Wat Waar Is — (27-6-09)

Er blijft steeds minder over. Heel kort samengevat komt het hier op neer:

1. er is ooit de gedachte ontstaan dat een deel zich kon afscheiden van de Bron;
2. dat deel is gaan denken dat het zich daadwerkelijk heeft afgescheiden van de Bron;
3. dat deel zag al snel in dat afscheiding geen goed idee was en kreeg het idee dat de Bron wel boos zou zijn en het zou willen straffen;
4. om dit schuldgevoel en de angst voor straf van de Bron van zich af te schudden, creëerde dat deel een universum waarop het dit schuldgevoel en die angst kon projecteren.

Die projectie is wat wij de aarde en het leven op aarde noemen. Alles wat we zien en zijn.

Elk afzonderlijk probleem dat we hebben, alles wat er gebeurt op aarde en in het universum, komt voort uit dat schuldgevoel en die angst; schuldig omdat we ons hebben afgescheiden van de Bron en angst voor de represailles van de Bron voor het feit dat we ons hebben afgescheiden. Elk persoonlijk probleem dat we hebben is een projectie van dat schuldgevoel over de afscheiding; dus feitelijk is er maar één probleem dat we projecteren als veel problemen.

Dit is wat waar is:

1. afscheiding is onmogelijk, omdat de Bron perfecte Eénheid is. Als afscheiding mogelijk zou zijn, dan zou die Eenheid van de Bron niet perfect zijn. De Bron IS perfecte Eenheid, dus afscheiding IS onmogelijk;
2. als er nooit afscheiding is geweest, dan kan er ook geen schuld bestaan. We kunnen niet schuldig zijn aan iets wat nooit gebeurd is. Dus dat schuldgevoel is een misvatting, nergens op gestoeld behalve ons verkeerde denken. Wij denken afgescheiden te zijn en voelen ons daar schuldig over, maar (zie punt 1), afscheiding IS onmogelijk omdat anders de perfecte Eenheid niet perfect zou zijn, dus voelen we ons schuldig om niets;
3. de projectie die we aarde en leven op aarde noemen, is nergens voor nodig omdat we niet schuldig zijn aan de afscheiding. Bovendien weet de Bron dat we ons niet van de Bron hebben afgescheiden, want de Bron weet dat het perfecte Eenheid is en dat afscheiding onmogelijk is. De Bron gaat ons ook niet straffen, want we hebben niets gedaan, waardoor onze angst ook ongegrond is;
4. zonder schuld en zonder angst is het onnodig om verder te gaan met dit tranendal, omdat het in eerste instantie verzonnen is en niet tot de werkelijkheid behoort (want afscheiding is onmogelijk en dit leven op aarde is zeker niet de Bron, want het is hier allesbehalve perfect), en in tweede instantie bedoeld is als object waarop we onze schuld en angst kunnen projecteren. Zonder schuld en angst is er niets te projecteren en kan het object (het universum) verdwijnen.

In theorie... wel te verstaan... in theorie!

De praktijk is iets gecompliceerder, omdat elk van ons al honderden, duizenden, miljoenen, triljoenen levens lang geïndoctrineerd is met het idee dat dit alles op aarde en om ons heen, dit lichaam, deze hersenen, echt is. We worden geboren met de gedachte en de overtuiging dat dit alles werkelijk is en dat het feit dat we geboren worden en alles wat ons overkomt niet onze schuld is. Simpel gezegd: als mijn ouders niet hadden geneukt, dan zou ik er niet zijn en zou ik niet op mijn vijfde jaar met de fiets tegen een betonnen muur zijn opgereden (bij voorbeeld).

Op een zeker niveau is dat waar, maar feitelijk (binnen de echte waarheid) word je alleen maar geboren omdat je je schuldig voelt over de afscheiding. Iedereen die geboren wordt denkt onbewust zeker te weten dat hij of zij schuldig is. Dat is het hele idee, dat deel van de Eenheid dat zich denk te hebben afgescheiden voelt zich schuldig over die afscheiding en projecteert die schuld als een object. Jij bent zo'n object, jij ben zo'n virtuele projectie van schuld en dat is de enige reden waarom je bent geboren. Die schuld is onbewust, dus roepen "ik voel me nergens schuldig over" is onnodig en slaat nergens op.

De opdracht die je onbewust hebt mee gekregen van de Bron is deze: "ga op zoektocht uit en ondervind dat je niet schuldig bent en dat de Bron niet boos op je is, omdat je nooit bent afgescheiden van de Bron."

En ergens in je onbewuste denkgeest weet je dit nog allemaal, het enige dat nodig is, zijn genoeg triggers om los te komen van de verkeerde denkgeest (de denkgeest die denkt dat hij afgescheiden is, de denkgeest die zich schuldig voelt, de denkgeest die bang is voor represailles van de Bron — kortweg: het Ego) zodat je gaat denken met de juist denkgeest (de denkgeest die weet dat er nooit afscheiding kan plaatsvinden, de denkgeest die weet dat we de Bron nooit hebben verlaten, de denkgeest die weet dat schuld en angst ongegrond zijn — kortweg: de perfecte Eenheid die we zijn).

Wat de praktijk zo lastig maakt, is het feit dat deze verkeerde denkgeest, dit Ego, niet van plan is om zijn bestaan op te geven. Echt heel kinderachtig! Dus dit Ego gaat van alles verzinnen om ons maar te overtuigen van het feit dat dit allemaal echt is. Dat is wat dit spel op aarde is; wij (de helden) moeten er achter komen dat we niet bestaan terwijl het Ego (de boosdoener) alles in het werk stelt om dat te voorkomen.

Maar net als bij de Indiana Jones films, is dit allemaal niet echt. Het is een projectie en wij zitten in een bioscoop en denken dat de projectie echt is. Om daaruit te ontwaken is vreselijk moeilijk. Zelfs als je het bovenstaande weet en er ook van overtuigd bent dat het zo is, dan nog wint het Ego vele malen en keer op keer. Wij, de helden, kunnen namelijk alleen winnen als we alles en iedereen vergeven voor alles wat er gedaan wordt, om het simpele feit dat er niets gedaan wordt en nooit iets gedaan is. Geen afscheiding betekent dat we hier niet zijn, en dat houdt automatisch in dat er hier niets gebeurt en nooit iets gebeurd is.

En toch lijkt het allemaal echt en lijkt het volslagen onmogelijk om mensen als Hitler te vergeven, of zelfs het buurjongetje dat expres een kras op je nieuwe auto krast. Het punt is dat als we niet iedereen kunnen vergeven, we echtheid geven aan dingen die er niet zijn, mensen die niet bestaan en gebeurtenissen die nooit gebeurd zijn, en zodra we ook maar iets heel even als echt ervaren, heeft het Ego er een punt bij.

Voordeel is wel dat we ons niet druk hoeven te maken over het probleem of andere mensen ook wakker worden en met de juiste denkgeest gaan denken, want er is hier niemand buiten jou. Jij bent de enige die hier is omdat je hier denkt te zijn en zodra jij de juiste denkgeest consequent gebruikt, houdt alles hier op en zie je dat iedereen al thuis in de Bron is en op je wacht. Sterker nog, dat jij al ook al thuis was en op jezelf wachtte.

Dan blijkt ook dat er geen tijd en geen ruimte bestaat, en dat al die honderden, duizenden, miljoenen, miljarden jaren dat je er over hebt gedaan om er achter te komen, er niets toe doen, want je bent nooit weggeweest, tijd is nooit verstreken en het is allemaal een boze droom geweest.

Ik wacht op jou zoals ik op mijzelf wacht en jij op mij wacht en op jezelf wacht, omdat jij en ik hetzelfde en dezelfde zijn: perfecte Eenheid. En dat wachten duurt niet lang, want er bestaat geen tijd en de Bron is geduldig. De Bron weet namelijk dat het nooit gebeurd is.

INHOUD