Mens Erger Je Niet — (19-10-08)

Ik kom altijd weer terug op de vergelijking met "mens erger je niet". Je begint met goede moed aan het spel, gooit de dobbelstenen en helpt de pion op weg, onderweg word je verschillende keren onderuit geschopt —wat de medepionnen erg grappig lijken te vinden— en uiteindelijk kom je weer uit daar waar je begonnen bent en dan roep je dat je "binnen" bent. Je hebt "het gehaald", of zelfs "gewonnen!".

Maar kijk eens goed naar het bord op tafel? Je bent gewoon weer terug bij af. Je hebt een rondje gelopen en onderweg is er tegen je schenen getrapt. Als je goed oplet zie je dat je niets gewonnen hebt, niets bereikt hebt, als je goed oplet zie je dat je geen stap verder bent gekomen. Daar waar je begonnen bent is de winst ook, daar aan het begin is alles al, alleen denk je dat je iets moet doen om het te vinden, of te winnen, en je gaat een rondje rennen, en vindt of wint het precies daar waar je begonnen bent.

Het was er al… altijd al.

Wat we meemaken maken we mee omdat we er energie aan besteden, op het moment dat we er geen energie aan besteden maken we het ook niet mee. Niet dat hetgeen wat we dan niet meemaken niet bestaat, het IS nog steeds, alleen wordt er geen waarde aan gehecht. Het wordt niet gebruikt om een leegte te vullen.

Als we er energie aan besteden dan hechten we belang aan hetgeen we proberen te bereiken. Als we dat vervolgens niet bereiken, of niet voldoende bereiken (wat vrijwel altijd het geval is) gaan we nog harder ons best doen, gaan we er nog meer energie insteken, waardoor we er nog meer belang aan hechten waardoor de teleurstelling nog groter is… waardoor we daarna nóg harder ons best gaan doen.

Wij zijn hamsters in een tredmolen. We steken energie in iets dat ons nergens zal brengen en we zien niet dat het een spel is dat "mens erger je niet" heet, terwijl het effect van het spel juist is dat jij je wel ergert. Je moet toegeven dat dit Universum, of dit Eén, of die Bron (geef het een naam), een geweldig gevoel voor humor heeft. Het is ronduit hilarisch.

Rennen, jagen, werken om maar meer en meer te bereiken want dát dáár, die auto, die vrouw, dat huis, die man, dat geld, die prijs, gaat mij gelukkig maken. Als ik dát heb dan is alles goed, dan is mijn leven "geslaagd" en dan ben ik gelukkig. Tot je het hebt, en na twee weken, twee maanden, twee jaar (als je mazzel hebt) voel je dat die leegte er nog steeds is.

Die leegte, dat gevoel van gemis dat er nóg iets nodig is om écht helemaal gelukkig te zijn, dat iets dat je nog tekort komt; en je kunt niet omschrijven wat het is dat je mist, maar je weet dat iets mist. En dan zie je dat grotere en mooiere huis en dan denk je "ja, dat is het, dat moet het zijn, ik voel dat ik dat wil hebben" — en dan koop je het huis en voel je je voldaan voor twee weken, twee maanden, twee jaar (als je mazzel hebt) en dan komt dat gevoel van gemis weer op.

Hup, maar weer zes gooien en een nieuw rondje rennen op het bord, op zoek naar geluk, op zoek naar iets dat die leegte kan vullen.

Die leegte is de illusie, die leegte is het waanbeeld, die leegte bestaat niet. Wat we voelen is de hunkering naar wat werkelijk IS en dat kan niet gevonden worden, het kan niet bereikt worden, het kan niet gewonnen worden, het kan niet gekocht worden en het kan zelfs niet eens gekend worden. Het IS. Of jij het nu wel of niet ziet, of voelt, of weet, doet er niet toe… het IS.

Je kunt niet op zoek gaan naar iets wat al IS. Iets wat al IS is niet zoek. Het is prima om een groter huis te kopen als je denkt dat je meer ruimte nodig hebt, of wilt hebben, maar geloof niet dat het je gelukkig zal maken, geloof niet dat het die leegte, dat gemis, gaat vullen. Dat doet het niet, dat kan het niet doen omdat er geen leegte is, er is geen gemis.

Door op zoek te gaan naar iets dáár, naar iets verderop in tijd of ruimte, naar iets wat hier niet is, versterk je het idee dat er buiten wat IS iets anders is dat ook IS. Dus als ik ervaar dat er mensen zijn die samenzweren en de Nieuwe Wereldorde willen implementeren en ik ga daar naar op zoek, dan versterk ik het idee dat er mensen zijn die samenzweren en de Nieuwe Wereldorde willen implementeren.

Ik vind ze nooit, die mensen, want zodra er namen naar boven komen blijken die "personen" te worden gecontroleerd door onbekenden. Dus ik ga weer op zoek en versterk het idee dat er mensen zijn die mensen controleren die samenzweren en een Nieuwe Wereldorde willen implementeren. En als ik de namen van die "personen" ontrafel, blijken er weer onbekenden te zijn die de mensen controleren die mensen controleren die samenzweren en een Nieuwe Wereldorde willen implementeren.

Het is het Droste-effect en er is geen eind aan de waanzin die het oplevert. En dan opeens roep je "klaar!" en dan doet het er allemaal niet meer toe; jezelf incluis. Alles wat je tegenkomt is er alleen maar voor jou, om je te herinneren aan de waanzin, de illusie, de leegte die geen leegte is en het gemis dat geen gemis is. Alles om je heen stoot je aan en roept geluidloos "Ik ben niet ik, 't is HET dat MIJ aan het spelen is; kom op joh, erger je niet".

(Animated Gif van Droste-effect is van Josh Sommers)

INHOUD