Persoonlijke Noot #13 — (12-04-2017)

Dit is een persoonlijk therapeutisch artikel dat ik alleen schrijf als onderdeel van  mijn persoonlijke Autolyse. Ik moet dit opschrijven en publiceren, omdat dit de enige methode is om ‘genezing’ te genereren. Het is letterlijk voor niemand anders bedoeld dan mijzelf, en ik meen het dan ook serieus dat niemand het hoeft te lezen.

Ik wil beginnen met een quote van Medical Doctor John E. Sarno uit zijn boek ‘The Devided Mind’. Ik heb het zelf vertaald, aangezien zijn boeken medisch gezien schijnbaar te controversieel zijn om vertaald te worden.

“Woede, letsel, emotionele pijn en verdriet gegenereerd in de kindertijd blijft een heel leven bij je , want er is niet zoiets als tijd in het onbewuste. Gevoelens ervaren in het onbewuste, op elk moment in het leven van een persoon, met inbegrip van de kindertijd, zijn permanent. Fysiek, seksueel of emotioneel misbruik zullen grote hoeveelheden van pijn en verdriet achterlaten. Het niet ontvangen van voldoende emotionele steun, genoeg warmte en liefde, maar ook overmatige discipline of onredelijke verwachtingen, zullen eveneens resulteren in woede, verdriet en pijn, misschien nooit gevoeld als kind, maar voor altijd aanwezig in het onbewuste.”

Het boek van John E. Sarno gaat over psychosomatische aandoeningen die volgens hem — en ik geloof hem — worden veroorzaakt omdat het Onderbewuste (het ego) hiermee wil voorkomen dat de woede, verdriet en pijn die permanent aanwezig zijn in het Onbewuste (het innerlijke kind) zich bewust openbaart in het Bewuste (het super-ego) dat we als lichaam en acties manifesteren in de openbaarheid.

Los van “fysiek, seksueel of emotioneel misbruik” en “overmatige discipline of onredelijke verwachtingen” is mij het bovenstaande allemaal gegeven… dus: I am Fucked! Het gevolg hiervan is chronische rugpijn en een shitload aan andere klachten die zich tijdens mij gehele leven en ook nu weer aandienen. Het kiezen van een nucleaire ontploffing als avatar is ongetwijfeld een onbewuste uiting geweest van de ongekende woede die dat onbewuste innerlijke kind heeft opgepot in de 51 jaar van zijn bestaan.

Elke genezing begint met de juiste diagnose, en de diagnose is dat, gezien mijn waardeloze jeugd en ouders die niet werkelijk in staat waren om kinderen op te voeden, mijn innerlijke kind (om maar eens gebruik te maken van deze afzichtelijke definitie) elk recht heeft om woedend te zijn. Een alcoholistische vader, ruziënde ouders, gebrek aan steun, interesse en liefde, en ga zo maar door, dat is mijn jeugd geweest. Ik kreeg eten en drinken en had een plaats om te slapen, en dat was het dan wel; en voor de rest mocht ik doen wat ik wel of niet wilde doen… mijn ouders hadden of geen tijd, of geen energie, of gewoon geen zin om interesse te tonen voor wat mij bezighield.

Ter verdediging van mijn moeder moet ik toegeven dat ze, gezien de omstandigheden (alcoholistische man, and nowhere to go), haar best heeft gedaan. Maar dat verandert niets aan het feit dat ik hier nu zit met een permanent woedend kind en een ego die dat probeert te onderdrukken zodat mijn super-ego de schone schijn kan ophouden dat ik een evenwichtige volwassen man ben.

Nou — Fuck it! — dat ben ik dus niet. Als mens, als lichaam-geest-constructie, is er niets evenwichtig aan ‘mij’ en deze lichaam-geest-constructie kan verschillende methoden gebruiken om dat te uiten. Ik ‘kies’ schijnbaar voor fysieke kwalen gelardeerd met periodes van depressie, maar ik vermoed dat ik ook een seriemoordenaar had kunnen worden of iets anders dat extreem destructief is.

In feite is er niet iets in mijn verleden gebeurd dat een positieve en constructieve voedingsbodem kan zijn voor een succesvol leven. Vanaf het moment van de conceptie was ik fucked en de jaren die daarop volgden pleurden er alleen maar meer shit bovenop. Het is een wonder dat ik nog enigszins vriendelijk functioneer en dat het enige dat ik er aan heb overgehouden die chronische rugpijn en depressies zijn.

Voor nu even tot zo ver.

---

VORIGE - INHOUD - VOLGENDE