Fuck it — (05-10-10)

Ik merk dat de "ups" en de "downs" elkaar steeds sneller opvolgen, en ik merk bovendien dat  elke "up" en elke "down" niets te maken heeft met wat er om me heen gebeurt. Ik ben niet "up" of "down" om iets, de "up" en "down" zijn er gewoon en staan los van wat er om me heen of met me gebeurt.

Ook merk ik dat een "down" langer duurt wanneer ik die "down" erg vind, net zoals een "up" korter duurt wanneer ik het leuk vind. Dus misschien volgen ze elkaar alleen maar sneller op als ik er geen werkelijke acht op sla, en alleen daaraan kun je al afmeten dat het allemaal crap en bullshit moet zijn.

Vervolgens zijn er mensen die boeken schrijven over hun crap en dan denken dat er andere mensen zijn die daar iets aan zouden kunnen hebben. En ja, er zijn mensen die denken dat ze daar iets aan zouden kunnen hebben... en zo houden we met zijn allen de bullshit en onzin in stand.

Round and round we go 'till we fucking end up in bleeding never never land.

Het is een vlucht, meedoen en blijven meedoen is een vlucht, meedoen en zoeken is een vlucht... het is het fucking "run, Forrest, run" syndroom... blijven rennen, weg voor dat wat waar is of zou kunnen zijn; misschien omdat we bang zijn dat alles dan anders zal zijn, en dat is het niet. Niets verandert, alles blijft precies hetzelfde.

Of misschien blijven we rennen omdat we juist bang zijn dat dit het is, dat het niet anders gaat worden, nooit mooier gaat worden, niet heiliger of goddelijker gaat zijn? Dat is een gegronde angst, want er verandert niets... helemaal niets! Als iemand anders in sprookjes wil blijven geloven moet hij of zij maar blijven rennen... Ik kap er mee... laat maar komen wat komen moet, laat maar zijn wat zijn moet, laat mij maar ondergaan wat langs komt... ik merk het wel wanneer het zo ver is.

... en dan zeg ik ... Fuck it!

INHOUD