VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Discussie versus gesprek (23-10-2019)
Het voornaamste verschil tussen een discussie en een gesprek zit hem in het uitgangspunt. Bij een discussie is het een verschil van mening dat met woorden wordt uitgevochten en bij een gesprek is het ’t delen van visies en inzichten. Discussie is een vorm van geweld en een gesprek is dat niet.
Bij een discussie is het doel de ander te overtuigen van ons eigen gelijk. Dit doen we door met bewijzen te komen die wij voor vaststaande feiten aannemen, omdat ze ons standpunt bevestigen. Vaak ondersteund met bronnen die hetzelfde beweren als wij maar dan met een titel als ‘professor’ of ‘doctorandus’ er voor, soms ‘ervaringsdeskundige’ of ‘expert’ en op het vlak van spiritualiteit met de naam van een beroemde goeroe.
Discussie is een instrument van ego en uiteindelijk komt het weer neer op de vraag of het vanuit liefde komt of vanuit de afwezigheid van liefde, alias haat. Discussie is een vorm van geweld, het is twee mensen die elkaar bevechten met overtuigingen, en elke vorm van geweld komt vanuit de afwezigheid van liefde. Ego kent geen liefde, het weet niet wat dat is, dus geweld heeft niets met liefde te maken.
Discussie is een vorm van geweld en komt daarom vanzelfsprekend vanuit de ego-denkgeest of de ego-mindset. Ego zet altijd twee of meer mensen tegenover elkaar die elkaar vervolgens met geweld gaan bevechten. Dit moet ego doen om te bewijzen dat het dit lichaam is, een losstaande autonome entiteit. Het maakt ego niet zoveel uit of het gevecht gewonnen of verloren wordt, zolang het maar bevestigt dat het anders is dan- en losstaat van die andere losstaande autonome entiteit.
Dit elkaar bevechten kan plaatsvinden met echte wapens of met woorden, maar dat maakt geen enkel verschil. Wij denken dat het met woorden beter of humaner is dan met wapens, maar zoals ik al eerder heb benadrukt: er is geen volgorde van niveaus, geen orde van gradaties. Alleen in onze ervaring is het ene beter of slechter dan het andere, in de kern is het beiden hetzelfde, namelijk, geweld of geen geweld, liefde of de afwezigheid van liefde.
Een gesprek is veelal filosofisch. Dit klinkt heel gewichtig en belangrijk, maar betekent alleen maar dat twee of meer mensen met elkaar in gesprek gaan om visies en inzichten te delen om zo gezamenlijk tot een nieuwe visie of ander inzicht te komen, iets dat het meest waar lijkt te zijn. Het is geweldloos omdat het niet gericht is op winnen of gelijk krijgen, het is gericht op delen en uitbreiden en daarmee altijd vanuit liefde.
De reden waarom we hier zoveel moeite mee hebben is dat we ons veelal identificeren met het ego. We denken dat we een ego hebben of dat ego zijn en in beide gevallen dicteert ego wat we denken, doen, willen en zeggen; kortom, ons leven. In veel gevallen zal iets dat is begonnen als gesprek overgaan in een discussie, omdat we de aanwijzingen van het ego volgen. Hierdoor worden onze visies en inzichten ten opzichte van het onderwerp als persoonlijk ervaren en daarmee een deel van onze identiteit. Ego + visies + inzichten = IK
Wanneer onze visies en inzichten vervolgens niet worden gedeeld door de ander, voelen we ons achtergesteld, niet serieus genomen en soms zelfs aangevallen, waarna onze visies en inzichten worden overgenomen door het ego. Ego zet onze visies en inzichten vervolgens om naar feiten — een omzetting die nergens op gebaseerd en volslagen gestoord is — die wij vervolgens met woorden moeten gaan verdedigen. Opeens is het gesprek een discussie geworden, is liefde omgezet naar haat, bevechten we de ander met woorden en is de heerschappij van het ego bevestigd en versterkt.
Zo’n discussie die begonnen is als filosofisch gesprek kan hoog oplopen, omdat de ander wellicht nog bezig was met een gesprek terwijl wij al in een discussie zijn vervallen. Hierdoor kan de ander zich weer aangevallen voelen, waardoor het voor hem ook persoonlijk wordt en hij gedwongen wordt zich te verdedigen. Zoals we allemaal weten kan dit uiteindelijk uitlopen op fysiek geweld, en dat is wat we vandaag de dag steeds vaker zien gebeuren.
In mijn visie voeren mensen die de realiteit ervaren vanuit het kind-perspectief voornamelijk discussies, als ze al in staat zijn om uit hun woorden te komen. Het voeren van een discussie — het elkaar bevechten met meningen (geloof), schijnbaar vaststaande feiten (aanname) en bronnen van ‘experts’ (overtuiging) — is iets waarvan mensen die de realiteit vanuit het volwassen-perspectief ervaren uiteindelijk het nut niet meer inzien.
Bekeken vanuit het volwassen-perspectief is de noodzaak om iemand ergens van te overtuigen verdwenen, omdat elke overtuiging, elke aanname en elk geloof wordt gezien als iets dat consequent niet waar is, maar ook omdat er minder naar ego wordt geluisterd waardoor geweld met woorden en zeker ook met wapens niet meer een optie is die bij hen opkomt.
|
