Waarom Over De Bron Schrijven? — (4-7-09)

"Waarom praat je tegenwoordig altijd maar over die bron?", vroeg Arnaldo (een lezer) mij, en dat is best een goede vraag.

Het leven (HET leven, niet EEN leven) is een zoektocht en uiteindelijk komt iedereen een keer in de situatie terecht waarin die zoektocht een zoektocht naar "de zin van het leven" wordt, een zoektocht naar de waarheid. Er gaan duizenden levens overheen voor je langzaam maar zeker een beeld krijgt van wat "de zin" is, en vooral wat werkelijk en onwerkelijk is.

Schijnbaar ben ik, na duizenden levens of meer, tot de conclusie of het inzicht gekomen dat iets alleen waar kan zijn als het altijd waar is. Als dat zo is dan kan datgene wat waar is nooit verdwijnen, het moet onvergankelijk zijn. Dit houdt automatisch in dat alles wat wel vergankelijk is, niet waar en niet werkelijk is.

Als je dan naar de aarde en het leven op aarde kijkt, dan wordt al snel duidelijk dat alles vergankelijk is. Elk leven, elk bestaan, elk ding op aarde gaat van leven naar dood, of van begin naar einde, of van bestaan naar verdwijning. Zelfs stenen, die er best wel onvergankelijk uitzien, vergaan op een gegeven moment door erosie of slijtage. Niets in dit universum is onvergankelijk, niets is blijvend, dus niets in dit universum kan werkelijk zijn.

En toch lijkt dit universum te bestaan, dit houdt in dat het door iets "gemaakt" of "verzonnen" moet zijn. Dit iets moet er altijd zijn, dit iets moet onvergankelijk zijn, dit is iets moet werkelijk en waar zijn. Dit iets noemen we al eeuwen- en eeuwenlang "God"; en "God" = De Bron.

Punt is alleen wel dat "God" niets te maken heeft met de creatie van het universum, zoals ik al in eerdere artikelen heb vertelt, dit universum is verzonnen, wordt gedroomd, door een deel van Eenheid —wat "God" is—, en dat deel denkt dat het zich heeft afgescheiden van "God".

De Bron, of "God", is onvergankelijk, onsterfelijk, pure waarheid en pure liefde, en bovendien is "God" ondeelbaar. "God" is Alles, en als "God" Alles is, dan moet Alles Eén zijn. Dit houdt in dat er nooit afscheiding kan hebben plaatsgevonden.

Voor ik verder ga, even dit. Voor mij was het tot een half jaar geleden ondenkbaar dat ik het over "God" zou hebben, laat staan dat ik het bestaan van "God" zou erkennen of zelfs zou beweren dat "God" het enige is dat werkelijk is. Ik was, en ben nog steeds, een van de grootste atheïsten die er op de aarde rondloopt. Ik ben een groot tegenstander van welke religie dan ook. Vandaar, om verwarring te voorkomen, moet ik uitleggen wat "God" is; en vooral eerst wat "God" NIET is.

"God" is niet een mensachtig figuur dat de aarde en het universum heeft gecreëerd, "God" is zelfs niet een energie of entiteit dat de aarde heeft gecreëerd. "God" is niet de grote schepper die ons naar zijn evenbeeld heeft geboetseerd. "God" is niet waar de Bijbel het over heeft. "God" heeft niets met het leven op aarde te maken, luistert niet naar je gebeden en straft je niet als je iets verkeerd doet. Het kan "God" werkelijk geen ene fuck schelen wat wij hier allemaal doen. Er bestaat niet zoiets als "het universum", dus waar zou "God" zich druk over moeten maken?

"God" is pure geest, "God" is pure eenheid. Deze "God" is zich niet bewust van ons geneuzel op aarde, is zich niet bewust van ons dualistisch gedoe en is zich niet bewust van onze (schijnbare) afgescheidenheid van De Bron. "God" is zich daar allemaal niet bewust van en bemoeit zich daar dus ook niet mee, omdat "God" zich alleen bewust kan zijn van dat wat werkelijk waar is. Het enige wat waar is, is de onvergankelijke, onsterfelijk, pure Eenheid dat de Bron of "God" is.

Daarom heb ik het steeds over de Bron, en nu (voor de eerste keer) over "God", omdat dat het enige is dat werkelijk is, het enige is dat bestaat. Al het andere, alles wat gebeurt op aarde —de samenzwering, de moorden, maar ook de mooie dingen— zijn niet werkelijk en gebeuren niet echt.

Binnen het hele universum is er nog nooit iets gebeurd, er is nog nooit iemand geboren en er is nog nooit iemand gestorven. De "big bang" heeft nooit plaatsgevonden, er hebben nooit Dinosauriërs op aarde rondgelopen en Michael Jackson heeft nooit gedanst en gezongen.

De weg naar "God" is niet de leidraad van het Christendom, de Islam of elke andere religie volgen, hell no!, de werkelijke weg naar "God" (naar huis als het ware) is alles vergeven; en vooral jezelf vergeven dat je denkt dat je hebt gedacht dat dit alles hier op aarde echt is. Vergeef je vijanden niet omdat ze niet weten wat ze hebben gedaan, maar omdat ze nog nooit iets hebben gedaan.

Uiteindelijk, zo zie ik het voor me, zal ik —middels vergeving— bevrijd worden van het Ego (dat dit nep-universum in stand probeert te houden) en zal ik terugkeren naar huis ("God"/de Bron) om te merken dat ik het in eerste instantie nooit heb verlaten en dat er geen tijd is verstreken. Het was slechts een boze droom, zal ik inzien, en wakker worden.

Tot dan droom ik verder, net als iedereen, en herinner ik mijzelf er steeds aan dat het niet werkelijk is, en dat niets onwerkelijks mij kan raken, omdat ik nog steeds deel van de Bron ben en van nature onsterfelijk.

INHOUD