Outside The Box — (14-6-09)

"Think outside the Box!" — dat is wat veel mensen tegenwoordig roepen: "denk buiten het kader". Veelal zijn het mensen die veilig in hun eigen boxje zitten die dit roepen tegen mensen die in een ander boxje zitten; waarbij dat andere boxje volgens de mensen in het eerste boxje een verkeerd boxje is.

Iemand die werkelijk buiten het kader denkt, kan alleen maar zien dat iedereen zijn eigen kader heeft waarin hij zijn leven opbouwt. Een kader van basis zekerheden, iets waaraan hij zich kan vasthouden. Als je dat ziet, en dus werkelijk heel even buiten je eigen kader denkt, weet je dat je nooit iemand die een ander kader heeft kan overtuigen jouw kader over te nemen. Dat zie je, omdat je inziet dat er niemand is die jou kan overtuigen jouw kader op te geven, want jij bent er van overtuigd dat jouw kader het juiste kader is; net zoals de ander denkt dat zijn kader het juiste kader is.

Vervelend detail is dat alle kaders onjuist zijn, want elk kader bakent iets af en sluit iets anders buiten. Elk kader, hoe juist of onjuist het ook mag lijken, is niets meer dan een belemmering. Een belemmering om vrij te zijn. Werkelijk vrij. Elk kader is een belemmering om ongelimiteerd vrij en ongelimiteerd gelukkig te zijn. En toch is iedereen bezig de ander over te halen vooral zijn kader over te nemen: "kom in mijn boxje, dat is het juiste boxje".

Ik ben daar geen uitzondering op.

De box, of het kader, is de randvoorwaarde van je bestaan. Het is waaraan jij je identiteit ontleent. Dat kader is wat jij bent, of liever gezegd, denkt te zijn. Dat kader kan van alles zijn, maar het is altijd iets dat bewijst dat jij anders bent dan anderen. Jouw kader geeft je het idee dat jij los staat van de rest. Ook als jouw kader "éénheid" is of "we zijn allemaal hetzelfde", dan nog is dat kader jouw identiteit waarmee jij je afzondert van degenen die niet geloven in éénheid of dat we allemaal hetzelfde zijn.

Er is niets mis met een box of een kader, want zonder box of kader, dus zonder identiteit, kunnen we hier niet bestaan. Dus zolang we hier nog op deze aardkloot rondlopen, hebben we een box of kader nodig. Want, stel je voor dat je geen identiteit hebt, stel dat jij geen box of kader zou hebben —met andere woorden: geen referentiekader— hoe moet ik dan met je communiceren?

Binnen deze illusie, of droom van een realiteit, is de motor het Ego. Dit hier is het spel van het Ego —hoewel spel een te lief woord is, het is eerder de misvatting van het Ego, het dwaalspoor van het Ego, maar dat terzijde— en het gaat er dus niet om dit Ego de nek om te draaien, want dat is hetzelfde als zelfmoord plegen. Zonder Ego is er geen individu. We moeten het Ego niet willen doden, we moeten het Ego op zijn juiste plek zetten —de les lezen— en zelf de controle overnemen (waarbij "zelf" de sturing vanuit de Bron/God/Universum is en niet één of andere vage "IK", want die vage "IK" zou weer dat Ego zijn wiens macht we juist proberen te reduceren).

Een idee, wat mij erg aanspreekt, is om dat boxje waarin ik zit, dat kader waarin ik mijn leven leid en van waaruit ik mijn medemensen benader, niet als het enige ware boxje te zien. Wanneer ik dat doe, zie ik ook dat het boxje van andere mensen niet waar is; dat in feite alle boxjes van alle mensen niet waar zijn. En dat is ook wel logisch, aangezien dit hele leven onwaar is, een illusie, een droom, een Ego-istisch waanbeeld.

Ieder persoon heeft zijn eigen boxje en zijn eigen realiteit gecreëerd (en dus niet, ik benadruk, NIET zijn eigen waarheid) en gelooft dat wat hij gelooft juist is; niet waar, maar wel juist. Deze zekerheid —hoewel het een schijnzekerheid is— is waarop zijn bestaan is gebaseerd, dat is de kern van zijn "ZIJN". Niemand kan hem van het tegendeel overtuigen tenzij hij zelf iets meemaakt waardoor zijn boxje barst, waardoor zijn kader breekt, en hij opeens een andere "realiteit" ziet.

Opeens is daar iets meer dan hij voorheen zag. Misschien een nieuwe schijnzekerheid, misschien alleen maar onzekerheid (dit laatste heeft mijn voorkeur), maar wat het ook is, dit nieuwe "zien" bepaalt zijn nieuwe identiteit en hij zal in eerste instantie niet kunnen begrijpen waarom de mensen die het eerst met hem eens waren, nu niet meer begrijpen wat hij zegt en hem zelfs gaan aanvallen en uitschelden. Hij snapt niet waarom hij zich moet verdedigen tegen de mensen die hij als zijn "vrienden" zag.

Wanneer je een seconde buiten je eigen box kunt stappen, begrijp je hoe dat systeem van de boxjes in elkaar steekt. Pas wanneer je ziet dat elke box onwaar is, dat elke identiteit onwaar is, kun je accepteren dat alleen mensen die in hetzelfde boxje zitten als jij, naar jouw inzichten kunnen luisteren en dat de rest zich alleen maar kan verdedigen. Pas dan snap je dat je mensen in een ander boxje niet kunt overtuigen te geloven wat jij gelooft, of te laten zien wat jij ziet. Bovendien zie je dan dat het zinloos is om het te proberen; want in een leven dat onwaar is kunnen er geen waarheden bestaan, en daar waar iedereen ongelijk heeft hoef je niet te discussiëren over wie er het meest ongelijk heeft.

INHOUD