Watskeburt? — (30-5-09)

Oftewel: wat is er gebeurd?

Ooit was alles één. Alles vormde een geheel met de bron van waaruit het kwam. Dat één was als het Bijbelse paradijs, als de Hemel — kortom, een plek waar alles goed was, vrede heerste en er geen dualiteit bestond omdat alles hetzelfde en dezelfde was.

Toen, op een vaag en stupide moment, heeft dat één de gedachte ontwikkeld dat het wel uit de bron kwam maar niet van de bron was. Het één dacht dat het wel zonder de bron kon en scheidde zich af van de bron. Het één dacht alleen verder te gaan en de bron de bron te laten.

Eenmaal los van de bron, begon het één zich als een losstaand iets te zien, omdat er aan de ene kant die bron was en aan de andere kant dat één. Er ontstond een gevoel van gemis, het één miste de bron en voelde zich schuldig over de afscheiding. Bovendien was het één bang dat de bron haar zou straffen, en dat was het moment waarop het Ego zich ontwikkelde, omdat het één zich bewust werd van zichzelf door de schuld die het ervoer. Het Ego zag zichzelf als God (en dat is De God die we van de Bijbel kennen) en wilde zich niet schuldig voelen. De schuld moest geprojecteerd worden op iets anders en het Ego van het één begon te creëren wat wij nu kennen als het leven in het universum, en het Ego strafte de creatie voor de eigen "zondeval" (= afscheiding van de bron).

Aangezien het één vanuit de bron komt en daardoor hetzelfde en dezelfde is als de bron, kan het één wat de bron kan. Dus als de bron kan creëren (want de bron heeft het één gecreëerd als deel van Het Geheel, als zichzelf als het ware, ondeelbaar) kan het één ook creëren. Maar wat het één ook creëert, het is altijd hetzelfde en dezelfde als het één van waaruit het ontstaat. Gezien het feit dat het één vanuit de bron komt en hetzelfde als de bron is, en het leven in het universum vanuit het één komt dat hetzelfde als de bron is, is al het leven in het universum hetzelfde en dezelfde als de bron.

Snap ik het zelf nog?

Het één creëert het universum met alles er in en er op om haar schuld af te kunnen schuiven, en als gevolg daarvan is het universum bevolkt met wezens die zich schuldig voelen (want ze zijn ontstaan vanuit het schuldgevoel van het één) en deze wezens zijn met niets anders bezig dan hun schuld kwijt te raken door hun onschuld te bewijzen ("ik heb niets gedaan") of hun schuld af te schuiven ("hij heeft het gedaan") — of beiden tegelijk, dat kan ook, maar wat deze wezens ook doen, het schuldgevoel is altijd volledig onbewust.

Vanuit deze gedachte kan het leven op aarde niets anders zijn dan een tranendal. Natuurlijk zullen er mensen zijn die zich gelukkig prijzen, anderen prijzen zich minder gelukkig, maar als je kijkt naar het leed op aarde, de rampspoed, de moorden en oorlogen op aarde, dan moet iedereen met juiste denkgeest deze aarde wel als een tranendal zien.

Als we zien dat het een teringzooi is hier, geven we een ander daarvan de schuld: "het is die regering, nee, het is die regering, nee, het is de bio-industrie, nee, het is het militaire complex, nee, het zijn de buitenaardsen, nee, de reptilianen, nee, de Illuminati, nee, het is Dan Brown!"

Mensen die zich schuldig voelen schuiven de schuld af op een ander. Het is altijd de ander die schuld heeft aan het verliezen van een baan of een geliefde. Het is altijd de schuld van een ander als er iets gebeurt wat niet leuk is. Als een hele creatie daarop gebaseerd is, dan kan het niet anders dan geweld creëren. En dat is wat het één heeft gedaan toen het dacht dat het zich afscheidde: het creëerde geweld, in feite creëerde het de Hel.

Het leven is alleen maar geweld. Letterlijk geweld, maar ook geweld in de zin dat iedereen wil hebben wat de ander heeft, of meer wil hebben dan de ander heeft; ook dat is geweld. Beter zijn dan de ander is geweld. Ook als we het sport noemen, gaat het nog steeds om de ander te "verslaan" en dat is geweld. Dat komt alleen omdat we ontstaan zijn uit schuldgevoelens.

De ironie wil dat het één zich niet kan afscheiden van de bron; het is godsonmogelijk. Dit houdt in dat het één zich nooit heeft afgescheiden van de bron, want dat kan gewoonweg niet, dus het één DENKT alleen maar dat het zich heeft afgescheiden. Gevolg is dat het één alleen maar DENKT dat het schuldig is en een onterecht schuldgevoel afschuift op de creaties die het één DENKT te creëren.

Als het één nooit is afgescheiden van de bron is het dus niet alleen hetzelfde als de bron, maar dezelfde als de bron. Het één IS de bron, en aangezien de bron op de hoogte is van het feit dat het één zich NOOIT heeft afgescheiden, kan alleen de bron creëren, en de bron kent geen schuld en heeft geen schuldgevoel, gaat dus ook niet iets creëren om een niet-bestaand schuldgevoel op af te schuiven.

Dus... watskeburt?

Het één DENKT dat het zich heeft afgescheiden van de bron (wat niet zo is) en het één DENKT dat het schuldig is aan de afscheiding (wat niet zo is) én het één DENKT dat het in staat is om iets te creëren om die niet bestaande schuld op af te schuiven (wat niet zo is). Er is geen afscheiding, er is geen schuld en er is niets gecreëerd om die schuld op af te schuiven. Er is alleen maar de bron die zich uit als één, zoals dat altijd is geweest en altijd zal zijn. De bron IS het één en IS onveranderlijk. Het één heeft de misvatting dat het afgescheiden is en de bron heeft alle geduld en wacht rustig tot het één weer wakker wordt uit haar droom en inziet dat er nooit afscheiding of een universum is geweest.

Wakker worden is alleen maar de volledige realisatie van het simpele feit dat wij nooit zijn geweest. Een plotseling ontwaken zou een te grote schok zijn —net zoals iemand wakker maken uit een nachtmerrie vervelende gevolgen kan hebben, het is beter zo iemand zelf wakker te laten worden in zijn of haar eigen tempo— en daarom gunt de bron ons een aantal denkbeeldige levens om langzaam wakker te worden.

Al die levens zijn slechts verbeeldingen van de misvatting dat we hier zijn. Alles wat wij meemaken is een droom, of liever gezegd, gezien de staat waarin we verkeren, een nachtmerrie. Daaruit moeten we langzaam wakker worden, in onze eigen tijd. En vertrouw me, iedereen gaat wakker worden op de voor hen juiste tijd.

En of we er nou één leven, een half leven of duizenden levens over doen, doet er niet toe, want er is aan alles gedacht: er bestaat namelijk geen tijd dus je verdoet ook nooit je tijd. Tijd bestaat alleen maar in deze nachtmerrie, en aangezien de nachtmerrie niet echt is, is tijd ook niet echt.

Alles gebeurt op hetzelfde moment en als je er duizenden levens over doet om wakker te worden, dan leef je die duizenden levens op hetzelfde moment, en als je er twee levens over doet, leef je die op hetzelfde moment — duizend of twee levens, het maakt geen verschil, het gebeurt op hetzelfde moment en we worden uiteindelijk ook allemaal wakker op hetzelfde moment; er is niets anders dan hetzelfde moment.

Voor de muggenzifters onder ons: "hetzelfde moment" is niet gelijk aan het in spirituele kringen gangbare "Nu". "Nu" impliceert dat er ook een verleden en een toekomst is, en dat is niet het geval. Wat wij verleden, heden en toekomst noemen, gebeurt allemaal op hetzelfde moment. Er is geen lineaire tijdsloop. Er is ook geen oorzaak en gevolg, want dat impliceert dat er eerst iets gebeurt wat daarna iets anders veroorzaakt, en dat impliceert een lineaire tijdsloop die niet bestaat. Zonder tijdsloop, oorzaak en gevolg kan er geen schuld zijn omdat niemand werkelijk iets doet.

Dus? Watskeburt?
— Helemaal niets!
Wat is het probleem dan?
— Er is geen probleem?
Waarom doen we dan zo moeilijk?
— .......................................?

INHOUD