Uniekheid Versus Aanpassen — (08-03-2013)

Vannacht, in bed, bedacht ik me opeens dat we vrijwel allemaal op een bepaald niveau bezig zijn met ons aan te passen aan onze omgeving. Dit kan aan de maatschappij zijn, of aan de groep mensen waarin je je bevindt, of aan de persoon waarmee je een relatie hebt of wilt hebben, aan je vrienden, je collega's, je "baas"; maar ook aan een idee, geloof of overtuiging die je hebt.

En natuurlijk wordt ons dit al aangeleerd vanaf het moment dat we geboren worden. We moeten ons aanpassen aan de familie waarin we geboren worden, we moeten ons aanpassen aan de schoolregels, aan de regels van de universiteit, aan de regels van het bedrijf waar we werken, aan de regels van de uitkerende instanties wanneer we werkloos zijn, aan de regels van de maatschappij, de regels van de regering, de regels van Europa... et cetera en zo verder!

De wrange grap is dat iedereen dat doet en denkt dat dit moet; er is niet iemand die het niet doet. Wat er dus systematisch gebeurt, is dat er niemand is die zijn volledig unieke potentieel tot bloei laat komen. Niemand is zichzelf, iedereen is een ophoping van ideeën, overtuigingen, regels, voorschriften, wensen, geloven en vooral aanpassingen. Daarom zijn we allemaal gestoord in een verknipte wereld.

(Oké, er zijn een paar mensen die het wel doen, maar die noemen we "gek" of "zonderling" terwijl ze alleen maar zichzelf zijn.)

Het is gestoord om je aan te passen aan een wereld, een maatschappij, een samenleving, die is opgebouwd uit eeuwen en eeuwen van aanpassingen; en tot nu toe is het niet zo geweldig uit de verf gekomen als je kijkt naar de manier waarop we met elkaar omgaan en de oorlogen die we voeren en de moordpartijen die we begaan.

Een oplossing zou zijn dat we, bij voorkeur iedereen, maar laat ieder voor zichzelf beginnen, onze eigen uniekheid tot uitdrukking brengen door ons niet aan te passen aan wat we als "normaal" hebben bestempeld; want het is niet normaal. Het is abnormaal om je eigen uniekheid aan te passen aan een gemeenschappelijke norm die is ontstaan uit eeuwen van aanpassingen en dus een halfslachtige norm is.

Aanpassen is wat Ego wil, zodat je netjes in de pas loopt en vooral niet voor jezelf gaat nadenken buiten de gebaande wegen. Jezelf zijn vanuit je eigen uniekheid, en daarbij ieder ander dezelfde vrijheid gunnen, is jezelf Zijn in evenwicht met het universum, waardoor jouw leven uiteindelijk moet gaan kloppen. Dat kan niet anders. De rest van het leven in de wereld kan dan nog steeds een teringzooi zijn, want dat is wat hier gebeurt. Dit is een leven in dualiteit, dat bestaat uit tegenstand en conflict... maar daar hoeft niemand aan mee te doen. Wie ben jij? Wat ben jij? Wees jezelf!

Ook het idee dat binnen de New Age en de moderne spiritualiteit heerst, dat we allemaal Een zijn, houdt aanpassing in. Want als je een nieuwe Hitler zou ontmoeten, dan moet je hem ook liefhebben en zien als deel van die Eenheid. Dat is onzin. Je moet niets, je moet niemand liefhebben, en we zijn niet allemaal Een. De enige verplichting die je tegenover jezelf zou kunnen hebben, is volledig jezelf zijn en je eigen uniekheid zoveel mogelijk uitdragen. We zijn niet allemaal Een, jij bent de enige die hier is!

Ik weet dat dit ingaat tegen alles wat we geleerd hebben. Ik weet dat we denken dat, als we ons een beetje aanpassen aan elkaar en rekenschap houden met elkaar dan kunnen we in vrede met elkaar leven. Maar dan zeg ik: "Kijk om je heen. Iedereen past zich aan en denkt rekenschap te houden met anderen. Zie jij vrede om je heen? Ik niet!"

Vrede is onmogelijk binnen dit duale systeem, vrede bestaat alleen als je vrede in jezelf hebt en dat kan alleen wanneer je 100% jezelf bent. Je loopt dan wel het risico dat je vrienden verliest, maar die "hielden" dan alleen van de persoon die zij dachten dat je was; de persoon die jij speelde.

Ik persoonlijk ga liever dood dan dat ik nog langer meedoen met mezelf aanpassen aan een wereld die ik als compleet gestoord ervaar. Ik ga werkelijk liever nu ten onder dan dat ik nog veertig jaar (of langer!) moet doormodderen binnen de bestaande stupiditeit. Dit is wat en hoe ik ben... dat wil zeggen: "Ik" binnen deze incarnatie, dit lichaam, deze geest... en iedereen die het "leuk" vindt om met me om te gaan is meer dan welkom, maar iedereen die dit niet "leuk" vindt moet me maar links laten liggen.

Uiteindelijk moet je een keer verantwoordelijkheid nemen voor wat je schijnbaar bent en dan maar zien wat er van komt. Ik denk dat dit is wat sommige mensen "menselijke volwassenheid" noemen. Je kunt tot in den eeuwigheid van dagen proberen te zijn wat je denkt dat anderen van je verwachten, maar dan ben je een zwak aftreksel van je werkelijke potentie, dan ben je een oud kind dat er alles aan doet om maar mee te mogen spelen. Ik denk dat dit stupide is.

INHOUD