VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
De dood (30-03-2021)
De wereld is zo’n overtuigende illusie dat iedereen om de zoveel tijd weer teruggetrokken wordt in de waanzin van een fysieke realiteit. Het kan me niet schelen hoe verlicht jezelf denkt te zijn, niemand is daar altijd 100% tegen bestand.
Afgelopen zaterdag, 27 maart, is een vriend van me overleden. Het overlijden van iemand dichtbij is bijna een standaard trigger om weer in de illusie van een fysieke realiteit te worden getrokken. Het verlies doet pijn en wordt gevoeld in dat lichaam, waardoor alles — de gehele wereld — in één klap weer werkelijkheid wordt.
Dit is natuurlijk niet waar. In Een Cursus in Wonderen wordt heel duidelijk en heel direct gesteld: Als er leven is, dan is er geen dood, en als er dood is, dan is er geen leven. De twee gaan niet samen omdat ze elkaar tegenspreken. Aangezien er iets is dat leven teweegbrengt, al is het slechts een uiterlijke projectie of manifestatie van de innerlijke conditie van de Denkgeest, kan hetgeen dat dit projecteert of manifesteert niet sterven. Want, nogmaals: Als er leven is, dan is er geen dood.
Op momenten zoals deze, waar een dierbaar iemand opeens is verdwenen, is het extreem moeilijk om in gedachten te houden dat die iemand, althans, dat wat die iemand animeerde, nooit dat lichaam is geweest. Hij was altijd de projectie van een gedachte aan afscheiding die plaatsvond in een bijna schizofrene Denkgeest.
Zoals Een Cursus in Wonderen ook zegt, de gedachte of de energie waarmee een lichaam wordt geanimeerd, geprojecteerd of gemanifesteerd, verlaat nooit de bron. Dit betekent onherroepelijk dat de gedachte/energie waarmee deze vriend van mij werd geprojecteerd en de gedachte/energie waarmee ik word geprojecteerd, dezelfde gedachte en energie is waarmee jij wordt geprojecteerd.
Geen van die gedachtes of energieën verlaten ooit hun bron. Het is daar waar we werkelijk zijn, het is daar waar we allemaal hetzelfde zijn en het is daar waar deze overleden vriend nog steeds is; nooit geboren en dus nooit gestorven.
Ik rouw om de realisatie en het feit dat ik deze vriend hier in de illusie, in de droomstaat, nooit meer zal kunnen ervaren. Ik kan hem nooit meer zien, nooit meer spreken en nooit meer met hem lachen. Maar wat me rust geeft is de wetenschap dat hij nooit werkelijk in deze illusie, deze droomstaat, is geweest; net zoals ik hier nu niet ben. Alles is in de Denkgeest waar vanuit de illusie wordt geprojecteerd. Het is daar waar deze vriend is en altijd is geweest, net als ik, net als jij.
Op aarde gaan we dood omdat we klaar zijn of omdat het lichaam, ons vervoermiddel, het opgeeft. We verwarren de bestuurder met het vervoermiddel en het is die verwarring die pijn doet; de illusie van verlies dat nooit verloren kan gaan. Tijdens een begrafenis nemen we afscheid van het vervoermiddel terwijl de bestuurder al lang terug is waar hij altijd is geweest. Die verwarring is te vergelijken met treuren en rouwen om een gecrashte Fiat terwijl de bestuurder de Fiat heeft achtergelaten en al lang compleet veilig en in vrede ergens anders is.
Ik zeg niet dat het verkeerd is om te rouwen. Zoals ik al zei, we rouwen omdat we niet meer kunnen genieten van de overledene in deze illusie. Dat is iets dat pijn doet, het is iets dat het leven in deze illusie minder mooi maakt en daar mag je best even stil bij staan en een traantje om laten.
Dat wat de overleden vriend werkelijk is geweest, is hij nog steeds, en hij is nog steeds veilig daar waar hij altijd is geweest; als gedachte/energie in de Denkgeest. Deze vriend is hier nooit werkelijk geweest, zoals ik hier ook niet werkelijk ben. Het was de Denkgeest die in zijn schizofrene droom deze vriend en mij tijdelijk als gedachte/energie heeft geprojecteerd… net zoals de rest van de wereld.
|
