SNIPS' VAULT:
INDEX
CONSPIRACY
NONDUALITEIT
SNIPS' AUTOLYSE
WEBLOG
SNIPPETS
SNIPS' WERELD
AUTOLYSE
IN DE ZANDBAK
FRITS SNIPS
DONEREN?

Pagina Verversen
VOOR NIEUWS EN MEER INFORMATIE! GA NAAR: WWW.SNIPS.NL

 AUTOLYSE
100% Verantwoordelijk Maar Schuldig Aan Niets — (30-04-2017)

Wanneer je in de bioscoop zit en naar een film kijkt, of in een theater naar een toneelstuk kijkt, of voor de televisie en een serie volgt en het enige wat je ziet gebeuren is een aantal mensen die vreselijk gelukkig zijn en niets doen omdat ze allemaal één zijn… hoelang denk je dan dat je blijft kijken voor het saai wordt?

Niet lang.Het is het conflict en drama wat een verhaal in een film, in een toneelstuk of in een serie boeiend maakt. Zonder conflict en drama heb je niet werkelijk een verhaal, omdat een verhaal pas een verhaal is wanneer er op een schijnbare tijdlijn iets gebeurt dat spannend en/of boeiend is… en geluk en harmonie is niet boeiend, niet voor heel lang tenminste.

Zo zit het dus ook met dit leven dat we schijnbaar doorstaan, het leven wat, zoals Shakespeare al vaststelde, een schouwspel is. Dit leven is net als die film, dat toneelstuk of die serie en kan niet al die miljarden jaren voortgaan zonder de input van conflict en drama. Bot gezegd: zonder conflict en drama is er geen leven omdat er dan geen boeiend verhaal is… Adam trouwde met Eva en ze leefden nog lang en gelukkig in absolute harmonie. THE END!! Serieus niet meer dan een korte film van 5 minuten waard.

Het is een illusie om te geloven dat we ooit allemaal gelukkig in harmonie zouden kunnen samenleven als één, omdat dit leven een verhaal is dat zich schijnbaar afspeelt op een schijnbare tijdlijn, en er kan alleen iets gebeuren wanneer er conflict en drama is. Dit verhaal op aarde moet ook nog eens miljarden en miljarden jaren voortmodderen zonder saai te worden, dus de conflicten en het drama moeten jaar na jaar worden opgevoerd en extremer worden, net als in een goede soapserie.

Het is noodzakelijk voor de voortgang van het verhaal op aarde, de droomstaat, dat wij als mensen recht tegenover elkaar staan en elkaar bij tijd en wijlen de hersens inslaan. We moeten stelen, vreemdgaan, liegen en bedriegen zodat andere karakters in het verhaal de held kunnen spelen in de rol van “goede fatsoenlijke mensen”. Er moeten mensen en dieren doodgaan, de planeet moet dreigen te vergaan en aan de andere kant moeten we blijven hopen op een betere toekomst aan de hand van minuscule succesverhaaltjes.

Jed McKenna heeft ooit gezegd dat wij, als dat wat we werkelijk in absolute Waarheid zijn, 100% verantwoordelijk zijn voor alles en schuldig aan niets. Het heeft een tijdje geduurd voordat ik dit kon behappen, maar het is te verklaren aan de hand van de vergelijking met een film zoals wij die op het filmdoek in de bioscoop waarnemen en ervaren.

Wat wij werkelijk in absolute Waarheid zijn is ‘Dat wat is’ dat zich op aarde in het universum uit als ‘dat wat schijnbaar lijkt te gebeuren, maar niet echt’. Ten opzichte van de vergelijking met een film, zijn wij, als ‘Dat wat is’ de scriptschrijver, regisseur, toeschouwer en acteur in één… en daar, vlak voor de neus van de acteur, houdt de absolute Waarheid op. Op dat punt, vlak voor zijn neus van de acteur, is waar, volgens Zen, de poortloze poort zich bevindt.

Voorbij de acteur begint de droomstaat, de film. De acteur speelt het personage—in mijn geval: Frits de Geweldige Droomvernietiger—die zijn schijnbare leven leeft in een wereld vol conflict en drama, met af en toe wat liefde, geluk en harmonie. Kortom: DE FILM! In die film zijn wij niet allemaal één en zal er nooit alleen maar geluk en harmonie kunnen bestaan. Maar die film is slechts een film; het is niet waar; het is een verzonnen verhaal en het is nooit werkelijk gebeurt.

Terug naar de opmerking van Jed McKenna: iedereen is 100% verantwoordelijk voor alles maar schuldig aan niets. Die 100% verantwoordelijkheid hebben we omdat wij allemaal die ene scriptschrijver/regisseur/toeschouwer/acteur zijn die 100% verantwoordelijk is voor de creatie, de uitvoering en het ervaren van het verhaal, maar we zijn binnen het verhaal nergens schuldig aan, omdat het slechts een verhaal is; niet echt waar en dus nooit werkelijk gebeurd.

Bovendien zijn wij niet het personage, het lichaam, dat we denken te zijn, dat is slechts de rol die we spelen en waarvan we vergeten zijn dat we het spelen. Daar is niets mis mee, dat moet zo zijn, anders is het niet spannend. Conflict is geen conflict en drama is geen drama als we ons voortdurend herinneren dat het gespeeld is, dat lijkt me logisch. Niettemin kun je wanneer je wakker wordt en herinnert dat je in een bioscoop zit en naar een film kijkt (Plato’s Grot), niet letterlijk maar wel figuurlijk ‘zien’ dat je alleen maar de scriptschrijver/regisseur/toeschouwer/acteur bent… 100% verantwoordelijk maar schuldig aan niets.