SNIPS' VAULT:
INDEX
CONSPIRACY
NONDUALITEIT
SNIPS' AUTOLYSE
WEBLOG
SNIPPETS
SNIPS' WERELD
AUTOLYSE
IN DE ZANDBAK
FRITS SNIPS
DONEREN?

Pagina Verversen
VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL

 SNIPPETS
21 Oktober 2011

Het is 6:35 uur wanneer ik dit schrijf en ik hoor niet zo vroeg wakker te zijn; maar schijnbaar moet ik dit beginnen te schrijven. Wie weet, voel ik toch de noodzaak te verklaren waarom ik Snips.nl 'weer' heb veranderd; ook al weet ik dat ik die noodzaak alleen zou voelen omdat ik zou denken dat andere mensen het niet zullen begrijpen... en dat denk ik niet, in feite kan me dat niets schelen, dus dat kan niet de reden zijn waarom ik nu toch weer een tekst plaats op deze website.

Er is simpelweg iets veranderd en zoals altijd heeft dat een effect op deze website, omdat deze website eigenlijk alleen over mij gaat. Het leek een site te zijn die informatie deelde met andere mensen, het leek een site te zijn die mensen informeerde over de 'Samenzwering', of over 'Spiritualiteit' of over al die andere onderwerpen waarover ik geschreven heb; maar dat was—zoals ik op het laatst op 'de oude site' al schreef—alleen maar 'cosmetica'.

De Snips Site ging alleen over mij en over niets anders. Het ging over wat ik dacht te weten over de 'Samenzwering' en over wat ik vond dat andere mensen daarover moesten weten; het ging over wat ik dacht te weten over 'Spiritualiteit' en over wat ik vond dat andere mensen daarover moesten weten.

Kortom: de site ging over wat ik dacht dat mij definieerde en dat projecteerde ik op de buitenwereld.

Op dát punt is er iets veranderd, namelijk, dat ik niet gedefinieerd kan worden door iets dat zich buiten mij bevindt. De wereld om mij heen definieert niet wat ik ben, maar dat wat ik ben definieert de wereld om mij heen; dit verzin ik niet, dat is een universele wet (ook al beweert 'de wetenschap' anders).

Twee weken geleden is er iets gebeurd, of liever gezegd, het lijkt er op dat iets zich heeft voltooid wat al een paar weken—misschien maanden of langer—gaande was. Ik kan het alleen maar vaag opschrijven en al snel klinkt het dan als iets 'magisch', of iets 'spiritueels', of als iets dat heel bijzonder is, maar dat is absoluut niet het geval.

Ik schrijf dit ook zeker niet op omdat ik denk dat het belangrijk is en zeker niet om anderen te laten zien wat 'mogelijk zou kunen zijn' als zij maar 'dit' of 'dat' gaan doen; ik schrijf dit alleen omdat het is gebeurd en ik dit nu—het is inmiddels 6:52 uur en ik had gewoon in bed moeten liggen—schijnbaar kwijt moet.

Ongeveer twee weken geleden kwamen mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst, tijdens niet langer dan één seconde, tesamen en—ik kan het helaas niet anders omschrijven—implodeerden tot één geheel. Het gevolg is—en ook dit klinkt weer 'bijzonder', 'magisch' of 'spiritueel', maar dat is het niet—dat dit imploderende verleden, heden én toekomst aan mij voorbijflitste (in feite zoals men zegt dat je leven aan je voorbijflitst vlak voordat je dood gaat).

So! There! I said it!

Vergeet dit nu weer, want het is bullshit! Het is van geen belang! De gebeurtenis is van geen belang! De uitkomst wel en dan alleen voor mij. Jij, de lezer, of wie dan ook, zal er geen fuck aan hebben; en sterker nog, dat kan mij ook geen fuck schelen.

Ik zie dat het inmiddels alweer 7:05 uur is, ik ga nu weer even naar bed en zal straks misschien de rest schrijven en aan het eind beslis ik pas of ik dit wel of niet op de site plaats.



Daar ben ik weer. Het is nu 11:58 uur en heb toch nog even lekker geslapen tot om en nabij half twaalf. Waar was ik gebleven? O ja, verleden, heden en toekomst flitsten aan mij voorbij, waarbij het verleden vanzelfsprekend de meeste impakt had.

De conclusie die volgde op die 'implosie' was niet heel erg leuk en daar ben ik een paar dagen flink 'down' van geweest. Ik kwam namelijk tot de conclusie dat het verleden—mijn verleden—een aaneenschakeling van mislukkingen is geweest en dat ik vanuit een passief-agressieve houding mijn leven compleet verwaarloosd heb.

Dit zeg ik niet omdat ik hoop dat iemand me gaat vertellen dat dit niet zo is, ik wil geen schouderklopje en opbeurende opmerkingen horen, omdat ik weet wat ik gezien heb en ik wéét dat het zo is. Ik wil niet van iemand horen dat 'het wel meevalt' want daar heb ik helemaal niets aan. Dit is wat het is, zo is het, hier ben ik NU.

Vervolgens kwam het heden langs en dat ken ik, dat is wat nu gaande is, en op dit moment is er geen enkele zekerheid dat wat ik NU heb ik straks ook nog zal hebben. Vrijwel alles wat mij zekerheid biedt staat op de tocht... en het gevolg hiervan is, dat wanneer die zekerheid, die veiligheid, wegvalt, de toekomst volledig open staat voor wat er ook gaat gebeuren. Ik heb geen zicht op wat dat zal zijn, ik heb geen zicht op hoe dat zal zijn, de enige zekerheid die ik heb is DAT het ZAL zijn.

Kort gezegd kwam ik er achter dat ik een zinloos- mislukt- en verwaarloosd leven heb geleefd; in een heden leef waarin ik langzaam maar absoluut zeker alle zekerheden verlies; en een toekomst tegemoet ga waarin ik nog wel weet wat ik wil, maar niet weet hoe ik dat zal bereiken.

Het effect van de 'implosie' is geweldig, echt ongelooflijk wonderbaarlijk geweldig, hoewel ik geen idee heb hoe lang dit standhoudt en of dit weer een kutspelletje van "The Mind" is. Er is mij de keuze gegeven tussen twee mogelijkheden, en dat is het enige dat mij is gegeven... deze keuzes! Voor de rest krijg ik helemaal niets.

De keuzes zijn:
  1. Meegaan in het gevoel wat dit verwaarloosde en mislukte verleden mij geeft en geloven dat dit een voorbode is van wat gaat komen;
  2. Volledig vertrouwen hebben dat 'Het Universum' (Dat wat IS, God, Het Al) weet wat goed is en altijd het beste met mij (en iedereen) voorheeft.
Als ik zou kiezen voor 1. dan verandert er niets en hobbel ik mee op de zekerheid dat het net zo kut blijft als het nu is; dat is wat 'The Mind' zou doen, want of het nu een kut-zekerheid is of niet een kut-zekerheid, het is een zekerheid en zekerheid is het enige wat 'The Mind' wil, omdat 'angst' het enige is waarbinnen 'The Mind' kan bestaan en meehobbelen op (kut)zekerheden kiezen we alleen omdat we bang zijn voor het onzekere.

Kies ik voor 2. dan heb ik geen enkele zekerheid en wordt er van mij gevraagd om een volledig vertrouwen te hebben in 'Het Universum' en mij volledig over te geven aan dat 'Universum'.

Simpel gezegd, heb ik geen keuze, en kan ik me alleen maar overgeven aan 'dat wat is zoals het is'.