De Dood En De Verknipte Denkgeest — (12-05-2013)

De foto van een Vietnamees die onder schot wordt gehouden door één of andere generaal (zie hier rechts) is een foto die me al bezighoud vanaf het moment dat ik hem voor de eerste keer zag. Ik vermoed dat het in een geschiedenisboek was op de middelbare school; de O.S.G. in Amsterdam Osdorp.

Ik ga het niet hebben over de Vietnam oorlog of over de gebeurtenis die op de foto wordt afgebeeld, maar ik wil het hebben over de fractie van een seconde dat je weet dat je doodgaat.

Stel, je loopt over straat en in tegengestelde richting komt een gestoorde generaal aanlopen. Tijdens het voorbijgaan zie je dat hij een wapen trekt en op je slaap richt. Wat gaat er dan door je heen? Die seconde dus.

Zoals ik al eerder heb geschreven, bestaat er elke seconde een kans van 50% dat je leeft en 50% kans dat je dood bent. Als je de straat oversteekt kun je aangereden worden (of een een gestoorde generaal tegenkomen), maar als je zoals ik achter het toetsenbord zit, kun je een hartaanval krijgen, of de flat stort in, of een vliegtuig stort neer op de wijk waar je woont. Mogelijkheden zat!

Het leven is niets anders dat het uitstellen van de dood, het ontwijken van die fractie van een seconde waarin je weet: "Daar ga ik!" De reden waarom wij mensen dit leven zo serieus nemen, is omdat we weten dat we doodgaan. Ons hele leven zijn we ons bewust, en soms onbewust bewust, van de komende dood, van het moment dat we er niet meer zullen zijn, en onbewust is iedereen daar bang voor (uitzonderingen daargelaten).

Rationeel bekeken ben ik niet bang voor de dood, ik kan bedenken dat ik een keer dood zal gaan en ik heb beredeneerd dat ik daar vrede mee heb; maar ik vermoed dat er diep van binnen nog steeds een onbewuste en irrationele angst voor die dood bestaat, omdat het ontlopen en ontkennen van de dood het enige ingrediënt is dat ons in standhoudt.

Waarom is het een irrationele angst? Omdat het sterven van het lichaam de enige zekerheid is die we hebben. De dood is het enige dat geen verrassing is en juist die enige zekerheid is wat we ontkennen en wat we proberen te voorkomen. Als dat niet irrationeel is, dan weet ik het niet meer.

Het is zelfs zo irrationeel dat we liever de shitzooi waarin we ons bevinden, de haat en de nijd, de oorlogen, de hongersnoden, de rampen, de moorden, geldnood, schulden, kindermisbruik, martelingen, et cetera, willen verlengen en in standhouden om maar die dood te ontlopen.

We verkiezen een verschrikkelijk leven boven de rust van de dood. Dat is best wel heel erg irrationeel, dat is best wel heel erg gestoord. En wij zijn gestoord, iedereen is gestoord. Dat komt omdat we ons laten leiden door een gestoorde en verknipte denkgeest en alles wat wij zijn en alles wat we doen en alles om ons heen is de projectie van die gestoorde en verknipte denkgeest.

Maar... de dood is niet de oplossing! Ik spoor niemand aan om nu meteen een einde aan zijn of haar leven te maken. De dood is een einde hier op aarde, het is niet een einde aan de illusie, omdat die illusie door ons allen als één gestoorde en verknipte denkgeest wordt gecreëerd. Als er ééntje tussenuit knijpt is het "probleem" van die gestoorde en verknipte denkgeest niet opgelost.

Dus wat zou de oplossing kunnen zijn voor het gestoorde leven? Nou, heel simpel: het helen van de gestoorde en verknipte denkgeest.

INHOUD