VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL
FRITS SNIPS
Opschorten van ongeloof (16-02-2021)
Ik bevind me vrijwel altijd in iets wat niet anders te omschrijven is als een licht-schizofrene situatie. Aan de ene kant bestaat er geen twijfel over de illusoire realiteit van wat ervaren wordt — te weten, de wereld — terwijl er aan de andere kant elke dag de ervaring is van een realiteit die absoluut echt lijkt — te weten, de wereld.
Het schizofrene zit hem hierin: wanneer ik interactie heb met de wereld, dus met mensen, dieren en objecten, ontstaat er de noodzaak om op een natuurlijke manier te doen alsof dit leven in deze wereld een absolute fysieke realiteit is, terwijl ik weet dat dit niet zo is. Dit heet binnen de psychologie het opschorten van ongeloof. Ik geloof niet in de fysieke realiteit van deze wereld, maar om te kunnen functioneren binnen deze illusoire werkelijkheid, moet ik dat ongeloof opschorten.
Als ik niet mijn ongeloof in de fysieke realiteit van deze wereld opschort, dan kan ik niet in contact treden en interactie hebben met andere mensen, aangezien ik in wezen niet geloof dat er andere mensen zijn. Ik moet bij wijze van spreken een knop in mijn brein omzetten, zodat ik letterlijk tijdelijk vergeet dat dit alles het dromen van een droom is. Vrijwel iedereen om mij heen is dit van nature vergeten en zij hebben geen idee dat ik daar moeite voor moet doen.
Dit omzetten van die knop, het tijdelijk opschorten van ongeloof, kost energie. Mentaal, niet zozeer fysiek. Het lichaam kan het aan omdat het is bedoeld als instrument om dit te doen. Het is de functie van het lichaam om te vergeten dat dit het dromen van een droom is en iedereen doet het 365 dagen per jaar vanuit een natuurlijk instinct.
Pas wanneer de zeepbel van het geloof in de werkelijk fysieke realiteit van deze wereld barst en er opeens een helder beeld ontstaat van de illusoire staat van dit bestaan, wordt dit natuurlijk instinct vernietigd en moet er actief voor worden gekozen om het ongeloof op te schorten. Dit lukt niet zomaar en tijdens interactie met andere mensen moet ik mij er geregeld aan herinneren dat ik nu net als iedereen doe alsof deze wereld een fysieke waarheid is. Mentaal kan dit af en toe lastig en vermoeiend zijn.
Voor alle duidelijkheid, ik kies daarvoor. Ik kies ervoor om interactie met mensen te hebben en ik kies ervoor om mijn ongeloof in de fysieke realiteit van deze wereld op te schorten. Het is dus niet zo dat ik klaag over dat het zo moeilijk en vermoeiend is voor mij. Ik wilde dit graag eens onder woorden brengen en delen met anderen die hier wellicht ook mee te maken hebben, of met de kennissen, vrienden, vriendinnen en familie die met mij te maken hebben.
Het is voor mij af en toe best lastig om voor een langere periode interactie te hebben met mensen, omdat de wetenschap dat dit alles illusie is — het dromen van een droom — altijd aanwezig is. Hoewel ik die wetenschap heb opgeschort tijdens de interactie, blijft het altijd enigszins bewust aanwezig in mijn achterhoofd.
Tijdens interactie zijn er altijd momenten of opmerkingen die deze wetenschap — de non-dualistische ‘dit is het dromen van een droom’ wetenschap — activeert. Hierdoor wordt mijn vrijwillige tijdelijke opschorting van ongeloof doorbroken en ontstaat er even een soort van kortsluiting. Dan weet ik even niet wat ik moet zeggen. Mijn ongeloof in de situatie is in mijn bewustzijn naar boven gekomen, terwijl ik tegelijk weet dat mijn non-dualistische ‘het is allemaal niet waar’ geneuzel niet van toepassing zal zijn.
Het hergroeperen van mijn gedachten en het afstand nemen van mijn eigen direct ervaren non-dualistische realiteit — en daarmee het opschorten van mijn ongeloof in een werkelijk fysieke wereld — kost mentale energie. Dit betekent dat ik voortdurend op zoek ben naar een evenwicht tussen interactie met de wereld en het afstand nemen van die wereld om zo het energiepeil van het lichaam — mijn voertuig en mijn punt van perspectief — op peil te houden.
Een andere en gemakkelijkere manier zou zijn om mij terug te trekken in mijn eigen non-dualistische bubbel en voortdurend op zoek te gaan naar bevestiging dat het allemaal niet waar is en dat alles illusie is, om vervolgens een beetje lacherig te doen over al die andere mensen die nog steeds geloven dat dit leven op aarde echt waar is — iets wat veel advaita volgelingen helaas doen. Ik behoor niet tot die groep, tenminste, niet meer.
Hoewel ik zie en ervaar dat deze wereld niet waar is, realiseer ik me wel dat dit de enige realiteit is die ik om me heen kan ervaren. Het feit dat ik deze wereld zie en ervaar, ook al weet ik dat het niet waar is, betekent dat deze wereld er is voor mij. Het alleen maar ontkennen van die wereld is geen optie, interactie is noodzakelijk. Dit geldt niet alleen voor mij, het geldt ook voor alle advaita adepten en spirituele zwevers die zo hun best doen om zichzelf wijs te maken dat het niet zo is.
Het enige waarvoor ik moet oppassen, is dat ik mij teveel laat meeslepen in het drama van deze droom. Dan zou ego het weer moeiteloos overnemen en de ervaring is dat ik (als lichaam) daar depressief van word. Maar aan de andere kant wil ik voorkomen dat ik iedereen bij elke ontmoeting om de oren ga slaan met mijn geweldige non-dualistische waarheid, omdat ik weet dat ik dan een arrogante edoch spirituele lul word die alles beter weet.
De balans tussen het ongeloof in deze wereld en het opschorten van dat ongeloof blijkt een dunne zichzelf steeds verplaatsende lijn te zijn en het kost me best veel energie om daarop te balanceren. Vandaar dat ik mijn interactie met de buitenwereld zo goed mogelijk probeer te doceren in de vorm van interacties met mensen en situaties die ik leuk vind, afgewisseld met periodes waarin ik lekker alleen ben en ik de show van een afstandje kan observeren. Het doorslaan naar één van deze twee kanten levert automatisch ongenoegen en onrust op.
|
