Uit mijn boek...  (03-02-2021)

Hieronder een kleine voorpublicatie uit het boek “Spelen in de Zandbak: het leven vanuit een volwassen perspectief” (werktitel) dat ik aan het schrijven ben. Het is een voorlopige versie, maar ik wil toch laten zien dat ik er wel echt mee bezig ben.

* * *

Beginnen Aan Het Begin

De in mijn ogen beste methode om mentaal, geestelijk en spiritueel volwassen te worden, is door te gaan onderzoeken wat niet waar is, waardoor iets dat uiteindelijk overblijft, als er tenminste iets overblijft, automatisch wel waar moet zijn.

De eerste worsteling waar ik vervolgens tegenaan loop, ten opzichte van het schrijven van deze cursus in worstelen, is de vraag: begin ik aan het begin of begin ik aan het einde? Als ik aan het einde begin, wordt het een lekker kort project, maar als ik begin aan het begin, kan ik de lezer—en dat ben jij—langzaam laten snuffelen aan de onwaarheden die we allemaal voor waar hebben aangenomen. Onwaarheden die ons, toen we nog echte kinderen waren, zijn verteld door de volwassenen om ons heen. Onze ouders, oudere broers en zussen, volwassen omstanders en leraren, die veelal ook nog kinderen waren, maar dan in een volwassen lichaam.

Als kind kunnen we niet anders dan aannemen dat die volwassenen meer weten dan wij, simpelweg omdat ze hier al langer zijn. Die ouderen weten blijkbaar hoe het allemaal in elkaar steekt en wij niet, aangezien zij, die ouderen, al een heel leven op aarde hebben doorgebracht en wij net komen kijken. Bovendien zijn we volkomen afhankelijk van die ouderen om ons heen, dus het is niet echt een optie om hen niet volledig te vertrouwen.

Over het algemeen genomen nemen we alles wat ons wordt verteld tijdens de opvoeding, kleuterschool, lagere school, middelbare school en universiteit voor waar aan. We leven in de blinde en onwrikbare overtuiging dat die ouders, leraren en professoren—ouderen in het algemeen—weten waarover ze het hebben en vooral dat hetgeen zij ons leren een bewezen en onwrikbare waarheid is—want waarom zouden ze het anders aan ons doorgeven?

Het antwoord hierop is simpel: Zij weten niet beter en geloven zelf werkelijk dat wat ze ons vertellen de waarheid is. Ook zij weten niet wat waar is en geven daarom automatisch en vooral onbewust onwaarheden door als zijnde ‘waarheid’ en sporen kinderen aan om in de toekomst precies hetzelfde te gaan doen. Het mag geen verrassing zijn dat de meeste kinderen, wanneer ze eenmaal een volwassen lichaam hebben, precies dat gaan doen.

Als kind hebben we niet de luxe om ervoor te kiezen niet blind te vertrouwen op wat volwassenen ons vertellen en we kunnen niet anders dan geloven en aannemen dat ons de waarheid wordt verteld. Tegen de tijd dat we als mens in staat zouden moeten zijn om voor onszelf na te denken, wanneer we in theorie in staat zouden moeten zijn om de informatie die ons wordt aangeleverd te wantrouwen, zijn we al zo gemanipuleerd en gehersenspoeld dat het voor de meeste mensen niet meer tot de mogelijkheden behoort.

In zijn algemeenheid durf ik te stellen dat de meesten van ons niet in staat zijn om objectief voor zichzelf na te denken, omdat het ons ten eerste nooit is geleerd en ten tweede—de meest belangrijke reden—ons de illusie is gevoed dat we wel voor onszelf nadenken terwijl dit in 99,9% van de gevallen niet zo is.  Ik durf zelfs te stellen dat het grootste deel van de mensheid dat ooit op aarde heeft rondgelopen nooit een moment voor zichzelf heeft nagedacht. Dat is wellicht een boute uitspraak, maar ik geloof dat hij correct is. 

Even recapituleren, omdat het belangrijk is:

1. In eerste instantie zijn we niet in staat om voor onszelf na te denken omdat we baby’s zijn en volledig afhankelijk van de volwassenen die ons beschermen en voeden.
2. Op geen enkel moment daarna wordt ons geleerd of wordt ons verteld dat ‘voor jezelf nadenken’ en het ‘wantrouwen van standaard geaccepteerde informatie’ een optie is.
3. Daarna, zolang we ons in de maalstroom van het onderwijs begeven, zal het niet in ons opkomen om de leraren en wat zij ons onderwijzen in twijfel te trekken. Misschien omdat dit zou kunnen betekenen dat we onze diploma niet gaan halen, maar voornamelijk omdat we geen tijd krijgen om voor onszelf na te denken.
4. Na die schooltijd of studie zullen de meeste mensen, wederom zonder na te denken, het arbeidsproces instappen en geen tijd meer hebben, of kunnen nemen, om zelf na te denken over wat hen is geleerd en of dat allemaal wel echt waar is.

Nu bestaat er het gevaar dat jij denkt dat dit niet over jou gaat, maar ik raad je aan om daar niet al te gemakkelijk vanuit te gaan. De kans bestaat dat ook jij gelooft dat je prima voor jezelf kunt nadenken, terwijl dat waarschijnlijk niet het geval is.

De meeste mensen geloven, nadat ze hun school hebben doorlopen en een baan hebben gevonden, dat het niet zoveel uitmaakt dat ze hun hele voorgaande leven alleen maar domweg de aangeleverde informatie hebben geconsumeerd. Ze hebben nu een baan, misschien een gezinnetje, en veel van de dingen die ze op school hebben geleerd, gebruiken ze nooit in het dagelijkse leven. Deze mensen zien iets over het hoofd wat wel heel belangrijk is, namelijk, dat zij nooit hebben geleerd om voor zichzelf na te denken en dat ze er daarom vanzelfsprekend niet toe in staat zijn.

Iemand kan zelf wel geloven dat hij voor zichzelf nadenkt, maar dat maakt het niet werkelijk waar. Hij gelooft wellicht dat hij zelf heeft besloten om een baan te vinden, dat hij zelf heeft besloten om een gezinnetje te stichten en dat hij zelf heeft besloten om een huis te kopen, terwijl het allemaal onderdeel is van de programmering die al sinds zijn geboorte op hem is afgevuurd. Die programmering gaat zijn hele leven door. Zijn ouders, oudere broers en zussen worden vervangen door ouderen, leraren en professoren, die op hun beurt weer worden vervangen door kranten, televisie en een net zozeer geïndoctrineerde en geprogrammeerde vriendenkring van gelijkgestemden, waardoor hij—net als de overgrote meerderheid van mensen op aarde—nog nooit één persoonlijk unieke originele onafhankelijke gedachte heeft gehad.

Wanneer ik serieus en eerlijk nadenk over de volwassenen in mijn leven, zie ik dat de meesten van hen ook blind hebben aangenomen wat ze in de eerste periode van hun leven van volwassenen in hun omgeving hebben geleerd, gevolgd door wat hen werd en word gevoed middels de kranten, het nieuws, de radio en televisie, die op hun beurt weer hebben nagepraat wat de volwassenen in hun eerste periode hen hebben geleerd, gevolgd door wat hen is gevoed middels de kranten, het nieuws, de radio en televisie.

Dit moet niet worden gezien als een verwijt, want dat is het niet. Het is hoe het gaat. Het is de manier waarop wij binnen de droomstaat functioneren, tenzij dat stramien op een of andere manier wordt doorbroken. Tot die tijd valt het niemand op, omdat iedereen op dezelfde manier functioneert. In een land vol blinde mensen wordt niemand als blind gezien of ervaren, en de ziende, zelfs eentje met slechts één oog, wordt niet gezien als koning, zoals men ons graag wil doen geloven, maar als ketter. 

Wat ons is geleerd bestaat uit voor waar aangenomen informatie waarvan de bron niet meer te achterhalen is. Het is net als het spelletje dat iedereen wel eens heeft gespeeld, waarbij je met zijn tienen of meer in een cirkel gaat zitten en één iemand de persoon naast hem iets influistert, waarna die persoon de volgende influistert wat hij heeft verstaan, en die weer de volgende, enzovoort. Wanneer de informatie uiteindelijk weer terugkomt bij degene die als eerste iets influisterde, heeft het niets meer te maken met wat hij als eerste had ingefluisterd.

We baseren ons wereldbeeld, onze realiteit, onze beslissingen en ons hele zijn op van mond tot mond opgedane aangenomen waarheden waarvan bron onbekend is, terwijl we het er allemaal over eens zijn dat een aangenomen waarheid zonder aantoonbare bron, dat van mond tot mond is gegaan, tijdens een rechtszaak niet genoeg zou zijn om een veroordeling af te dwingen.

Het lijkt er op dat ik ga beginnen bij het begin.

* * *

Tot zover de voorpublicatie.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE