SNIPS' VAULT:
INDEX
CONSPIRACY
NONDUALITEIT
SNIPS' AUTOLYSE
WEBLOG
SNIPPETS
SNIPS' WERELD
AUTOLYSE
IN DE ZANDBAK
FRITS SNIPS
DONEREN?

Pagina Verversen
VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL

 AUTOLYSE
Zoeken Naar Je Werkelijke Zelf — (03-11-2017)

In de spirituele zoektocht is één van de meest aangeprezen methodes de zoektocht naar jezelf. De schuld hiervoor ligt voor een groot deel bij Ramana Maharshi die door de huidige neo-Advaita en spirituele gemeenschap als één van de ‘grootste’ spirituele leraren geldt, maar wiens boodschap tegenwoordig door weinig mensen werkelijk wordt begrepen.

Ramana’s mantra was ‘wie ben ik?’, maar daarmee doelde hij niet op de fysieke ik. Hij wilde niet dat mensen op zoek zouden gaan naar de zelf van het ik-personage dat ze geloven te zijn, maar naar dat wat ze werkelijk zijn; dat wat alles is. Vanzelfsprekend is dit verkeerd uitgelegd vanaf het moment dat de ego-denkgeest deze boodschap heeft gekaapt en heeft verbasterd tot een vorm waarin de ‘ik’ kan blijven bestaan.

Nog steeds gaan de meeste spirituele zoekers en leraren er vanuit dat er een ‘ik’ is die iets kan vinden en zien dat gebruikt kan worden voor diezelfde ‘ik’ — zelfs binnen de Advaita waar dat ontkent wordt terwijl hun acties het tegendeel erkennen. Men gaat er vanuit dat de ‘ik’ onderzocht dient te worden zodat diens ware aard gevonden kan worden en, indien mogelijk, verbeterd kan worden. Ze zetten de ‘ik’ in om die ‘ik’ te zoeken ter vernietiging van diezelfde ‘ik’ om zo een betere ‘ik’ te worden, een ronduit gestoorde opdracht die nergens toe leidt.

Het probleem van de gehele spirituele zoektocht is de misvatting dat hier een ‘ik’ zou zijn die kan zien wat die ‘ik’ in alle absolute werkelijk en waarheid zelf is. Die misvatting is de reden dat er, letterlijk eeuwen nadat mensen die er achter zijn gekomen hoe het werkt dat gecommuniceerd hebben, nog steeds spirituele zoekers zijn.

De standaard spirituele zoeker gelooft nog steeds een ‘ik’ te zijn die, in de vorm van die ‘ik’, in staat moet zijn te weten en te zien wie de werkelijke ‘ik’ is. Wanneer die ‘ik’ dan gevonden is — wat nooit gebeurt — wil die ‘ik’ vervolgens bevrijding voor diezelfde ‘ik’. Als je nou even een stap naar achter doet, diep adem haalt, en eens even heel serieus kijkt naar wat dat werkelijk betekent, dan moet je toch inzien dat dit niet kan werken?

Het enige wat je hier kunt doen is onderzoeken wat je denkt te zijn en inzien dat je dat niet bent. Wanneer er de realisatie is dat jij niet dit lichaam, niet deze geest, niet dat denken, niet die gevoelens, niet die emoties en dus niet deze persoon bent, dan moet je wel dat zijn wat je altijd bent geweest. Hier kun je niet naar kijken, dat kun je niet zien, dat kun je niet ervaren omdat je dat bent.

Een belangrijk onderdeel van die realisatie is dat er ook de realisatie wordt gedownload dat alles wat die ‘ik’ die je dacht te zijn overkomt, alles wat die ‘ik’ voelt, elk trauma, elke angst, elke pijn en elk lijden, niets te maken heeft met wat jij werkelijk bent. Het belang en de belangrijkheid van dat alles wordt automatisch verminderd tot het niveau van het zien van drama en rampen op het beeldscherm in de bioscoop of op de TV.

Die realisatie is overigens niet jouw realisatie, maak die vergissing niet. Het is niet de ‘ik’ die realiseert dat hij niet die ‘ik’ is, want dan is er nog steeds die ‘ik’ die dat realiseert. Met andere woorden, dat is de ego-denkgeest die de realisatie kaapt en gebruikt ter versterking van het ego-denken. De realisatie vindt plaats in dat wat je werkelijk bent, in dat wat jij als ‘ik’ niet kunt zien, ervaren en vinden, in dat wat jij alleen maar kunt zijn omdat je dat bent.

Er kan alleen gezien, ervaren en gevonden worden wat jij niet bent. Wat jij werkelijk bent kan niet gezien, ervaren of gevonden worden, omdat jij dat bent. Waarom zou jij jezelf moeten zien, ervaren of vinden als jij dat al bent en bovendien altijd bent geweest en altijd zal zijn? Moet een steen op zoek gaan naar zijn werkelijke ‘steenheid’ om een ware steen te worden?