De Dood En Daarna — (7-11-07)

Aangezien wij niet loskomen van het dualisme hier op aarde, gewoonweg omdat een aards leven zonder dualisme niet mogelijk is, zitten we met ladingen tegenstellingen. In veel gevallen hebben we daar niet zoveel moeite mee. Zonder problemen zien we dat er naast Wit ook Zwart bestaat, naast Goed ook Fout en naast Liefde ook Haat. Maar toch, wanneer we te maken krijgen met de basis-tegenstelling van dit leven op aarde, iets waarmee we allemaal op wat voor tijdstip en op wat voor manier dan ook te maken gaan krijgen, doen we opeens moeilijk.

Leven op aarde bestaat niet zonder te accepteren dat er binnen deze door ons aangenomen dualistische realiteit ook Dood bestaat. En met "accepteren" bedoel ik niet dat je het maar leuk moet vinden, of dat je het maar voor lief moet nemen, of dat het daarom niet erg zou zijn; met "accepteren" bedoel ik dat we er niet zo raar mee om moeten gaan. Hierbij doel ik voornamelijk op de mensen die niet direct met een sterfgeval te maken hebben gehad, maar bevriend zijn met iemand die een geliefde, kennis, vriend of familielid heeft "verloren".

Veel mensen die een geliefde verliezen, verliezen ook nog eens een aantal vrienden die het "lastig" vinden om te gaan met iemand die zoveel verdriet heeft. Andere vrienden zijn bereid één à twee jaar mee te gaan in het verdriet, maar dan moet degene die iemand "verloren" heeft zo zoetjes aan weer eens doorgaan met het leven. Men wil de "oude" vriend of kennis weer terug, zoals hij was voordat hij iemand "verloor". Maar… misschien is die "oude" vriend of kennis er niet meer? Mensen veranderen door heftige gebeurtenissen, zij worden daadwerkelijk "iemand anders". Ze ervaren het Leven anders, ze bezien de Dood op een andere manier… zelfs Zwart en Wit krijgen een andere betekenis.

Dit komt omdat iedereen die een sterfgeval meemaakt "getriggered" wordt om over de Dood na te gaan denken. Hij kan hieraan toegeven of zich er tegen verzetten, maar als hij toegeeft dan gaat hij ongetwijfeld ondervinden dat Dood niet is wat iedereen van jongs af aan heeft geleerd. Dood is niet het einde. Al was het alleen maar omdat de Herinnering doorleeft, de Liefde blijft bestaan en de Aanwezigheid van de Geest op aarde blijft en zich in veel gevallen op één of andere manier manifesteert. Vooral degene die het dichtst bij een overledene stond tijdens het leven, en gevoelig is voor de Illusionaire aard van het bestaan (dit kan gaan van extreem Illusionair denken –zoals ik doe- tot aan een klein beetje geloof in reïncarnatie), zal dit merken.

Hoezo is het verdriet voorbij na twee jaar? Na drie jaar? Na vier jaar? Wie beslist dat? Hoezo moet de persoon weer hetzelfde worden na een groot verlies? Het is allemaal onzin dat wordt verzonnen door de starre Ego van de omstander die, aangezien hij niet direct persoonlijk iemand heeft verloren, zijn oude leventje weer terug wil waarvan degene die wel iemand verloren heeft deel uitmaakte. Alles moet weer zo worden als vroeger. Het Ego wilt en duldt geen verandering, en daarom moet degene die door het verlies is veranderd (en dat is onontkoombaar) terugveranderen naar wat hij vroeger was; zodat het weer "gezellig" wordt. Dit is een volslagen onmogelijkheid tenzij de persoon die iemand verloren heeft zijn eigen gevoelens verloochent.

Ook al geloven de meeste mensen in evolutie, zij zijn absoluut tegen de evolutie van de Geest. De persoon die wordt geconfronteerd met de emotionele pijn van het verlies van een geliefde zal nooit meer dezelfde zijn… en dat is goed. Ze zijn er die net doen alsof ze weer of nog steeds dezelfde persoon zijn, maar zij volgen hun Ego en de Ego's rondom hen en missen een afslag naar meer verdieping in hun leven. Ook de Dood leert ons iets, namelijk dat er geen Sterven bestaat. We bestaan eeuwig, alleen in andere dimensies en andere omstandheden, maar altijd zullen we een connectie houden met degenen op aarde die deze connectie willen en toestaan.

De Dood is slechts het afleggen van ons lichaam, het leven gaat daarna verder op een ander niveau. Dit neemt niet weg, en dit mogen we niet vergeten, dat, wanneer iemand een geliefde verliest, het verdriet overweldigend is en niet binnen een paar jaar zal verdwijnen. Mensen die zoiets van een ander verwachten begrijpen er helemaal niets van… wellicht tot ze het zelf een keer meemaken.

INHOUD