanden of zelfs jaren heeft gewoed.

Wat dan volgt, zo blijkt, is stilte & rust. Dat is een vrijwel onmogelijk te beschrijven gemoedstoestand. Op mijn Hyves (jawel!) heb ik geschreven, in een poging het onder woorden te brengen: 'Er is werkelijk niets meer dat er toe doet, anders dan de kleine liefdevolle dingetjes die je voorheen over het hoofd zag, niets is ietszeggend of zelfs begrijpelijk, alsof het in een andere taal wordt gecommuniceerd'.

Na verloop van tijd —dit kan uren zijn, maar ook dagen of weken of jaren— gebeurt er iets dat te verwachten is. Er ontstaat een gevoel van angst om deze stilte & rust te verliezen, je gaat het —tegen beter weten in, want je weet dat het niet gaat werken— proberen vast te houden. Je gaat je verzetten tegen het mogelijke verlies van die stilte & rust... en dan gebeurt precies datgene dat je probeert te voorkomen. De stilte & rust verdwijnt.

Ik vermoed dat de meeste mensen die dit meemaken zichzelf gaan verwijten dat ze het hebben geprobeerd vast te houden, of ze worden kwaad om het feit dat het gevoel verdwenen is, of ze zijn bang dat ze het nooit meer zullen hervinden, of ze gaan nadenken over hoe ze die stilte & rust hebben gevonden om methodes te verzinnen waarmee ze het opnieuw kunnen vinden (zoals met opzet leven in het NU); en hiermee raken ze juist verder verwijderd van dat wat ze terug willen.

Na de storm en na de stilte & rust is er een groot zwart gat waar ik met ongelooflijke snelheid inval, en hoe meer ik me verzet tegen die valpartij hoe groter mijn valsnelheid wordt en hoe harder de uiteindelijke klap wanneer ik de bodem —waarvan ik vermoed dat die er is— bereik.

"De afgescheidenen hebben vele 'remedies' uitgevonden tegen wat zij menen dat de 'kwalen van de wereld' zijn." zegt Een Cursus in Wonderen. "Maar het enige wat ze niet doen is de realiteit van het probleem in twijfel trekken."

De storm en het zwarte gat zijn niet reëel en er is geen bodem waarop je te pletter kunt slaan. De stilte & rust lijkt te zijn verdwenen, maar ook dit is niet het geval. Het lijkt te zijn verdwenen omdat ik niet kan geloven dat een dergelijke toestand voor eeuwig kan blijven bestaan. Alles is een les in vertrouwen, en als het vertrouwen even weg is lijkt dat wat dit vertrouwen oplevert ook te zijn verdwenen.

Maar alleen het vertrouwen is weg en dat levert een gevoel van angst en paniek op, en verzet tegen die angst en paniek versnelt alleen het vallen en de onvermijdelijk lijkende harde klap op de bodem. Het vertrouwen is te herkrijgen door er in te berusten dat ook de storm en ook het zwarte gat, evenals de valpartij en zelfs de bodem goed is. Het is oké, perfect.

Wat dan gebeurt, zo blijkt, is dat de snelheid van de val vertraagt en zelfs omgekeerd wordt zonder dat ik er iets voor doe. Juist door mij niet te verzetten tegen de val verdwijnt de val. Dus: door je niet te verzetten tegen het vallen in een zwart gat, met andere woorden, door de depressie te aanvaarden, ga je daadwerkelijk zweven. Omarm dat wat je niet wil en het zal verdwijnen, verzet je er tegen en het wordt alleen maar groter.

"Diep in jou is alles wat volmaakt is," zegt Een Cursus in Wonderen, "klaar om door jou heen naar de wereld uit te stralen. Het zal een remedie zijn voor alle verdriet en pijn en angst en verlies, omdat het de denkgeest genezen zal die dacht dat deze dingen werkelijk waren en geleden heeft vanwege zijn trouw hieraan."

Zo simpel is het dus. Ik hoef de stilte & rust niet 24 uur per dag 7 dagen per week te ervaren, ik hoef er alleen op te vertrouwen dat de stilte & rust nooit werkelijk weg is, ook al voel ik het niet. En er is een reden voor dat ik af en toe in een storm zit en af en toe in een gat val, dat moet wel, en het is aan mij om te vertrouwen dat het goed is. Dat op zich is al stilte & rust.

(quoten uit 'Een Cursus in Wonderen', Les 41)

INHOUD