VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Verlies van interesse (10-08-2020)
Oké! Het eerste obstakel is de omschrijving van het proces, dus ik moet voorzichtig en soepel in dit verhaal glijden om te voorkomen dat het zweverig wordt. Ik wil iets schrijven over wat ik ervaar als een gevolg, of een effect, van het proces dat ik onbewust 30 jaar geleden ben ingestapt: zoeken naar waarheid.
Die zoektocht heeft geleid naar iets wat Jed McKenna “waarheidsrealisatie” noemt, waarna hij toegeeft dat “onwaarheidsonrealisatie” een betere term is, omdat ‘waarheid’ niet te realiseren is in een droomstaat, maar er wel gerealiseerd kan worden wat onwaar is. Hij noemt het ook wel “blijvend nonduaal bewustzijn”, maar dat vind ik al weer te zweverig en net zo nietszeggend als spirituele verlichting.
Hoe dan ook, het resultaat van werkelijk bloedserieus zoeken naar iets dat waar is, leidt altijd tot ontwaken in de droomstaat en leidt soms tot ontwaken uit de droomstaat, en de laatste tijd realiseer ik me dat dit gepaard gaat met verlies van interesse. Dingen die ik vroeger heel erg leuk en belangrijk vond om te doen — waarbij het spelen in een bandje en muziek maken het meest duidelijke voorbeeld is — worden gestaakt en verdwijnen uit beeld.
Nu wordt ‘verlies van iets’ altijd geassocieerd met ‘verdriet’ of ‘gemis’, maar dat is als gevolg van ontwaken niet het geval. Ik begrijp ook dat ‘verlies van interesse’ een negatieve klank heeft en al snel wordt geassocieerd met ‘desinteresse’ of zelfs ‘apathie’, en ook dat is niet wat hier ervaren wordt. Ik zou, hoe het hier ervaren wordt, liever omschrijven als een bevrijding; wat apart is, aangezien iets wat je leuk en belangrijk vindt niet snel wordt ervaren als gevangenschap.
Zo is er in de loop van de tijd de verbondenheid met verschillende zaken weggevallen. Zaken die ik belangrijk vond en die onbewust nog steeds een deel van mijn persona waren, werden opeens als onbelangrijk ervaren, en ik denk dat dit betekent dat mijn persona langzaam aan het oplossen is. Een ‘persona’ bestaat uit meerdere ‘ikken’ (kunstmatige identificaties) die allemaal verschillende specifieke zaken leuk of belangrijk vinden, en wanneer één zo’n ‘ik’ oplost, verdwijnt ook de interesse in zo’n specifieke zaak.
Elke ik-identificatie, zoals ik al tussen haakjes vermelde, is een kunstmatige identificatie. Het wordt door het ego geconstrueerd om er voor te zorgen dat er niet wordt gezien en gerealiseerd wat de droomstaat werkelijk is en wat wij werkelijk zijn. Alle ik-identificaties zijn verzonnen, waarna ze worden geloofd en uiteindelijk worden gezien als iets dat we werkelijk zijn.
Om weer het voorbeeld van de muziek te nemen; zodra de ‘ik’ die zichzelf identificeerde als muzikant oploste, verdween ook de interesse in muziek maken en het in een bandje spelen. Zo zijn er verschillende identificaties geweest die zomaar zijn verdwenen. Sommige verdwenen geleidelijk en dan realiseerde ik me pas veel later dat ik er al een hele tijd geen interesse in heb gehad, andere verdwenen plotsklaps.
De laatste ‘verdwijning van een ik’ die ik heb kunnen constateren, is de identificatie als ‘conspiracy-onderzoeker’. Mede door de corona-onzin, begon ik me er weer in te verdiepen, maar sinds kort is de interesse er in verdwenen. Het voelt alsof die identificatie zijn nut heeft gehad, zijn doel heeft gediend, en nu is het weer tijd om verder te gaan.
De interesse verdwijnt dus niet omdat ‘conspiracies’ binnen de droomstaat niet waar zouden zijn of plaats zouden vinden, maar omdat de identificatie met de ‘conspiracy-ik’ wegvalt en de persona die dan nog overblijft geen nut ziet in die informatie. Net zoals de identificatie met de ‘muziek-ik’ ooit is weggevallen en de persona die overbleef het bandje en het muziekmaken niet meer nodig had.
Ik ben nog wel in staat om —bij wijze van spreken — de huls of de huid van zo’n weggevallen ‘ik’ aan te trekken. Zo kan ik nog steeds een ‘broer-ik’, ‘zoon’ik’, ‘collega-ik’, ‘conspiracy-ik’ of zelfs ‘muziek-ik’ lijken te zijn, en als het me lukt om me in die ‘rol’ in te leven, dan kan ik een tijdje in de situatie mee gaan, maar ik zie mij niet werkelijk als broer, zoon, collega, conspiracy-onderzoeker of muzikant, omdat ik altijd weet en zie dat ik dat niet meer ben.
Dit is niet iets waar ik controle over heb, het is niet iets dat ik doe, het is zelfs niet iets dat ik per se wil, maar het is blijkbaar een gevolg van altijd maar verder gaan in het scherpstellen van de vraag ‘wat is waarheid?’ Hoe scherper je de vraag stelt, hoe beter je de vraag kunt formuleren, hoe eerder er geen antwoord meer nodig is en hoe sneller de vraag oplost… en daarmee de ‘ik’ die die vraag stelde en daarmee de interesse in het onderwerp of de situatie.
Wat uiteindelijk overblijft is dit lichaam-brein-systeem dat een beetje per moment leeft en geen interesse heeft in wat voor gevolg het kan hebben of hoe het er in de toekomst gaat uitzien. Niets hoeft meer iets te worden en alles mag zijn wat het nu is, zonder enige spijt of schuldgevoelens over het verleden of enige verwachtingen ten opzichte van de toekomst… zelfs ‘nu’ doet er niet meer toe.
|
