Kabbelen Op De Zee Van Gedachten
— (11/2/2011)

Het leven is niets meer dan 'zijn'. In feite is hier alles mee gezegd, maar er zijn niet veel mensen die werkelijk begrijpen wat 'zijn' inhoudt. Vaak, een veelal binnen de A-dvaita (ook een redelijk achterhaalde filosofie, wat mij betreft), wordt het idee van de zee gebruikt. Binnen dit voorbeeld zijn wij de druppeltjes die denken afgescheiden te zijn van het water in de zee, terwijl we allemaal het water in die zee zijn. Het is een mooi maar, in mijn ogen, niet een adequaat beeld.

Ik moest op zoek naar een ander beeld en ik kom op een 'Zee van Gedachten' met daarop drijvend vloeibaar materiaal van een specifieke samenstelling. Nu hoor ik mijn 'fans' al roepen: "Hé, kom op Frits, jouw taak is om het simpeler te maken voor ons en niet nog ingewikkelder!"; en tegen hen zeg ik: "Heb geduld".

Het vloeibaar materiaal van een specifieke samenstelling zijn wij als individu. We zijn in principe allemaal opgebouwd uit hetzelfde materiaal, alleen de samenstelling, de manier van samenvoeging, de volgorde van dat materiaal, is verschillend, waardoor we allemaal een ander karakter hebben, een andere voorliefde, een andere smaak, et cetera. Dit geeft ons het idee dat we allemaal verschillend zijn, terwijl het alleen de samenstelling en de volgorde van het materiaal is dat van elkaar afwijkt.

Al deze 'afwijkende samenstellingen', die ik vanaf nu 'Entiteiten' zal noemen, drijven op die 'Zee van Gedachten'. Lekker kabbelend doet elke entiteit wat hij het beste doet en wat hij doet komt voort uit de manier waarop de Entiteit is samengesteld; de Entiteit is, al kabbelend op de Zee van Gedachten, precies zoals hij bedoeld is te 'zijn' zonder zich beter of sterker of mooier voor te doen dan hij van nature is. De Entiteit is alleen maar bezig met 'zijn', met andere woorden, de Entiteit 'IS'... en zo zijn er miljarden Entiteiten op de Zee van Gedachten, allemaal kabbelend op zoek naar hun ultieme 'zijn'.

Meer dan geregeld, en zeker meer dan sommige Entiteiten willen, komt de ene Entiteit in aanraking met een andere Entiteit. Het is namelijk best wel druk op die Zee van Gedachten, het is dus onvermijdelijk dat Entiteiten elkaar tegenkomen. Sommige van die Entiteiten passen in elkaar, zoals sommige tektonische platen op aarde, of puzzelstukjes, en kunnen verder 'samen zijn'. Dit kan voor de rest van hun bestaan zijn of slechts voor een tijdelijke periode. Dit noemen we 'vriendschap' of 'relatie'.

Maar meer dan geregeld passen de Entiteiten niet in elkaar en dan kan er strubbeling, ruzie of oorlog ontstaan. Dit gebeurt overigens alleen wanneer geen van de Entiteiten opzij wil gaan voor de Entiteiten waarmee geen 'match' mogelijk is. Dit is het hele eieren eten: de problemen ontstaan wanneer een Entiteit gelooft dat het een afgescheiden Entiteit is die zichzelf moet bewijzen tegenover andere Entiteiten, die, vanzelfsprekend, alleen maar willen hebben wat de eerste Entiteit bezit (denkt te bezitten, om eerlijk te zijn, aangezien 'bezit' slechts een gedachte is die voortkomt uit de Zee van Gedachten waarop we kabbelen). Maar, zoals ik vaststelde aan het begin, elke Entiteit is opgebouwd uit hetzelfde materiaal in een andere samenstelling of volgorde en is in principe gelijk aan elke andere Entiteit.

Wat zo'n Entiteit ook over het hoofd ziet, is dat hij drijft op die Zee van Gedachten, en die Zee van Gedachten is oneindig... dus er is meer dan genoeg ruimte om even opzij te kabbelen wanneer er een Entiteit langskomt die niet past, zeil er als het ware omheen en leg niet aan bij de haven. Er is ruimte genoeg om alle specifieke eigenschappen van elke Entiteit te laten bloesemen tot een uiterste ultieme vorm, zolang elke andere Entiteit dit maar niet gaat zien als een 'persoonlijke' aanval op de IK die deze Entiteit denkt te zijn.

Nu weet ik dat dit heel simpel klinkt, maar als wij ons concentreren op wat wij zelf 'zijn', in plaats van ons te focussen op wat wij denken dat die ander 'IS' en van ons wil; of nog erger: wat wij denken dat die andere 'denkt dat hij IS' en van ons wil, dan zouden we gewoon allemaal immens veel ruimte hebben waarin we ons rustig kabbelend kunnen ontwikkelen tot die geweldige Entiteit die wij zijn, en zouden we ons alleen druk maken over de Entiteiten die wel in ons passen en waarmee we werkelijk een 'relatie' willen hebben. (Met 'relatie' bedoel ik niet specifiek seksueel of amoureus, maar in principe hebben we 'relatie' met iedereen waarmee we langdurig omgaan.)

Het leven is 'zijn', en 'werkelijk zijn' is kabbelen op de Zee van Gedachten, waarbij we zo af en toe vasthaken aan een andere Entiteit waarmee het 'klikt' en we opzij gaan, ruimte geven aan, de Entiteiten waarmee het niet 'klikt'. Dat is leven, dat is 'zijn' en 'zijn' is leven. En het is niet erg, of fout, om af en toe te botsen met een andere Entiteit, zolang je achteraf maar kunt inzien dat het niet echt nodig was en dat het eigenlijk nergens over ging. Alleen 'zijn' en 'samen zijn' gaat ergens over, botsen en conflict gaat uiteindelijk altijd nergens over.

Dus, kabbel met me mee of ga opzij... that's the easy way.

INHOUD