Kanker
Ik ben tot een conclusie gekomen dat alles illusie is, en vrijwel
elke keer zijn er mensen die reageren met de opmerking "dus alles
verzinnen we zelf, vertel dat maar eens tegen mensen die kanker hebben".
En dan hebben ze helemaal gelijk, want vertel dat maar eens tegen iemand
die kanker heeft. Ik ga dat dan ook niet doen. Ik ga niet tegen iemand
die kanker heeft vertellen dat het zijn/haar eigen schuld is: "Je
hebt het zelf verzonnen, dus het is je eigen schuld!" –
want dat is wat de mensen die reageren impliceren, dat ik zou zeggen
dat het de schuld is van de persoon zelf dat hij of zij kanker heeft.
Onzin, dat is niet zo en dat zeg ik ook niet.
Wat ik zeg gaat niet om de schuldvraag, wat ik zeg is dat wij van buiten
uit worden gemanipuleerd waardoor wij geloven dat er ziektes zijn en
dat we die kunnen krijgen. Als je gelooft dat je kanker krijgt van roken,
en je rookt, dan bestaat er de kans dat er in je lichaam op een gegeven
moment kanker zal manifisteren. Maar ook dat is illusie… en het
lukt me maar niet om duidelijk uit te leggen waarom het een illusie
is. Die mensen worden toch ziek? Ze gaan toch dood? Zeker, dat worden
ze en dat gaan ze, en toch is het illusie.
Ik ga het toch nog een keer proberen.
Als je je bewust met een mes snijdt dan doet dat pijn. Dat is logisch,
zou je zeggen. Maar hoe vaak kom je er opeens achter dat je bloedt?
"Goh, waar komt dat bloed vandaan? Hè, ik heb een wond."
– Daar heb je niets van gemerkt en je hebt geen pijn gevoeld.
Toch, vanaf het moment dat je weet dat je een wond hebt, voel je de
pijn ook. Hoe kan dat?
Simpel. De wond is een illusie, pas op het moment dat jij gelooft dat
je een wond hebt (omdat je de wond ziet) wordt het werkelijkheid en
doet hij pijn. Maar het is jouw werkelijkheid, jij verzint die pijn,
want toen je nog niet wist dat je de wond had, had je geen pijn. Je
kunt namelijk niet iets voelen (verzinnen) waarvan je het bestaan niet
weet. We zien het bloed, we zien de wond en we weten dat daar pijn bij
hoort, dus voelen we de pijn… illusie!
(grappig genoeg is dit me overkomen vlak nadat ik dit geschreven heb,
en het is waar: je voelt de pijn pas wanneer je weet dat er een wond
is.)
Er zijn mensen die weten dat alles illusie is en steken zonder problemen
of pijn messen in hun lichaam of lopen over brandende kolen. Hoe doen
ze dat? Gewoon omdat ze geloven dat alles illusie is, omdat ze geloven
dat dat soort zaken mogelijk zijn, en vervolgens doen ze het. "Wauw,
het doet geen pijn en ik heb ook geen verwondingen." Nee, ra-je-de-koekoek:
alles is illusie, je lichaam is illusie, dus hoe kun je dan pijn voelen?
Er zijn stammen in donker Afrika, waar monogamie niet een dagelijkse
bezigheid is, die geen aids krijgen. Maar ja, ze hebben er dan ook nog
nooit van gehoord, en ja, als wetenschappers hen vertellen dat er zoiets
als aids bestaat dan halen ze hun schouders op. "Aids? Nee, daar
geloven we niet in." Dus krijgen ze het niet.
Evenzogoed, als je volledig gelooft in de realiteit van de illusie,
dan heb je vijftig procent kans dat je aids of kanker krijgt –
want je krijgt het wel of je krijgt het niet, dat is ons zo geleerd.
Fifty-fifty. Bovendien geloof je dan in toeval, dus je kunt alleen maar
je hele leven bang zijn dat je tot de verkeerde vijftig procent behoort.
Kut hè?
Maar is dat dan jouw schuld? Nee, natuurlijk niet. Je gelooft wat je
gelooft, en als je gelooft dat er een God bestaat, dan bestaat er een
God en dan zul je na je dood ook die God zien. Christenen zien een man
met een lange baard en Moslims schrikken zich dood, want die hebben
geen idee hoe Allah er uitziet. En als je gelooft dat je kanker kunt
krijgen, dan kun je kanker krijgen; en als je kanker krijgt en je gelooft
dat je echt kanker hebt, dan kun je daaraan sterven. Dat is zo, en dat
is zeker kut – hoewel het me ook vreselijk lijkt om God of Allah
te zien.
Als je naar de film gaat, kijk je een paar uur naar een verhaal waarin
je volledig meegaat (ik heb het natuurlijk over een goede film). Neem
"terms of endearment", daarin gaat iemand dood aan kanker.
Maar als je een andere film huurt, dan blijkt dezelfde persoon weer
te leven – ze heeft wel toevallig een andere naam, maar ze ziet
er echt precies hetzelfde uit. Zo is de illusie ook, wij maken onze
eigen films op dagelijkse basis. In sommige films gaan we dood en in
andere zijn we onsterfelijke superhelden. In de ene film zijn we president
en in andere zijn we maffia. In weer andere films neuken we ons te pletter
terwijl we in de volgende film niet aan de man/vrouw kunnen komen. In
de ene film zijn we dik en lelijk, in de andere zijn we slank en mooi
(of dik en mooi en slank en lelijk). De illusie is dat we denken dat
we ons lichaam zijn, en dat zijn we niet. Wij zijn de regiseur van de
films waarin we leven. Het is nep, dus het hoeft niet zo te zijn zoals
het nu is. Draai je om en doe wat anders. Dat kan, en het is niet eens
zo moeilijk.
Je moet het alleen even weten... en dan moet je het alleen maar doen.
Nike zat er niet ver naast toen ze een paar jaar geleden de campagne
voerde met de slogan: "Just do it!" - want daar komt alles
zo'n beetje op neer.
Wil je een andere baan? "Just do it!"
Wil je een andere relatie? "Just do it!"
Wil je gelukkig zijn? "Just do it!"
...of doe het niet, dat mag ook.
