De bal — (23-08-10)

Het lichaam stort af en toe in, dan ben ik rond 11 uur of half 12 helemaal op en moet ik naar bed. Ik ben altijd een nachtmens geweest en ging door tot 4 uur of later, makkelijk, zonder moeite... vroeg naar bed was een ramp omdat ik dan geheid de hele nacht wakker lag. Nu heb ik avonden dat ik gewoon naar bed moet, omdat het lichaam het volledig opgeeft.

Ook loop ik de hele dag rond met een bal in mijn maag, ik kan het niet anders omschrijven. Een harde bal in mijn maag, behalve wanneer ik iets moet doen en dus afgeleid word; maar zodra ik weer de kans krijg om na te denken zit die bal weer in mijn maag. Het voelt als een gemis. Het is dezelfde pijn die je voelt wanneer je relatie eindigt en je nog heel veel houdt van je ex-partner.

Het is een honger naar iets, en ik weet uit ervaring dat dit de "mind" is, de geest is, Ego is, en het wil mij doen geloven dat ik iets nodig heb. Ik moet iets tot mij nemen want ik mis iets. Liefde. Eten. Nicotine. Alcohol. Seks. Wat dan ook!! Any-fucking-thing!! Ik moet iets tot mij nemen om die bal, die pijn, uit mijn maag kwijt te raken. Althans, dat is wat die stem in mijn hoofd voortdurend aan het fluisteren is...

Ik weet dat het niet zo is. Ik weet dat ik niets tot mij moet nemen, omdat alles wat ik tot mij neem de pijn zal verzachten, de drang zal verminderen en de noodzaak zal doen verdwijnen. Dat is wat Ego wil, maar dat is niet wat dient te gebeuren. Dus ik moet die pijn toelaten, de drang laten zijn, de bal de bal laten, en precies doen wat ik deed om van het roken af te gekomen... en dat is gelukt.

Alles is verslaving, omdat alles als effect heeft dat het de pijn, de drang, de noodzaak, afzwakt en schijnbaar tijdelijk doet verdwijnen. De enige manier om van een verslaving af te komen is inzien dat jij daar niets aan kunt veranderen en dat je daar dus ook geen poging toe doet. Je neemt niet iets tot je en je neemt ook niet niets tot je; je laat het over aan dat wat veel groter is dan dit hier, je geeft het over aan dat wat werkelijk een volledig overzicht heeft.

En ik weet dat zolang Ego het daar niet mee eens is, die stem in mijn hoofd blijft fluisteren en de pijn niet zal verdwijnen... oké... so be it!

INHOUD