Damn Those Eyes — (21/10/07)

Vandaag, zomaar opeens, heb ik weer die shapeshifting Reptilianen in mijn hoofd. Niet echt natuurlijk, maar als gedachte. Er wordt nog steeds veel over gepraat en geschreven, maar is het waar? Ik weet dat nog steeds niet zeker, aangezien ik nog nooit iemand heb zien shapeshiften. Ook heb ik geen overtuigende foto's gezien van iemand die aan het shapeshiften is, noch een filmopname van een shapeshifting 'wat dan ook'.

Maar, en dat is waar, er zijn wel verhalen over shapeshifting uit de oudheid, vanuit het Sjamanisme en vanuit Afrika waar, zo blijkt, het bij de meeste mensen wel bekend is dat sommige mensen, Sjamanen, Medicijnmannen, kunnen veranderen in dieren of planten. Bovendien hebben we nu ook de westerse verhalen over shapeshifting dat op grote schaal naar buiten komt.

Puur wetenschappelijk is inmiddels vastgesteld, hoewel nog niet volledig geaccepteerd door de wetenschappelijk mainstream-wereld (dat wordt bevolkt door een groot aantal eikels, idioten en stupide oude mannen), dat wij ons DNA kunnen controleren en dat het dus niet zo is dat wij afhankelijk zijn van ons DNA. Ons DNA bevat codes en als wij in staat zijn om de codes (tijdelijk) te veranderen kunnen we ons uiterlijk (tijdelijk) veranderen. De theorie is dat iedereen dat kan, alleen weten we niet hoe. De Reptilianen weten blijkbaar wel hoe dat moet en zodoende kunnen ze hier leven zonder op te vallen.

Duizenden mensen claimen dat ze het gezien hebben, maar foto's zijn er niet van. Ik weet dat personeel tijdens een symposium van Frontier Science Foundation, waar ook gesproken werd over Reptilianen, naar een medewerker (broer van een vriendin van mij) is gestapt om te vertellen dat ze eens hadden gezien dat iemand in een Reptiliaan veranderde. Maar, wederom, geen foto's, geen film en dus geen bewijs.

Nu heb ik al eens geschreven dat alles wat wij zien pas gezien en gevormd wordt in de hersenen, wat inhoudt dat als iemand ons kan doen geloven dat we iets zien wij dit ook zullen zien. Iets zien, iets aanschouwen en iets als ooggetuige naar voren brengen, zegt niets over de waarheid en de werkelijkheid van het gebeuren. Dus, vooralsnog, hebben we niets dat bewijst dat er Reptilianen bestaan.

En toch geloof ik het! … Waarom?

Zolang ik al met mensen om ga, of om moet gaan in veel gevallen – of ik nou wil of niet, baseer ik mijn eerste mening over die mensen zoveel mogelijk op de blik in hun ogen. Lachen de ogen als de mens lacht? Uiten de ogen triestheid als de mens triest is? Stralen de ogen emotie uit?

George Bush senior	George W. Bush	Bill Clinton
Hillary Clinton	Beatrix	Henry Kissinger
Geert Wilders	Ron Paul

Je hebt drie categorieën ogen, is mijn vaststelling:

1. levende ogen die emotie uitstralen en laten zien wat de emotionele staat van de mens is
   
2. halflevende ogen die verder normaal lijken maar niet de emotionele staat van de mens volgen, dus niet lachen wanneer de mens lacht
3. dode ogen die nooit enige emotie uitstralen en zelfs geen licht reflecteren, dit zijn vaak zwarte ogen

Mijn theorie is als volgt: De eerste categorie is een normaal mens, de tweede is een door Reptilianen gecontroleerd (bezeten) mens, de derde is de shapeshifting Reptiliaan. Daarom geloof ik dat ze bestaan, omdat ik die ogen heb gezien. Ze lopen gewoon in onze nabijheid, je komt ze tegen op straat (want niet alle Reptilianen zijn machthebbers, tenminste, dat schijnt zo te zijn; er schijnen ook aardige tussen te zitten).

De kunst is om in de ogen te kijken en vast te stellen of er iets achter zit of niet, want de ogen van werkelijke Reptilianen zijn leeg… een ander woord is er eigenlijk niet voor. Leeg! Geen emotie, geen gevoel, geen medeleven… niets. Zelfs geen haat, want wat ze doen komt niet voort uit haat, het is gewoon wat ze doen, wat ze altijd hebben gedaan, ze zijn niet in staat tot iets anders.

Is dit bewijs? Nee, natuurlijk niet. Ook dit is waarneming en waarneming is altijd subjectief. Het kan niet als bewijs worden aangenomen, waardoor dit artikel opnieuw niets aan een waarheid kan toevoegen – of die nu wel of niet bestaat. En toch, wie weet, heeft iemand er iets aan. Ik weet wel dat ik naar de ogen blijf kijken, want tot nu toe is dat eerste oordeel, mits gebaseerd op de ogen, juist gebleken.

INHOUD