VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Verder: poging 1 (06-05-2020)
Tijdens de zoektocht naar Waarheid — of verlichting, bevrijding, de vrede van God, geef het een naam — zijn er verschillende momenten waarop je denkt dat je ‘er bent’ en dat je ‘klaar’ bent; dat je het einde van de weg hebt bereikt en gevonden hebt wat je zocht. Ik heb door de jaren heen veel van die momenten gehad en vaak heb ik geloofd ik dat ik daadwerkelijk ‘klaar’ was.
Maar sinds een aantal jaren weet ik dat ‘klaar’ niet werkelijk bestaat zolang je nog op aarde rondwandelt; er is altijd verder. Zo’n verder is momenteel aan de gang. Van het ene op het andere moment werd ik uit mijn redelijk stabiele ‘klaar’ gevoel gemieterd — een ‘klaar’ gevoel waarvan ik wist dat het niet ‘klaar’ was, waardoor ik ook wist dat dit wat nu gebeurd is moest gebeuren. Niettemin gebeurt zoiets toch altijd weer onverwachts en blijf je achter met een ‘wat de fuk is dit!‘ gevoel.
Opeens zie ik de wereld in, naar ik aanneem, de standaard vorm; als het scherm waarop ik de wereld waarin ik geloofde op projecteerde. Hoewel alles er op dit moment nog steeds hetzelfde uitziet, voelt het aan als een soort van desolaat niemandsland waarin een verhaallijn wordt uitgerold dat geen enkele punchline, conclusie of logica heeft. Volslagen krankzinnigheid alom.
Dat is op zich niet een slechte beschrijving van de wereld, er is hier namelijk niemand en nog nooit iemand geweest en het verhaal dat wordt verteld, gaat uiteindelijk nergens over en nergens naartoe; het heeft geen begin en geen einde, maar begint zomaar ergens vanuit het niets en stopt onverwachts halverwege een actie of gebeurtenis.
De wereld die we zien is het resultaat van wat we geloven, aannemen en veronderstellen dat waar is, daarmee kleuren we alles, tot aan ons eigen karakter in. Wanneer dat opeens zomaar wegvalt, is die wereld opeens onpersoonlijk (hoewel niet op een negatieve manier), kleurloos (hoewel de kleuren er gewoon zijn, alleen niet meer in hun oude betekenis) en vooral krankzinnig gestoord (hoewel niet per se op een bedreigende manier).
‘Eenzaam’ is ook een woord dat opkomt, maar ook weer niet in de betekenis zoals we dat normaal gebruiken. Eerder als de samenvoeging ‘een-saam’; een alleen zijn dat meteen alles omvat. Maar het voelt wel alsof ik iets heb verloren, iets kwijt ben. Er wordt een soort van gevoel van afscheid of rouw waargenomen, terwijl ik weet dat hetgeen dat ik verloren zou hebben — het is onduidelijk wat dat is — nooit hier is geweest, althans niet als losstaand of afgescheiden iets, waardoor het niet te verliezen is.
Het is me wel duidelijk dat ik (nog) niet de woorden kan vinden om deze nieuwe situatie, dit nieuwe ‘verder’, te beschrijven. Ik zal dat waarschijnlijk wel de komende tijd blijven proberen, want dat is wat ik doe. Dat is wat ‘Spirituele Autolyse’ is, dat is wat zelfonderzoek — of beter gezegd, onderzoek van Zelf — is. Dat is wat ‘steeds weer verder’ inhoudt: eerlijk kijken naar- en ontleden van jezelf en de wereld om je heen zoals jij die waarneemt.
Ik herhaal nogmaals, de wereld is een externe projectie van een innerlijke conditie, dus als ik wil weten waarom de wereld is zoals ik die ervaar, dan moet ik kijken naar de bron van die ervaring. Ik moet kijken naar de oorzaak van het probleem, omdat daar ook het antwoord moet liggen. De bron van de ervaring, de oorzaak en daarmee het probleem en daarom ook de oplossing, kan alleen gevonden worden door te kijken naar de innerlijke conditie.
Dit kan niet gedaan worden met het lichaam-geest-systeem, niet vanuit het personage dat in deze wereld rondloopt, dus er moet een andere manier zijn.
|
