De Verlichtings Clausule — (11-4-08)

Ik bevind mij vier dagen per week in een esoterische boekhandel omringt door boeken waarin staat hoe ik spirituele verlichting kan vinden. Elk boek heeft een andere methode en elke schrijver en schrijfster weet het weer beter dan de ander. Een aantal van hen schrijft, of liever gezegd, herschrijft wat een ander al eens heeft geschreven, vandaar de lawine aan boeken over "The Secret", maar een paar komen werkelijk met een origineel inzicht. Uiteindelijk kom je terecht bij een aantal schrijvers en schrijfsters die we dan leraren mogen noemen. Eckhard Tolle, Byron Katie, Ramana Maharshi, Tony Parsons, Steven Harrison, etc. Er zijn er meer, veel meer, maar dit is om even een beeld te schetsen.

Wat opvalt is dat veel van die leraren verlicht zijn geraakt na of tijdens een traumatische gebeurtenis. Veel zijn depressief geweest, of hebben een indrukwekkend sterfgeval meegemaakt, een auto-ongeluk, grote tijden van eenzaamheid, of hebben het gevoel gehad dat ze dood gingen. Vrijwel allemaal hebben ze een bepaald punt in hun leven gehad waarna ze het anders zijn gaan doen. Pas daarna hebben ze een theorie ontwikkeld waarmee ze de status van die verlichting hebben kunnen vasthouden.

Wat wij gewone stervelingen wensen te geloven is dat als we maar de theorie van Tolle, Katie, of wie-dan-ook, tot uitvoering brengen we verlicht zullen raken. Dat is natuurlijk niet zo, want we zien over het hoofd dat wij niet zo'n traumatische ervaring hebben gehad, wij zijn niet zo depressief geweest als een Tolle of een Katie, en wij hebben niet het gevoel gehad dat we gingen sterven zoals Maharsi. Dat, zo'n traumatische ervaring, is namelijk het punt waarop je helderheid van denken kunt ervaren en verlicht kunt raken, niet door in "het nu" te leven, niet door jezelf slechts "vier vragen" te stellen en zeker niet door bovenop een berg te gaan zitten en jezelf af te vragen "wie ben ik". Nope, het is blijkbaar van groot belang dat je op een bepaald moment in je leven volledig naar de kloten gaat.

Tolle, Katie en de hele reutemeteut waarmee de winkel waarin ik werk vol staat hebben hun ervaring opgeschreven en zagen tot hun verwondering dat er veel mensen zijn die dat willen lezen. Dus opeens bleken er mensen te zijn die ook verlicht wilden zijn, en vanaf dat moment zijn Tolle, Katie en wie-heb-je, gaan geloven in hun theorie. Ik weet zeker dat ze het met alle goede wil op aarde doen, maar zij bieden ons niet de weg naar verlichting. Verlichting is iets dat je overkomt wanneer je daadwerkelijk door een geweldig diep dal gaat en daar, op de bodem, niet grijpt naar medicijnen of een bot mes om zelfmoord mee te plegen, maar het diepe dal ervaart tot in het diepste van je kleinste cel. Als je uit dat diepe dal kunt komen kun je een moment van verlichting hebben, en om dat vast te houden (mocht je dat willen) ga je op zoek naar jouw methode; en dat is dan ook alleen jouw methode. Net zoals Tolle een methode heeft gevonden en Katie een methode heeft gevonden, dat is hun methode, niet de jouwe en niet de mijne, het is hún methode die voor hén werkt.

Ga eens na, voor de lol, hoeveel mensen verlicht zijn geraakt, werkelijk verlicht, na het lezen van Tolle, Katie of Maharsi? Nul, noppes, Nada. Het is echt waar, ga maar zoeken, er is niemand verlicht geraakt dankzij welke leraar dan ook. Verlicht raken is namelijk onwaarschijnlijk keihard inzien en ervaren dat het leven dat je al die tijd hebt geleefd volslagen onzin is geweest, en het enige dat je dan kunt doen is alle ballast van je af werpen en helemaal overnieuw beginnen. Dat is niet iets dat je kiest, dat is iets dat je overkomt. Als je dat doet heb je geen andere keuze, want alles wat je ooit hebt gehad, alles waarvan je ooit dacht dat het van belang was, alles waaraan jij je status ophing, is onzin en valt dan weg.

Ook Tolle, Katie of Maharsi zijn van geen enkel belang, want ook zij zijn onderdeel van de status quo van het het leven waarvan je net bent gaan inzien dat het volslagen onzin is. De inzichten van Tolle, Katie en elke leraar die je maar kunt verzinnen is onderdeel van de perfect georchestreerde waanzin van het leven, een waanzin die wij nodig hebben om te willen kunnen bestaan in dit leven.

Alle spirituele dingetjes die wij doen, het kaartleggen, het pendelen, het mediteren, is slechts spielerei, want ondertussen blijven we gewoon vastzitten aan het leven dat wij als echt ervaren. Het is spirituele spielerei, net zoals er Islamitische spielerei is, en Christelijke spielerei, Hindu spielerei, Boeddhistische spielerei; allemaal placebo's om maar vast te kunnen blijven houden aan het leven dat we zo graag als echt willen ervaren en tegelijkertijd het gevoel te hebben dat we bezig zijn met verlichting. Dit mag, dit is prima, maar het blijven placebo's, een leuk tijdverdrijf… niets meer en niets minder.

Werkelijke verlichting is het meest vreselijke wat een mens kan doorstaan, en tegelijkertijd is het 't meest geweldige dat een mens kan overkomen. Het belooft namelijk slechts één ding, één iets, en dat is werkelijke en volledige vrijheid van alles. Dit ga je niet bereiken door meditatie, kaartleggen, engeltjes lastigvallen of alle boeken van Tolle lezen. Het is niet iets dat je gaat bereiken, het is iets dat je overkomt en als je het niet herkent zul je naar medicijnen, drugs of drank grijpen, of je geld weggooien bij een psychiater. Jammer maar helaas, dat hadden de kaarten niet voorspeld.

Herken je het wel… tja, maak je dan maar op voor een geweldige klote tijd.

INHOUD