Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven — (13-08-2015)

Ik was laatst in de Vlindertuin in Artis (Amsterdam). Niet per ongeluk, ik werk daar tijdelijk. Het was negen uur 's ochtends, ik was er helemaal alleen en er waren geen bezoekers. Het was er iets van 30 graden (misschien nog hoger), heel erg vochtig, en ik zweette als een otter. Ik ging zitten en keek naar de vlinders die fladderden, naar de bomen en de planten, naar de Victoria Kroonduif die voorbij slenterde, en ik luisterde naar het tjirpen van de honderden Anthony's Pijlgifkikkers. En toen dacht ik:

"Wie zit hier? Hier zit niet de zoon van mijn ouders. Niet de broer van mijn twee zussen. Niet de oom van de dochter en zoon van mijn zus. Niet de zwager van de echtgenotes van mijn zussen. Niet de vriend van mijn vrienden en vriendinnen. Dus… Wie zit hier te zweten en te kijken naar de vlinders, de bomen, de planten, de Victoria Kroonduif, al luisterend naar de Anthony's Pijlgifkikkers?"

Het antwoord zou kunnen zijn: Frits. Maar "Frits" is een laag voor laag opgebouwd idee, een constructie, een concept. Het is opgebouwd uit de ideeën die ik over mijzelf heb, ideeën die me zijn aangegeven en aangeleerd en ideeën die andere mensen over mij hebben. "Frits" is een idee, een aanname, een veronderstelling en niet een werkelijk iets. "Frits" bestaat niet echt.

Dat opbouwen is begonnen vanaf de geboorte en heeft zich laag op laag op laag ontwikkeld tot het concept, het idee, dat we nu, bijna 50 jaar later, hebben van wat en wie "Frits" is. Dat concept "Frits" is overigens laag voor laag aangebracht op de miljarden ideeën die we eeuwenlang hebben samengevoegd tot het concept "mens". Fictie op fictie op fictie tot er alleen maar meer fictie overblijft.

Elk "pad", of dit nu Autolyse is, of Een Cursus in Wonderen, of Zen, elk "pad", mits serieus belopen en goed begrepen, is een methode om al die lagen van ideeën, aannames en geloven over "wat ik ben" te verwijderen. Elk "pad" dat iets anders belooft, houdt alleen de droomstaat in stand en is zonde van de tijd — maar dat terzijde.

Dus… wat zat daar dan in die Vlindertuin? Het antwoord moet zijn: het idee "Frits"; de "Frits" die ik geloof dat ik ben en de "Frits" die anderen geloven dat ik ben. Beiden "Fritsen" verschillen van elkaar en zijn daardoor automatisch onwaar, omdat iets dat waar is, altijd en overal waar is voor alles en iedereen. Opnieuw is de conclusie dat "Frits" niet werkelijk bestaat, "Frits" is fictie.

Deze conclusie geldt niet alleen voor "Frits", maar voor alles. Dus ook voor de vlinders, de bomen, de planten, de Victoria Kroonduif, de Anthony's Pijlgifkikkers, jij en iedereen. De overeenkomst die opeens overduidelijk werd, is dat alles slechts een idee is, het geloof dat het is zoals het nu zichtbaar is. Ik zag, op dat moment in die Vlindertuin, in dat dit alles vanzelfsprekend alleen maar fictie kon zijn, opgebouwd uit lagen op lagen van aannames en veronderstellingen.

Wat overblijft, wanneer al die lagen van aannames, veronderstellingen, ideeën en geloven worden verwijderd, is wat ik nu even "Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven" noem. En dat is niet een verzamelnaam voor de vele uitingen, het is een naam voor het geheel van alle uitingen dat volledig ongescheiden één is.

Zo geloven we één lichaam te zijn, maar dat lichaam bestaat uit vele cellen die allemaal de volledige informatie (DNA) bevatten van dat ene lichaam dat ze met zijn allen vormen. Zo zijn wij ook een cel waarin alle informatie aanwezig is over het "Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven" dat wij en letterlijk ALLES tezamen vormen, en dus ZIJN.

De illusie is het deel van het verhaal waarin geloofd wordt (of liever: gedroomd wordt) dat ALLES gescheiden is van elkaar, terwijl het in feite één "iets" is. "Frits" is niet iets anders als "Anthony's Pijlgifkikker", waarmee ik niet zeg dat "Frits" een "Pijlgifkikker" is (hoewel er mensen zullen zijn die dat wel zullen beamen), maar wel dat "Frits" en de "Pijlgifkikker" intrinsiek HETZELFDE zijn.

Ter verduidelijking maar weer eens: WIJ ZIJN NIET allemaal één. Er is alleen maar één "Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven". Dus niet afzonderlijke delen die toevallig een eenheid vormen, maar één geheel waarvan toevallig sommige onderdelen ten onrechte geloven dat ze afzonderlijke delen zijn.

Het gevolg van die illusie, die droom, is dat we alles als gescheiden zien en ervaren, terwijl dat niet zo is. De droom creëert de film die we zien en ervaren, die film versterkt vervolgens de droom die vervolgens een nog geloofwaardigere film creëert die de droom nog meer versterkt. Et-fucking-cetera.

Ik ga nog even terug naar het lichaam en de cellen die het lichaam vormen. Elke afzonderlijke cel zal zich nooit afvragen wat hij moet doen, of waarvoor het dient dat hij doet, of hoe hij daar beter van kan worden. Wij, als cel van het "Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven", doen dat wel, en dat is de enige reden waarom er lijden is.

We hoeven ons niet af te vragen hoe we iets moeten doen, of waarom we iets moeten doen, of waarom we iets zouden moeten doen, omdat wij, als we inzien dat we NIET een afzonderlijke entiteit zijn en als we ons er vervolgens NIET mee bemoeien, altijd precies doen wat gedaan moet worden ten aanzien van het "Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven", omdat wij, afzonderlijk en samen met ALLES, dat "Naamloos Onnoembaar Onpersoonlijk Leven" ZIJN.

Er is namelijk niets anders dan dat.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE