How To Die In Small Quantities — (14-11-08)

Ooit heb ik een titel bedacht voor een verlichtingscursus: "How to die in small quantities" (hoe te sterven in kleine hoeveelheden). In die tijd, nog niet eens zo lang geleden, vond ik het gewoon lekker klinken. In mijn toenmalige status als "spiritueel terrorist" leek het me wel "met de kont tegen de krib" en zo; niet echt wetende hoe waar het is.

Want het is waar… we moeten sterven. Ik bedoel niet fysiek sterven, natuurlijk, want dat kan iedereen, nee, we moeten geestelijk sterven. Wij moeten onze "ik" vermoeien tot deze dood neervalt en we het ten graven kunnen dragen. "How to die in small quantities" zou ons leren hoe dat te doen. Het gebeurt in drie stappen.

Stap 1:
Door veelvuldige analyse en het bombarderen van het brein met al het leed op aarde ontstaat de realisatie dat er niet een mogelijkheid is om werkelijk gelukkig te zijn op aarde, maakt niet uit wat je er voor doet en wat je vergaart, wat je gelooft of als waarheid aanneemt.

Er mag geen twijfel over bestaan dat dit zo is, aangezien niemand werkelijk gelukkig kan zijn als je kijkt naar het leed op aarde (en ja, beste lezers, de man rechts overleeft dit niet). Mensen die zich werkelijk gelukkig wanen, leven in een droomwereld die zijzelf creëren door b.v. niet naar het nieuws te kijken of elk vervelend bericht niet tot zich te nemen. Of zij hebben een extreem soort van vluchtgedrag ontwikkeld en dwingen hun geest te geloven dat het allemaal geweldig is, dat God en de Buitenaardsen op ons letten en dat alles altijd goed komt dankzij de pendels, kaarsjes, het universum of geld. Door deze mensen te wijzen op het zieke karakter van het leven, zullen zij uiteindelijk inzien dat hun geluk een droomstaat was en dat het leven ronduit vreselijk is en nooit beter zal worden.

Stap 2:
Door te realiseren dat geluk een illusie is en het leven onmenselijk, zal de cursist in een depressie terechtkomen, stap 2 bestaat uit het onthouden van enige hulp. Er zullen geen gesprekken worden gevoerd waarin wordt vastgesteld dat het eigenlijk best wel meevalt, de cursist mag geen psychiater bezoeken en er mag geen antidepressiva worden toegediend. Ook zal de cursist worden gedwongen om gewoon deel te nemen aan het leven dat zo kortgeleden voor hem/haar in duigen is gevallen. Bij elke poging van de cursist om een nieuwe vluchtweg te creëren, wordt deze opgesloten in een kamer met 100 beeldschermen waarop de meest vreselijke beelden uit onze (zelfgecreëerde) realiteit getoond worden. (dat zal hem/haar leren!)

Stap 3:
Nu is het gewoon afwachten tot het denken ineenstort. De cursist wordt, wanneer is vastgesteld dat de depressie onomkeerbaar is, naar huis gestuurd (nadat ik heb gecontroleerd of het cursusgeld wel op mijn rekening is gestort) met de mededeling dat de cursus is afgelopen.

Cursist:
— "Maar ik voel me klote?"
Leraar:
— "Klopt"
Cursist:
— "Hoezo 'klopt'?"
Leraar:
— "Klopt. Ik weet dat je je klote voelt. Dat is goed."
Cursist:
— "En nu?"
Leraar:
— "Gewoon doorgaan."
Cursist:
— "Met wat?"
Leraar:
— "Met leven, met denken, met alles, tot het stopt."
Cursist:
— "Tot wat stopt?"
Leraar:
— "Het leven, het denken, alles."
Cursist:
— "En dan?"
Leraar:
— "Dan is de jij die jij denkt te zijn gestorven en ben je verlicht."
Cursist:
— "Ik wil mijn geld terug!"
Leraar:
— "Welk geld?" (waarna de leraar hard lachend de kamer verlaat)

Maar die cursus is niet te geven, omdat er niets gedaan kan worden om tot de realisatie te komen dat er geen geluk op aarde bestaat, omdat je mensen niet met opzet depressief kunt maken en omdat je niet iets kunt doen om het denken ineen te laten storten. Deze zaken gebeuren ooit en de "ik" die wij denken te zijn zal ooit, opeens, zonder waarschuwing, sterven. Er is geen andere uitkomst mogelijk, verlichting is onontkoombaar omdat verlichting er al is.

De cursus zou pure oplichting zijn, zoals zoveel cursussen en bijeenkomsten die verlichting beloven. Verlichting IS al, verlichting IS altijd, verlichting IS elk moment weer, en iedere "leraar" die beweert dat verlichting "te bereiken is" en dat hij of zij weet hoe jij dat kunt "doen", stuurt je alleen maar geblinddoekt een donker bos in, zonder routebeschrijving of TomTom; waarna die leraar hard lachend en met jouw geld in zijn zak de kamer verlaat.

Wat wel waar is, wat we wel "moeten" doen, is doorgaan met leven, met denken en met alles. Alleen is dat niet een "moeten", het is niet iets wat wij kunnen "doen", het is iets wat gebeurt of we nu willen of niet. En als we doorgaan met leven, denken en alles, komt er een moment waarop de geest, het denken, het niet meer aankan, en dan stopt alles en is er de realisatie van de verlichting die er altijd al was. Natuurlijk kun je net doen of je niet nadenkt, niet ziet wat er gebeurt en gewoon niets wilt weten, dat kan, of tenminste... je kunt denken dat dit kan, maar uiteindelijk, ooit, houdt ook dat op.

Er is werkelijk geen ontkomen aan.

INHOUD