Het Ene Spreekt Altijd — (17-08-10)

Ik besta niet, laat ik dat nu nog maar eens zeggen. Binnen dit lichaam is er niet zoiets als een IK, er is geen Frits te vinden in dit hele krakkemikkige lichaam. Dus iedereen die reageert op wat hier geschreven wordt en dat op mij—als zijnde die Frits, die IK—projecteert, projecteert het op iets dat niet bestaat.

Ga je daarentegen in op wat er geschreven wordt, zonder te wijzen naar die Frits—die IK die blijkbaar dit nog... en blijkbaar dat nog... of het gewoon schijnbaar helemaal nog niet begrijpt—dan kan er wellicht iets gebeuren. Volledig spontaan kan er dan iets gebeuren, want dan reageer jij—of tenminste dat wat jouw lichaam zijn/haar vorm heeft gegeven—op iets dat vanuit dat Ene komt.

"Oh, fucking arrogante Frits beweert dat wat hij schrijft vanuit dat Ene komt... oh oh oh, laten we daar maar weer eens sarcastisch of wijs op reageren!"

ALLES wat overal en altijd wordt gezegd komt vanuit dat Ene en wordt pas banaal wanneer wij—dat is: ons ego in coöperatie met Maya—het persoonlijk gaan opvatten en denken dat het ons iets aangaat.

Nee, het gaat ons niets aan en wij hebben er ook niets mee van doen... want wij bestaan niet, binnen ons lichaam is er niet zoiets als een IK, of een JIJ, of een MAN, of een VROUW, of een NEDERLANDER of een MAROKKAAN (vul je eigen spiegelbeeld maar in, het maakt niet uit, het bestaat niet). Het is allemaal Maya, allemaal nep, tenzij je ziet wat er achter zit. Achter de Illusie, dat wat vóór de Illusie bestond... dát van waaruit alles is ontsproten... en dát spreekt altijd tegen ons, je moet alleen maar willen luisteren.

INHOUD