Emotie
— (8-4-07)
Een tijd geleden (twee, drie jaar) heb
ik een artikel voor deze site geschreven met de titel "Alles
is illusie, behalve oneindige liefde". Een groot onderdeel van
dat artikel gaat over emotie en ik heb daar een leuke theorie bij verzonnen.
… Verzonnen, zeker, want nu ik zelf veel te maken heb met emotie
van persoonlijke aard, klopt er niet zo heel veel meer van. Theorie
is leuk, maar vaker toch gewoon bullshit.
De theorie die ik poneerde, kwam neer op "emotie komt van buiten
ons en is dus onderdeel van de illusie". Dat is niet zo…
emotie komt van binnen ons en is dus deel van de werkelijkheid, want
emotie is liefde. Maakt niet uit of het positieve of negatieve emotie
is, want in feite is er alleen emotie, noch positief, noch negatief.
Dat is het probleem met zo'n site als deze, na twee, drie jaar
ga je de zaken wel eens anders bekijken. Daarom is het ook zo belangrijk
om altijd zelf na te denken en te beslissen of iets juist is of niet,
en niet klakkeloos overnemen of aannemen wat een ander beweert.
Door omstandigheden en vooral de ontmoeting met een "very special
person" ben ik erg met emotie bezig. En nog steeds ben ik
teveel aan het rationaliseren, zoals ik ook in dat andere artikel heb
gedaan. Ik probeer het te begrijpen door het onder woorden te brengen.
Maar alles wat onder woorden wordt gebracht is corrupt, want taal is
corrupt. Alles wordt geschreven of verteld vanuit een persoon (ik in
dit geval) en is bij uitstek subjectief. Emotie is dat niet, zolang
het niet onder woorden wordt gebracht en alleen maar wordt gevoeld.
Nu zit ik met het probleem dat iets wat van fundamenteel belang is voor
de ontwikkeling van een mens, niet door mij onder woorden gebracht mag
worden, omdat het dan iets anders wordt. Emotie is ook niet eenduidig.
Iets wat ik doe kan bij een ander een emotie oproepen waarvan ik op
dat moment wellicht niets snap. Dat roept weer emotie bij mij op waarvan
de ander wellicht niets snapt. Dit overkomt me tegenwoordig met enige
regelmaat, heel verwarrend.
Moeten we dan die emotie onderdrukken? "Ja" heb ik lang gedacht
en gedaan, maar "Nee" denk ik nu (aangespoord door die "very
special person"). Maar door "Nee" te denken wordt
het er niet overzichtelijker op. Als een ander met emotie reageert op
mij, en ik snap niet waar dat vandaan komt, dan voel ik als reactie
ook emotie… die emotie dien ik niet te onderdrukken, maar ik
kan het ook niet omschrijven omdat dit de emotie corrumpeert –
het enige wat ik kan doen is de emotie toelaten, zonder daar een waardeoordeel
aan te bevestigen, zonder na te denken of het positief of negatief is…
en dat valt reuze tegen, moet ik zeggen.
Misschien doen we dit wel met alles? We proberen alles te omschrijven,
vorm te geven en uit te drukken, er een waarde aan te geven, waardoor
alles gecorrumpeerd raakt. Terwijl het wellicht simpelweg de bedoeling
is om alles te laten zijn wat het is. Alles is…
meer niet. Liefde is, emotie is, leven is,
dood is… Het wordt daardoor niet makkelijker, maar het
is wel eerlijker tegenover dat wat is en wat dat voor ons persoonlijk
betekent, puur gevoelsmatig zonder het te omschrijven of er een waardeoordeel
aan vast te plakken.
Makkelijker gezegd dan gedaan, dat geef ik toe. Ik worstel daarmee.
