Land Der Doden — (29-7-07)

Ik heb een blik mogen werpen in het land der doden, even wezen buurten – zoals een vriendin het omschreef - en het was een wonder; de doden, zij leefden nog. Het was een drukte van jewelste daar, iedereen was met iedereen in gesprek, breed gebarend. Waarschijnlijk wist iedereen het beter dan de ander, net als hier op aarde. Ik ben er niet lang gebleven, maar lang genoeg om een boodschap voor een vriendin mee naar beneden te nemen en lang genoeg om te weten dat er niet zoiets als de dood bestaat (dit wist ik eigenlijk al).

Wat is dood? Vanwaar die scheiding tussen het leven hier en de dood daar? Alsof er werkelijk een verschil is tussen de twee, alsof er waarachtig een overgang is van het één naar het ander. Dit is niet het geval. Er verandert voor de "gestorvene" niets wezenlijks, los van het feit dat het lichaam wordt afgeworpen en de "gestorvene" ziet wat we hier op aarde al lang zouden moeten weten: er is niet zoiets als sterven en het is het leven op aarde dat een illusie is en de "dood" die de werkelijke bestaansvorm van de ziel-geest-energie is.

Dit is natuurlijk een lastig iets om te begrijpen, hoe kun je het leven als niet werkelijk zien en de dood als werkelijk? Het leven voelt namelijk heel erg echt aan en de dood is een vaag iets dat het einde betekent van het leven hier op aarde – dat zien we allemaal gebeuren; iemand sterft en die persoon is er dan niet meer. Maar wij, wat wij werkelijk zijn, leven niet hier op aarde. Wij leven buiten de aarde, daar waar we naartoe gaan wanneer we "sterven" is de plek waar wij thuishoren. Het leven hier op aarde is een uitstapje. Aarde is vergelijkbaar met een universiteit, we komen hier op aarde om de zaken te leren die wij niet "thuis" kunnen leren. (zoals ik ook al geschreven heb in "groepsziel")

De dood is niet een statisch gegeven, het is niet een einde, het is het werkelijke leven zoals wij – als ziel – behoren te leven. De vorm die we aannemen wanneer we hier op aarde sterven, dát is wat wij werkelijk zijn. Onstoffelijke energie op weg naar alwetendheid. Niemand sterft ooit, wij zijn een onsterfelijke energie, wij kunnen simpelweg niet doodgaan. Dus wat wij hier "sterven" noemen is slechts "teruggaan naar daar waar wij vandaan komen", het is "terug naar huis".

Alles staat in verbinding met alles. Zoals iedereen een deel is van elkaar, zo zijn de aarde/leven en thuis/dood deel van elkaar. Het verschil is, en de fout die we gemaakt hebben is, dat we zijn gaan denken dat we op aarde thuishoren, terwijl de aarde juist de plek is waar we naartoe zijn gegaan om iets te leren. Als we sterven gaan we terug naar huis en dat is de plek waar we thuishoren. De dood is het ware leven, terwijl het leven hier op aarde slechts een spel is.

We kunnen ook, als we "dood" zijn en als we het zouden willen, even teruggaan naar aarde om contact te leggen met mensen die hier op aarde zijn en openstaan voor contact van thuis. Dit zijn helderzienden, mediums en in veel gevallen de nabestaanden van de "gestorvene". Ook de dood, of misschien juist de dood, is mooi, maar, en dat weet ik, verdomde pijnlijk voor degene die achterblijven. Het is gewoon te ingewikkeld om niet alleen te weten maar ook nog eens te voelen dat er geen sterven kan zijn, lukt ons dat wel, dan is sterven niets meer dan de overgang naar huis en een blijde gebeurtenis; net als geboren worden.

INHOUD