VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Een rondje Autolyse (11-10-2020)
Het is weer eens tijd voor Autolyse, dus dit is niet werkelijk een stuk over een onderwerp, maar gewoon schrijven om het schrijven zodat er naar gekeken kan worden en het verwerkt kan worden; en dat is wat Autolyse is.
Het afgelopen jaar is letterlijk voor iedereen complete waanzin geweest en daardoor heeft de ego-denkgeest vrij spel gekregen om mensen in de droomstaat te houden of ze terug te trekken. Het heeft ook zijn uitwerking op mij gehad, waaronder de afgelopen dagen een depressie.
Ik kan verklaren waarom ik depressief was, maar dat zijn alleen redenen die ik denk en een depressie is nooit om de redenen die ik denk, dus daar ga ik het niet over hebben. De enige ware reden voor een depressie, is identificatie met het lichaam-brein-systeem en het geloof in de wereld om mij heen en in feite het geloof in de afscheiding van het geheel.
Blijkbaar geloof ik dit lichaam te zijn, want hoe anders zou ik depressief kunnen zijn? Er moet iets zijn dat depressief is, zonder dat iets kan er niets depressief zijn, dus ik moet wel zijn gaan geloven dat ik dat ben. Dus… back to basics! Terug naar de basisvraag ‘wat ben ik?’ — of liever gezegd, wat ben ik niet?
Zo’n rondje inquiry gaat inmiddels vrij snel, omdat ik al zo vaak door die malle molen ben gegaan. Binnen geen tijd kon ik weer bewust vaststellen dat het personage dat ik denk te zijn, slechts een verzameling etiketten is. Man, zoon, broer, vriend, vrijwilliger, publieksbegeleider, ex-muzikant, et cetera.
Ik kon snel vaststellen dat ik die etiketten niet ben, en iedereen die dit zou doen komt uiteindelijk uit op de conclusie dat er niet iets is dat ik ben. Ik kan alleen vaststellen dat ik ben. Er is een bewust zijn van het bestaan van iets waaraan ooit etiketten zijn gehangen, maar ik ben niet dat iets, en als ik al iets ben, is het dat bewustzijn dat zich bewust is.
Het opnieuw bekijken van die etiketten, die zo makkelijk weer kunnen worden aangebracht, werkt verhelderend. Door ze te zien en ze in gedachten te verwijderen, kom ik steeds dichter bij de kern van wat ik ben. Althans, dat lijkt zo, want zodra ik de etiketten heb verwijderd, blijkt er geen kern te zijn.
Er is in feite alleen maar leegheid waaraan al die etiketten zijn gehangen en er is het bewust zijn van die leegheid, al of niet manifest gemaakt middels de etiketten. Wat de etiketten ‘echt’ doen lijken is de mate waarin ik gehecht ben aan het object waarnaar die etiketten verwijzen.
Als ik gehecht ben aan het object ‘vader’, dan geloof ik dat ik zijn ‘zoon’ ben. Als ik gehecht ben aan het object ‘zus’, dan geloof ik dat ik haar ‘broer’ ben. Et cetera! Het is de gehechtheid aan iets extern dat het etiket creëert en wanneer we het etiket geloven, zijn we het opeens zelf geworden. Zoon of broer is totale onzin, maar zodra ik me hecht aan het idee van een vader en een zus, ben ik opeens een zoon en een broer.
Dit betekent dat, mits iemand werkelijk ontwaakt uit de droomstaat, die iemand alle gehechtheid met objecten en etiketten kwijt is. Er is dan niets meer waarmee hij zich identificeert en niets waarmee hij zich emotioneel verbonden voelt. Hij hoeft het niet zelf actief kwijt te raken, maar uiteindelijk zal elke gehechtheid verdwijnen, want anders is het niet mogelijk om geheel los te komen van een geloof in de etiketten, en daarmee in het geloof een losstaande entiteit te zijn.
Mijn depressieve gevoelens, die niet van mij zijn, maar bij wijze van spreken, voel ik inmiddels wegdrijven, puur en alleen omdat ik weer even heb vastgesteld dat ik niet Frits ben, zoon van, broer van, vriend van, et cetera. Er is geen kern waar een depressie op kan landen, er kan alleen het idee van, en het geloof in een kern zijn waarop een depressie schijnbaar kan landen. Zonder ‘ik’ is er niets waaraan iets kan blijven plakken.
Alle familiebanden, vriendschapsbanden, gewone relaties of liefdesrelaties, zijn een creatie van de ego-denkgeest. Zolang ik me emotioneel verbonden voel met een externe entiteit, geloof ik blijkbaar in de afscheiding en vanzelfsprekend geloof ik dan een losstaande en bestaande entiteit te zijn en vanzelfsprekend kan ik dan depressief worden.
Aan de andere kant is het ook weer zo dat al die banden, al die emotionele verbintenissen, verdwijnen zodra het inzicht er weer is, dat ik niet die etiketten ben en niet die Frits ben. In plaats van dat ik geloof dat ik een zoon, broer of vriend ten tijde van corona ben, kan ik nu weer spelen alsof ik een zoon, broer of vriend ten tijde van corona ben. Acteur, regisseur, auteur en publiek in één.
Ik sluit af met een zin die net door vriend Houk op Facebook wordt geplaatst:
“Het geheel hobbelt altijd maar door in de leegte van zijn en creëert continue een show om wat te doen te hebben.” — © Houk van Lier.
Hoe toepasselijk!
|
