VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Een toneelstuk (17-07-2020)
Het voelt alsof er een oorlog woedt in dit lichaam. Af en toe zijn er hevige conflicten die dan weer worden afgewisseld met rustige momenten, maar veelal blijft het bij pesterijen over en weer en het elkaar uitdagen. Dus misschien is ‘oorlog’ een wat overdreven benaming, laten we het een ‘schermutseling’ noemen. Maar wie tegen wie?
In termen van Een Cursus in Wonderen is het ’t beste te omschrijven als een gevecht van de ego-denkgeest tegen de juist gerichte denkgeest. Die juist gerichte denkgeest vecht niet werkelijk terug, maar wacht rustig af tot de ego-denkgeest uitgeput is en het voor een tijdje weer opgeeft — net als een kleuter die een woedeaanval heeft en op een gegeven moment doodmoe neerstort.
Meer spiritueel bekeken, is het te omschrijven als valse-zelf tegen ware-zelf, waarbij ware-zelf weet dat het in feite geen-zelf is en om die reden niet terug hoeft te vechten; ware-geen-zelf hoeft alleen af te wachten tot valse-zelf het opgeeft. Hoe we het omschrijven maakt niet uit, het resultaat is een gevoel van onrust in het lichaam en het brein.
Dit is overigens niets om me zorgen over te maken, voor mij is het iets om blij mee te zijn, hoewel dit ‘blij zijn’ pas komt wanneer het voorbij is. Ik weet, inmiddels uit ervaring, dat als de ego-denkgeest — of kortweg ‘ego’ — in opstand komt, er iets aan het veranderen is waar de ego-denkgeest niet blij mee is… en dat is altijd goed, het betekent altijd ‘verder’.
De meest voor de hand liggende reactie op een gevoel van onrust, de reactie die de meeste mensen zullen hebben, is om dat onrustige gevoel kwijt te willen raken. Maar dat is precies de reden waarom de ego-denkgeest deze schermutseling is begonnen, dus de onrust bestrijden is vanzelfsprekend precies wat ik niet wil doen. De ego-denkgeest is niet werkelijk iets en verzet en strijd hiertegen geeft het juist een realiteit die het niet heeft.
De manier om hiermee om te gaan, voor mij, is om me te realiseren dat ik in werkelijkheid — in absolute waarheid — de toeschouwer ben en het gebeuren slechts waarneem. Het is dan alsof ik in een toneelzaal zit en naar een voorstelling kijk. Ik ervaar het effect van de emoties op toneel en het verhaal dat uitgebeeld wordt, maar ik weet dat het niet waar is en dat het niets met mij te maken heeft.
Ik los de onrust op het toneel niet op door, bijvoorbeeld, alcohol te gaan drinken en ook niet door te gaan sporten of andere afleiding te zoeken. Wat ook niets oplevert is om boos te worden of mijzelf te verzuipen in een pesthumeur. Het enige wat ik kan doen, is me realiseren dat het slechts een voorstelling is die op een gegeven moment tot een einde komt. Ik kan dan simpelweg kijken naar wat er gebeurt en af en toe zelfs lachen om de absurditeit van het toneelstuk.
|
