In Limbo — (02-05-2014)

Ik bevind me momenteel weer in de situatie dat ik niet echt iets te vertellen heb. Dit is in het verleden ook wel gebeurd, en dan na een tijdje bleek dat ik toch nog verder kon gaan; wie weet gebeurt dat nu weer. Toch wil ik proberen te beschrijven hoe ik me nu voel, omdat het alles behalve als prettig wordt ervaren.

Mijn 'drive' bestond altijd uit twee zaken. Ten eerste wilde ik weten wat waar is, omdat ik stront ziek werd van de onwaarheid en de leugens, en ten tweede wilde ik dat delen met andere mensen, in de hoop dat zij ook zouden zien wat waar is in plaats van de leugens en onwaarheden blind te geloven.

Met de eerste drive lijk ik klaar te zijn, binnen een seconde 'weet' ik wat waar is en wat niet waar is, ik ruik bullshit van honderd meter afstand. De tweede drive is wat ik deed, het was mijn bezigheid, het was wat ik echt ontzettend leuk vind om te doen. Maar ik realiseer me nu meer dan ooit dat ik niet iemand kan helpen te zien wat waar is, dat moet iedereen voor zichzelf doen; en zeker iemand die niet wil weten wat waar is, omdat hij tevreden is met de realiteit waarin hij leeft, zal nooit veranderen door mijn woorden.

Zinloos dus.

Dus ik leef nu in Limbo waarin het heel makkelijk is weg te zinken in zelfmedelijden... 'niemand begrijpt me'... et cetera, maar dat doe ik niet (don't worry), want in feite kan het me niet schelen of iemand me wel of niet begrijpt. Het is wel zo dat de enige conversatie die ik nog met passie kan voeren, met mensen is die ook zien wat waar is en wat niet, of tenminste serieus op weg zijn naar dat 'inzicht'. Dit zijn meestal korte gesprekken, want hoeveel kun je zeggen over iets dat niet werkelijk is?

Gesprekken met mensen die er van overtuigd zijn dat ze weten hoe het leven in elkaar steekt, terwijl ik al 'geroken' heb dat het niet waar is wat ze zeggen, ervaar is als heel erg vermoeiend. Ze verzanden meestal in 'welles-nietes' discussies en dan gaat het alleen om gelijk krijgen in plaats van waarheid. Die gesprekken ga ik niet meer aan. Ik wil niemand meer ergens van overtuigen en ga dat soort gesprekken alleen aan wanneer iemand me oprecht een vraag stelt en oprecht iets wil weten.

Voor de rest zijn er de dagelijkse normale gesprekken over normale dagelijkse dingen, de koetjes en de kalfjes, die gebeuren in deze droomwereld. Die gesprekken vind ik wel leuk, zo af en toe, en ik doe er ook wel aan mee, maar ik houd dit over het algemeen niet langer dan een avondje vol. Het kost me extra energie en ik wil de volgende dag dan ook alleen maar alleen zijn om, bij wijze van spreken, de energiebanen weer door te smeren.

Vrijblijvende gesprekken voeren is niet wat ik van nature doe, ik ben niet een 'mensen mens', dat ben ik ook nooit geweest. In mijn jeugd was ik al heel erg op mijzelf en had ik nooit meer 'vrienden' dan er op twee vingers te tellen was. Ik ga nog steeds nooit zo maar ergens naar toe om even lekker te kletsen of nieuwe mensen te ontmoeten, omdat ik van te voren al weet dat ik waarschijnlijk geen connectie kan maken met die mensen. De kans dat er iemand tussen zit die begrijpt waar ik mee bezig ben, is nihil (als het onderwerp al op tafel komt) en de kans dat ik geïnteresseerd ben in hun bezigheden is nog kleiner.

Misschien klinkt dit allemaal heel 'zielig', maar dat is het niet. Het is goed zo, natuurlijk is het goed zo, ook omdat het niet anders is. Ik voel me alleen af en toe een beetje in 'Limbo', een 'Twilight Zone' tussen 'Dat wat IS' en dit leven dat vrijwel iedereen als realiteit ervaart. Zo moet het zijn, kan niet anders, maar het is niet altijd even fijn. Blijkbaar is dit het gevolg van mijn zoeken naar wat waar is.

Hiermee beweer ik niet dat dit voor iedereen zo zal uitpakken. Dit is mijn realiteit die voortkomt uit het ingebakken karakter van dit lichaam waarmee ik het hier moet doen. Althans, zo ervaar ik dat dan weer. Dit is mijn 'verhaal', dit is wat ik voel.

INHOUD