VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Les 5 en Les 34 (05-11-2020)
Gewoonlijk zou ik nu in ARTIS staan om een vrijwilligersdienst te draaien, maar omdat premier Rutte en minister De Jonge hebben besloten dat, onder andere, alle dierentuinen twee weken dicht moeten, zit ik nu thuis met de handen in het haar… dat wil zeggen, als ik haar zou hebben.
Ik zou me heel erg kunnen opwinden over het feit dat een regering mij beknot in mijn vrijheid over een verzonnen pandemie en een virus dat niet bestaat (nog los van het feit dat ik sinds kort heb gezien dat we nooit ziek worden van een virus of een bacterie), maar dat doe ik niet. Misschien heb ik me al genoeg opgewonden en heb ik het eindelijk opgegeven… wat goed zou zijn.
De bovenstaande gedachte kwam langs en vervolgens moest ik denken aan les 5 en les 34 van Een Cursus in Wonderen. Samen zijn ze de samenvatting van wat de Cursus probeert te onderwijzen, maar tezamen zijn ze ook een goede leidraad voor overleven in deze waanzinnig gestoorde maatschappij. Les 5 stelt: Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk; en les 34 stelt: Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien.
Als ik deze lessen volg, dan moet ik ten eerste toegeven dat, stel dat ik mij zou opwinden over het feit dat premier Rutte en minister de Jonge beslissen dat ik iets niet mag doen wat ik heel erg leuk vind om te doen, dit niet is om de reden die ik denk, namelijk, dat ik iets niet mag doen wat ik leuk vind om te doen, en ten tweede dien ik me te realiseren dat ik, hoewel ik me misschien opwind, ik daar vrede voor in de plaats zou kunnen zien.
Het bovenstaande is een logisch gevolg van de twee lessen en ik heb het alleen even helemaal uitgeschreven voor het geval het niet logisch is voor iemand die de Cursus niet kent. Wat voor de een gesneden koek is, is voor een ander misschien een niet te behappen monstercake. Het is dus niet zo dat ik denk dat mijn lezers niet slim genoeg zijn om zelf uit te vogelen wat het daadwerkelijk inhoudt.
Stel dat ik me zou opwinden over wat er gaande is, dan is dat niet om wat premier Rutte doet, niet om wat minister De Jonge doet en niet om het feit dat ik niet mag werken in ARTIS, want dat zijn allemaal personen, objecten en zaken waarop ik mijn boosheid projecteer. Alles is altijd alleen maar de projectie van wat er speelt in de denkgeest — zoals ik al verscheidene keren heb geschreven — en in die denkgeest kan er de keuze worden gemaakt om mee te gaan in die projectie, dus mee te gaan in boosheid, of om ervoor te kiezen die boosheid te vervangen door vrede.
Die laatste stap klinkt simpeler dan hij is, aangezien ik ‘boosheid’ pas kan vervangen door ‘vrede’ als ik inzie dat die boosheid zoals die geprojecteerd wordt niet een legitieme boosheid is en niet ontstaat als gevolg van iets buiten mij. De boosheid ontstaat niet omdat iemand anders — Rutte en De Jonge — iets doet en niet omdat iets buiten mij niet gaat zoals ik graag wil zien dat het gaat, maar omdat ik — als denkgeest — schijnbaar heb gekozen voor het onjuist gerichte deel van die denkgeest in plaats van voor het juist gerichte deel van die denkgeest.
Met andere woorden, les 34 (Ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien) kan pas worden uitgevoerd wanneer je in staat bent om terug te keren naar die denkgeest, zodat je op dat niveau kan inzien wat les 5 (Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk) werkelijk betekent. Daarom is les 34 niet les 6, er is een groot leerproces nodig om les 34 op en na les 5 toe te passen.
Niettemin zou je, wanneer je de Cursus goed hebt doorlopen — wat jaren van studie kan betekenen — de hele Cursus weggooien en alleen les 5 en les 34 bewaren: Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk en ik zou in plaats hiervan vrede kunnen zien. Met andere woorden, ik maak me druk over iets waarover ik mij niet werkelijk druk maak, dus ik houd daar mee op, ik adem in en ik adem uit, en vergeet het.
Nu is het geval zo, zoals ik al zei, dat ik me er niet druk over maak, dus wellicht heb ik de Cursus voldoende doorlopen om meteen in te zien dat mijzelf opwinden zinloos is. Het altijd is gericht op iets buiten mij, terwijl alles altijd alleen maar de externe projectie is van de innerlijke conditie. Het is altijd een projectie van de denkgeest die het vervolgens interpreteert als iets wat het niet is en dat heeft letterlijk helemaal niets met zoiets als ‘waarheid’ te maken.
Door terug te keren naar de denkgeest — naar de innerlijke conditie, als het ware — kan het duidelijk worden wat dan wel de reden is van de ‘boosheid’, en dat kan alleen maar het geloof in afscheiding zijn, aangezien alles alleen maar de projectie van dat geloof is. Dit is ongeacht of je ‘weet’ dat alles Eenheid is, ongeacht de mate waarin je ‘verlicht’ of ‘ontwaakt’ bent, want het simpele feit dat je dit duale leven als lichaam-brein-systeem ervaart, betekent dat dit geloof in afscheiding er is.
Door hiervoor in de plaats vrede te zien, vergeef je jezelf als denkgeest dat je schijnbaar nog steeds gelooft in de mogelijkheid tot afscheiding van Eenheid. Het mooie is dat letterlijk iedereen dit kan doen. Je hoeft er niet uitermate slim voor te zijn, je hoeft niet jaren aan de voeten van een goeroe te zitten of duizenden heilige boeken te verslinden… iedereen kan dit nu doen en wakker worden in deze droomstaat.
|
