Stil zitten en van alles voelen — (01-09-10)

Ik zit stil (niet mediteren) en voel van alles in dat lichaam... niets spiritueels, niets bijzonders, niets speciaals, gewoon van alles.

Ik voel onrust, maar die onrust is niet van mij; ik voel haat, maar die haat is niet van mij; ik voel liefde, maar die liefde is niet van mij; ik voel fysieke pijn, maar die pijn is niet van mij. Zo voel ik van alles en nog wat in dit lichaam en ik weet en ervaar dat het niet van mij is. Het heeft niets met mij te maken en ik heb niets met dat "van alles" te maken.

Ik zit stil en voel in verwondering van alles wat geen binding heeft met mij, waardoor ik ook geen drang voel om er iets aan te veranderen. Ik hoef de onrust niet tegen te gaan, de haat niet te onderdrukken, de liefde niet te ontkennen (of te idealiseren) en ik hoef de pijn niet te stillen... want dit alles is niet van mij, hoort niet bij mij... kan mij niet beïnvloeden of iets aandoen...

Dat is slechts één zekerheid in een zee van leugens en onwaarheden, en toch is die ene kleine zekerheid geen overtuiging... omdat het niet tastbaar is of wetenschappelijk aantoonbaar. Ik ben hier, ik voel al dat "van alles", dus het moet wel van mij zijn en bij mij horen... maar nee, dat is niet zo, al dat "van alles" staat volledig los van mij. Zo ervaar ik dat, voel ik dat, weet ik dat, nu, zo, als ik stil zit.

En zelfs dat stil zitten is geen keuze, er is alleen vast te stellen dat ik stilzit... niet omdat ik dat wil maar omdat het zo is. Fucking strange feeling!

INHOUD