17 mei 2012

Het verschil tussen 'positief denken' en 'positief zijn' ("kent u die uitdrukking?", hoor ik Dominee Gremdaat bijna zeggen), wat is dat? Veelal wordt er gesteld, dat we positief moeten zijn en dus alleen maar positieve gedachten moeten hebben. Hieruit zouden we kunnen opmaken dat 'positief zijn' hetzelfde is als 'positief denken'; m.a.w.: als je positief denkt dan ben je positief.

Ik zeg dat dit onzin is, en misschien is het wel zinvol om dat eens op papier te zetten. Het punt is namelijk dat er mensen zijn die heel bewust en opzettelijk positieve gedachten proberen te hebben en daardoor denken dat ze positief ZIJN en daarmee de wereld aan het verbeteren zijn. Ik wens dat anders te zien. (wat een verrassing! hoor ik jullie roepen)

De problemen die wij op aarde hebben, komen voort uit denken en positief denken IS niets meer en niets minder als 'denken'. Albert Einstein schijnt ooit te hebben gezegd:

"You can never solve a problem on the level on which it was created."

In dit geval zou het betekenen: als het probleem veroorzaakt is door denken, dan kun je het niet oplossen met denken. En, zoals gezegd: positief denken is nog steeds denken!

Mensen labelen mij wel eens als 'negatief'—geen idee waarom?—, maar eigenlijk ben ik heel erg positief (al zeg ik het zelf). 'Positief' zit van binnen; iemand is wel of niet positief, terwijl 'positief denken' slechts "denken positief te zijn" betekent. Als je iets bent, dan hoef je het niet meer te bedenken—lijkt mij? Dus iedereen die er steeds bewust aan denkt dat hij of zij positief moet denken om positief te ZIJN, IS het niet en deelt dat NIET POSITIEF ZIJN als energie met zijn of haar omgeving; m.a.w.: part of the problem!

Positief denken kan wel een methode zijn om jezelf aan te leren positief te zijn. Het kan een leermethode zijn om ooit positief te worden, maar zeker niet de manier om positief te zijn; en het één is zeker niet automatisch het gevolg van het ander (zoals iedereen weet kan elke leermethode falen... 99.9% of the fucking time).

Mensen die geloven dat ze 'er zijn' omdat ze altijd alleen maar 'positief denken', zijn er in mijn ogen nog lang niet. En aan de andere kant kunnen mensen, waarvan men vindt dat zij 'negatief denken' juist heel erg positief ZIJN. Het is, volgens mij dan weer, juist heel er positief om in te zien, en te begrijpen, en er van doordrongen te zijn, dat dit leven (dat door 'denken' is gecreëerd) onwaarschijnlijk klote en onrechtvaardig is.

Bewust en met opzet 'positief denken' is een ego-dingetje dat ons een goed gevoel geeft. 'Positief zijn' komt mede voort uit een bewust of onbewust vertrouwen; bij mij komt het voort uit het vertrouwen, het bewustzijn of de realisatie, dat wij hier (en alles overal) slechts een vorm zijn—een holografische verbeelding, if you will?—waarmee we ons uiten en een 'ervaring' hebben. In feite is er nooit iets gebeurd.

Maar zolang we denken of aannemen dat hier wel iets gebeurt, laten we dan onze muil opentrekken, aanwijzen wat mis is, uitschreeuwen wat onmenselijk is en afkeuren wat we niet willen (en iedereen om ons heen de vrijheid geven dat ook te doen), zonder dat we bang zijn om ons baantje te verliezen, of bang zijn voor wat anderen van ons zullen denken, of bang om ergens slachtoffer van te worden, of bang om te sterven, want (en dit is vast en zeker de langste zin uit mijn carrière): in feite is er nooit iets gebeurd, kan niemand iets verliezen, kan niemand ergens slachtoffer van worden en bestaat zelfs het idee "dood" niet werkelijk.

Hoe 'cool' is dat? Of is het tegenwoordig: Hoe 'vet' is dat? Of loop ik alwéér achter?

INHOUD