Dus... — (7/10/07)

"Dus..." – zoals we in Holland plegen te zeggen voordat we de conclusie deponeren met een air van "jeetje, ik weet er wel erg veel van, hè?", om de aanhoorder vervolgens met een lege blik in de ogen achter te laten en een gevoel van "was dat alles?".

Op dat punt ben ik een beetje aangekomen, het punt waarop ik voor jullie –de lezers– kom staan en met een arrogante rotkop zeg: "Dus..." – Ik geloof namelijk dat we, wat de samenzwering betreft, wel zo'n beetje alles hebben "gecovered" en dat in grote lijnen het mechanisme van de samenzwering wel is blootgelegd.

Hoe de geheime organisaties (of genootschappen) werken en samenwerken, hoe zij uiteindelijk worden geleid door de 13 bloedlijnen, de "families" zoals onze Maffia-vrienden het ook wel willen noemen. We weten inmiddels ook hoe de "leden" van deze machtige bloedlijn geloven, of wensen te geloven, of graag zouden willen geloven, dat zij afstammen van de aan de dood ontkomen, danwel door opstanding herleefde, Jezus; en dat zij nakomelingen zijn van-, of het resultaat van de hete seks die-, Jezus en Maria Magdalene zouden hebben gehad... als zij zouden hebben bestaan, wat dus niet zo is.

We weten hoe we in de maling worden genomen middels een gefabriceerde realiteit, waarin de grootste misdaad is dat we worden wijsgemaakt dat dit leven is wat het is en dat we daarna sterven... en dan is het afgelopen. Dat is, als ik het even zo mag stellen, de grootste bullshit die we ooit hebben moeten aanhoren en –erger nog– zijn gaan geloven.

We weten dat er plannen zijn om de volledige mensheid the Microchippen voor algehele controle en overheersing. Hierdoor kunnen ze namelijk niet alleen zien waar iedereen altijd is, maar ze kunnen ook emoties sturen en toedienen en handeling orchestreren. De moordenaar van John Lennon was bijvoorbeeld gechipt, evenals de moordenaar van Bobby Kennedy en een keur aan seriemoordenaars en Postal-moordenaars en Universiteits-moordenaars; ze zijn of gechipt of aan de antidepresiva of aan verschillende gifsoorten om ADHD te onderdrukken. Ze zijn, zonder uitzondering, nooit zonder iets.

We kunnen nog jaren doorgaan met onderzoek naar nieuwe misstanden, en dat is geweldig, moeten we ook blijven doen, is ook belangrijk, maar ondertussen moeten we loskomen van de samenzwering en op weg gaan naar de ultieme vragen: wat is dit alles? wie zijn wij? wat zijn wij? waar gaan we naar toe? wat is de werkelijke mens? – en meer van dat soort vragen. Antwoorden op die vragen lost het probleem namelijk meteen op en dan doen die 13 bloedlijnen, die 13 families, al die geheime organisaties en genootschappen, al die chips (gezouten of paprika), al die zwarte operaties, al die zwijnerij en al die onderdrukking er niet meer toe.

Het komt er simpelweg op neer dat we moeten weten wat we zijn voordat we ons volledig potentieel kunnen aanboren, tentoonspreiden en delen met de rest van dezelfde schepsels hier op aarde. Dit is niet makkelijk, ik denk ook niet dat het leuk zal zijn, maar dat is wel de volgende stap in de menselijke (en spirituele) ontwikkeling. Alleen dan kunnen we losbreken uit de spirituele gevangenis waarin we toch alweer miljarden jaren vastzitten.

Het eerste couplet van "Road to Nowhere" van Talking Heads laat duidelijk zien waar ikzelf nu zo'n beetje sta:

"Well we know where we're going,
But we don't know where we've been
And we know what we're knowin, b
But we can't say what we've seen
And we're not little children,
And we know what we want
And the future is certain,
Give us time to work it out"

Yep, that's about it. Dus... stap in de wereld die "leven" heet en onderzoek wat het is en wat wij werkelijk zijn; het lijkt een beetje op "sterven", vermoed ik, maar dan toch weer compleet anders.

INHOUD