VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
IN DE ZANDBAK
Vergeven en Loslaten — (220918)
De laatste tijd kwamen deze twee zaken — vergeven en loslaten — bij mij langs; en als iets langskomt dan is het over het algemeen voor mij bedoeld (zoals alles wat bij jou langskomt voor jou is bedoeld) om er naar te kijken. Als gevolg hiervan schreef ik al op Facebook:
“Veel spirituele leraren praten over vergeving en loslaten, maar ze hebben eigenlijk geen flauw idee waar ze het over hebben. Niet dat ze ongelijk hebben, ze weten gewoon niet wat vergeving en loslaten echt betekent.“
Het basisprobleem binnen deze Droomstaat is dat hij geregeerd en gestuurd wordt door — wat Een Cursus in Wonderen noemt — een ego-denkgeest; en deze ego-denkgeest zorgt ervoor dat we alles — en ik bedoel letterlijk alles — op onszelf als lichaam-geest-constructie betrekken. Of wij doen doen het of het wordt ons aangedaan.
De ego-denkgeest is dat deel van de totale denkgeest (dat wat is, eenheid, God, Eén, Waarheid; geef het een naam) dat gelooft dat het is afgescheiden van Eenheid (wat die totale denkgeest is) en het betrekt vergeving en loslaten op onszelf. Het overtuigt ons ervan dat wijzelf actief moeten vergeven en loslaten en vooral dat we anderen moeten vergeven en zaken buiten ons moeten loslaten. Er wordt een actie van gemaakt die wij moeten uitvoeren om ‘redding’ of ‘bevrijding’ te verkrijgen.
Maar, volgens Een Cursus in Wonderen hoeven we niets te doen. Wat de Cursus daarmee eigenlijk wil zeggen is dat we niets hoeven te doen omdat we niets kunnen doen, maar omdat dit waarschijnlijk te fatalistisch zou overkomen, geeft de Cursus ons de kans om er zelf achter te komen dat we niets kunnen doen door ons te laten weten dat we niets hoeven te doen, maar dat we alle vrijheid hebben om het wel te proberen.
Hoe dan ook, wij, als lichaam-geest-constructie (of kortweg, het lichaam dat we niet werkelijk zijn) kunnen niet vergeven of loslaten, maar wanneer we ons kunnen overgeven aan het gegeven dat we niets kunnen doen en ook niets hoeven te doen, kan er vergeving en loslaten ontstaan of gebeuren.
“Kun je dit dan niet sturen of versnellen?”
“Niet echt, maar schijnbaar wel door te stoppen met het idee dat je anderen moet vergeven en alles in je omgeving moet loslaten en te beginnen met jezelf te vergeven dat je niets en niemand kunt vergeven en het idee los te laten dat je iets zou moeten loslaten.”
“En dan?”
“Vervolgens ga je jezelf vergeven voor alles wat je in anderen ziet, jezelf vergeven voor alles wat je denkt en gelooft dat anderen doen en jezelf vergeven voor alles wat je anderen verwijt dat zij jou aandoen of hebben aangedaan. Het loslaten is vervolgens een logisch en automatisch gevolg daarvan.”
De misvatting is dat, wanneer we horen over vergeving en loslaten, wij dat zelf moeten doen ten opzichte van de wereld (met daarin al die mensen), terwijl de Cursus heel duidelijk stelt dat er geen wereld is (en daarmee automatisch geen mensen en geen jij). Wat ga jij vergeven en loslaten als jij niet werkelijk bestaat als dit wat je denkt en gelooft te zijn en er bovendien geen wereld is? Het antwoord is simpel, maar niet makkelijk, en klinkt bovendien ook nog eens paradoxaal:
JEZELF!
En waarvoor? Nou, voor de misvatting dat je denkt en gelooft dat jij bestaat en dat er een wereld bestaat vol met mensen die je van alles aandoen. Wanneer je dat doet zal je het geloof in die wereld en de identificatie en vereenzelviging met alles daarin automatisch loslaten. En alleen dat is wat er met vergeving en loslaten kan worden bedoeld, elke andere uitleg is een obstructie opgeworpen door de ego-denkgeest.
|
