In Den Beginne... — (21-5-09)

Ik ben me er volledig van bewust dat alles hier op aarde en in het heelal en het universum erg tastbaar lijkt en heel erg echt, en dat maakt het uitzonderlijk lastig om uit te leggen wat ik bedoel als ik zeg dat er hier werkelijk niets is; geen mensen, geen dieren, geen bomen, geen aarde, geen heelal en geen universum. Ik ga het toch proberen.

Er bestaan verschillende verhalen waarmee dit leven op aarde wordt verklaard. De twee meest voorkomende zijn de evolutie en de creatie door God. Daarnaast zijn er variaties die uitgaan van evolutie waarin de mens door Goden of Buitenaardsen van de planeet Niburu gecreëerd zouden zijn middels genetische manipulatie.

Ik ga hier nu even een paar duidelijke standpunten innemen:

1: Evolutie is wat schijnbaar gebeurt, maar het blijft, net als alles om ons heen, een illusie en is alleen waarheid binnen deze illusie maar in werkelijkheid een leugen.

2: God heeft niet de wereld geschapen; wat hier op aarde (schijnbaar) gebeurt is niet de wil van God, waarmee ik niet zeg dat God niet bestaat.

3: De mens is niet geschapen door Goden of Buitenaardsen van Niburu, wij zijn niet het resultaat van genetische manipulatie.

Hier wil ik aan toevoegen iets waarmee ik mijzelf opnieuw tegenspreek: er is hier niets en niets gebeurt vanzelf of zo maar. Dit in tegenstelling tot mijn eerdere gedachte dat alles IS en alles vanzelf gebeurt. Ik zat er naast, dat kan gebeuren, het overkomt de besten. Er IS alleen maar dat Ene dat gecreëerd is vanuit de bron en alles wat hier op aarde te zien is of gebeurt of ontstaat is niet echt, bestaat niet, is hier niet aanwezig, kortom… is absoluut en volledig NIET en NOOIT GEWEEST.

Even terug naar de evolutie, want dat is een interessant verhaal. Kort door de bocht gaat het zo: vanuit een oersoep (= de bron) ontstaat één cel (= het Ene), en deze cel gaat zich zomaar delen en creëert uiteindelijk de atoombom. Het boeiende is dat die cel zich zomaar gaat delen. Waarom zou een cel zich zomaar gaan delen? Daar is geen goede reden voor. En weet je waarom? Omdat die cel zich ook nooit heeft gedeeld. Het verhaal van die celdeling is het verhaal van de schijnbare afscheiding.

Een wet is dat alles wat we buiten ons zien van binnen ons komt, dit houdt in dat de illusie van ons schijnbare bestaan een beeltenis buiten ons krijgt. Het ontstaan van die eerste cel is een verbeelding van dat Ene dat denkt dat het zich afscheidt van de Bron (= de cel die zich afscheidt van de oersoep). Wat er vervolgens gebeurt is dat het Ene dat zich afgescheiden denkt te hebben, zich los ziet van de Bron en vanzelf een Ego ontwikkelt, maar tegelijkertijd denkt dat het iets verkeerd heeft gedaan door zich af te scheiden van de Bron en voelt zich schuldig. Het Ego houdt er niet van om zich schuldig te voelen en verzint/droomt een omgeving waarin het Ego dat schuldgevoel kan projecteren op iets anders dan zichzelf (= de celdeling, waardoor de ene cel de andere cel de schuld kan geven).

Dit klinkt heel onwaarschijnlijk, ik verwacht ook niet dat mensen het gaan geloven — en dat hoeft ook helemaal niet— en ik vermoed ook dat er mensen zijn die zich zullen verzetten hiertegen —en dat mag—, maar zo is hoe dit leven is ontstaan; dat is het ware verhaal van de creatie. Het Ene dat zich afscheidt van de Bron (= God) en zich schuldig voelt voor die actie. Deze schuld projecteert hij buiten zich, want, zoals wij hier op aarde ook nog steeds graag geloven (omdat we dat Ene zijn), ligt dat wat ons overkomt altijd aan een ander.

Dat Ene dat denkt afgescheiden te zijn van de Bron deelt zich op in verschillende personages (= alles wat we om ons heen zien) zodat het Ene de schuld bij die anderen kan leggen. Het Ene IS het Ego, want op het moment dat het Ene zich als afgescheiden van de Bron is gaan zien, werd het een identiteit los van de Bron, kortom: een Ego. Voor de goede verstaander gaat er hopelijk een lichtje branden. Alles is een deling van dat Ene, dus alles en iedereen is dezelfde die zich voordoet als velen, en bovendien is er maar één Ego, namelijk dat Ego van dat Ene dat zich voordoet als velen.

Ik leg het waarschijnlijk heel onduidelijk uit, maar ik roei ook met de riemen die ik nu heb.

Punt is, nee, herstel: feit is het volgende:

Dat Ene is nooit afgescheiden van de Bron, dat is simpelweg nooit gebeurt. Dat Ene denkt alleen maar dat het afgescheiden is en gelooft nu dat het schuldig is aan die afscheiding (want geef toe, een heel erg goed idee was het niet) en het Ene wil die schuld niet accepteren. Hiervoor heeft het door het Ene gecreëerde Ego allemaal beeltenissen en tegenstellingen van die beeltenissen verzonnen om de schuld te krijgen voor die afscheiding.

Het is altijd de ander die iets doet waardoor jij niet krijgt wat je verdient, dus ga je die ander bevechten of haten. Het feit is dat die ander slechts een beeltenis is van wat jij bent, dus een beeltenis van wat jij haat in jezelf, afzichtelijk vindt in jezelf, of lief hebt in jezelf. Als je een ander bevecht, bevecht je letterlijk jezelf; je haat letterlijk jezelf als je een ander haat, alles wat je tegenstaat, waar je boos om wordt, wat je niet wilt weten, wordt vanuit jezelf buiten je geprojecteerd in de vorm van een persoon, een gebeurtenis, een verlies, om je een kans te geven dat wat buiten je is te vergeven en daarmee jezelf te vergeven voor die afscheiding van de Bron (wat, laat dát duidelijk zijn, in werkelijkheid nooit is gebeurt).

Omdat het Ene is gaan denken dat het zich heeft afgescheiden van de Bron (= God, De Vader, Whatever), voelt het zich schuldig en creëert het een omgeving waarin het kan doen alsof het zelf niet schuldig is maar alles buiten hem schuldig is, bovendien creëert het een lichaam voor zichzelf om te bewijzen dat het buiten de Bron kan bestaan (om zo de afscheiding goed te praten) en het creëert andere lichamen en een omgeving om te bewijzen dat het zelf echt bestaat, bovendien creëert het een Ego om de omstandigheden zo te scheppen en de zaken zo te sturen dat alles er op wijst dat dit alles allemaal echt is.

En niets van dat alles is waar, want het Ene heeft zich nooit afgescheiden van de Bron en het Ene heeft geen enkele reden om zich schuldig te voelen voor de gedachte aan afscheiding, want waarom zou de Bron iets erg vinden wat nooit is gebeurt?

Wat is het dan wat we hier op aarde allemaal zien? Al die mensen, dieren, omstandigheden, gebeurtenissen… wat is dat? Dat is, simpel gezegd, niets meer dan een film die afgespeeld wordt. Het is een script waarvoor karakters zijn verzonnen die dat script spelen, en dat is allemaal al opgenomen en wordt nu afgedraaid op een verborgen projector, compleet met de mogelijkheid tot schijnbare keuzes en vrije wil.

Het is niet echt, het is een holografische film naar het script van het Ego van het Ene om de misvatting van de afscheiding als werkelijkheid te presenteren. In dat script staan heel veel tegenvallers en rampen, waarvoor we de ander de schuld kunnen geven —waarmee we bevestigen dat wij bestaan— en een paar meevallers waardoor we hoop op een beter leven blijven houden.

"Het Ego" is niet jouw ego of mijn ego, maar Het Ego van Het Ene — er is maar één Ego, wij bestaan niet echt en kunnen dus geen ego hebben. Dit Ego doet alles om dit in stand te houden, want als "we" gaan inzien dat het een film is, dan sterft het Ego en het Ego wil niet sterven. Het Ego doet alles, verzint van alles, organiseert van alles, om ons maar te doen blijven geloven dat we echt bestaan en dat dit allemaal echt gebeurt, maar dat is niet zo. Je hebt geen lichaam, geen geest, geen ziel, er is hier niets dat interactie kan hebben met iets daarbuiten, want er is hier niets en daarbuiten is er ook niets.

Alles wat wij zien, ervaren, voelen, ruiken, proeven, doen, horen, is alleen maar een holografische projectie om de misvatting van het Ene, dat het is afgescheiden van de Bron, bestaansrecht en realiteitswaarde te geven, om het goed te praten en de schuld af te wijzen. Wij zijn niet hier, wij denken dat we hier zijn, we maken niets mee, we denken dat we iets meemaken, en alles wat we denken mee te maken is slechts een projectie van wat wij onbewust denken dat we van binnen zijn: schuldig en angstig.

Alles wat je tegenkomt in dit leven is een uitnodiging tot vergiffenis. Als je alles wat je buiten jezelf kunt vergeven voor wat ze je dan ook aandoen, dan vergeef je jezelf, en elke vergiffenis komt neer op vergeving voor het Ene voor het feit dat het Ene is gaan denken dat het zich afgescheiden heeft van de Bron. Als het Ene zichzelf die misvatting kan vergeven, is het verhaal afgelopen, sterft het Ego en zijn we klaar.

Okay, that's all folks!

Oh nee, ik vergeet te vermelden dat jij dat niet kunt doen, want zodra jij denkt dat jij alles buiten jezelf kunt vergeven en daarmee jezelf kunt vergeven en zo het Ene kunt vergeven voor de dwaling, zit je weer in dat lichaam dat niet echt bestaat en help je het Ego met het bewijzen van de realiteitswaarde van het leven.

Sorry!

INHOUD