Relaties — (24-7-09)

Er schijnen twee keuzes te zijn. Eén is kiezen voor de Ego denkgeest en Twee is kiezen voor de Heilige denkgeest... en slechts één is waarheid en de ander is illusie.

Het lijkt mij dat er op zo'n manier geen keuze is, of in het vriendelijkste geval is er iets dat zich voordoet als een keuze; hoe dan ook is het geen bewuste keuze. Het is in ieder geval moeilijk te geloven dat iemand bewust kiest voor pijn en lijden, en toch is dat precies waarvoor we kiezen (mijzelf incluis).

We kiezen ervoor om in ons- en met ons lichaam relaties aan te gaan op een puur materialistisch niveau. Hiermee bedoel ik dat we fysiek een relatie aangaan met een ander lichaam of een tastbaar voorwerp, en maken ons wijs dat dit andere lichaam werkelijk de persoon is (de IK), of het voorwerp is, waarmee we de relatie aangaan.

Het is onvermijdelijk dat iets materialistisch, iets fysiek tastbaars buiten ons, waarmee we een relatie aangaan, gaat wegvallen. Als het niet is omdat de relatie wordt verbroken, dan is het wel omdat hetgeen waarmee we een relatie zijn aangegaan dood gaat, stuk gaat of weg gaat. Alles wat we hebben en vergaren gaat ooit een keer verloren, dat is een wetmatigheid. Dit heeft altijd een vorm van lijden tot gevolg.

Dit houdt in: zodra we vanuit liefde een relatie aangaan met iets of iemand buiten ons, gaan we automatisch een relatie aan met datgene dat gaat volgen; de pijn en het lijden dat volgt op de breuk of eindigen van de relatie.

Het punt is dat werkelijke liefde geen pijn en lijden zou moeten kunnen veroorzaken, werkelijke liefde moet namelijk wel voor altijd zijn, want alleen wat onwerkelijk is gaat voorbij. De bijna vanzelfsprekende conclusie moet zijn dat wat wij hier op deze wereld liefde noemen absoluut niets met werkelijke liefde te maken heeft; want werkelijke liefde kan geen pijn en geen lijden veroorzaken.

Als dat wat wij liefde noemen niet werkelijke liefde is, maar iets wat wij verwarren met werkelijke liefde, dan moet de aardse liefde onderdeel zijn van een spel dat Ego met ons speelt. Waarom? — vraag je misschien... nou, omdat alles hier op aarde niets meer is dan een spel dat Ego met ons speelt. En wat is Ego? — zou een volgende vraag kunnen zijn... nou, Ego zijn wij die geloven dat we afgescheiden zijn van de Bron. Dus wie speelt nou dat spel? — Uhm, wijzelf, wij nemen onszelf op een kolossale manier in de maling.

Wetende dat het enige spel dat ons Ego speelt het spel "Hoe blijf ik hier zo lang mogelijk aan de macht" is, zou het overduidelijk moeten zijn hoe dit werkt. Als volgt, volgens mij, en ik neem als voorbeeld de liefde en relatie tussen twee personen:

Wanneer we iemand ontmoeten waarvoor we liefde voelen, willen we deze persoon bij ons houden. We willen dat deze persoon er alleen voor ons is, alleen van ons is, alleen bij ons wil zijn en voor ons kiest. Wat het Ego doet is er voor zorgen dat wij niet alleen van die persoon houden, maar ons ook nog eens persoonlijk (en lichamelijk) afhankelijk maken van die persoon.

Als die persoon een lange tijd niet bij ons is, dan missen we die persoon. Wat we dan voelen, vooral lichamelijk, is vergelijkbaar met wat een verslaafde voelt wanneer deze zijn drugs niet krijgt.

Let wel: "vergelijkbaar", dus niet precies hetzelfde. Er zijn natuurlijk gradaties in pijn, maar ik heb ervaren dat het missen van iemand vergelijkbaar is met de lust naar een sigaret wanneer je daaraan verslaafd bent — makes you wonder, doesn't it?

We denken en geloven dat we gelukkig zijn met die persoon, en voor een tijd zijn we dat ook, maar het doel van het Ego is altijd om ons pijn te laten voelen zodat we ons bewust zijn van dat lichaam dat pijn voelt. De som is als volgt:  "Dit lichaam voelt pijn" + "Ik voel pijn" = "Ik ben dit lichaam". Als de persoon waarvan we houden kwaad op ons is voelen we pijn, als die persoon ons verlaat voelen we pijn, als die persoon ziek wordt voelen we pijn en zeker als die persoon sterft voelen we pijn. En we kunnen er zeker van zijn dat als we een relatie aangaan, de persoon waarmee we de relatie aangaan kwaad op ons gaat worden, ons kan verlaten, ziek kan worden en zeker dood zal gaan.

Nu moeten we goed in gedachten houden wat het Ego wil bereiken. Het Ego wil alleen maar zijn bestaansrecht bevestigen en laten voortbestaan. Dit kan alleen wanneer wij ons blijven identificeren met dit lichaam dat we aangetrokken hebben. Zolang wij dit lichaam serieus nemen en dit lichaam als onze "IK" beschouwen, is het Ego veilig.

Ter herinnering: "Dit lichaam voelt pijn" + "Ik voel pijn" = "Ik ben dit lichaam"

Wanneer we emotionele pijn ervaren —bijvoorbeeld wanneer een geliefde ons verlaat of sterft— wordt dit automatisch vertaald naar fysieke pijn dat door het gehele lichaam wordt gevoeld. Het is een intense pijn die niet gelokaliseerd kan worden en ook niet verzacht kan worden met aspirine of wat dan ook. Hierdoor moeten we het lichaam en ons gevoel wel serieus nemen, en als we dat doen (en we kunnen bijna niet anders) nemen we automatisch aan dat wij dit lichaam zijn dat pijn ervaart omdat WIJ pijn ervaren... en dat is het enige wat het Ego wil.

Het is eigenlijk een dubbelspel, waardoor het niet alleen maar negatief is. Aan de ene kant is er de Ego denkgeest die ons verleidt om het lichaam serieus te nemen, aan de andere kant is er die Heilige denkgeest (of werkelijke IK, of Brongeest, of geef het een naam — daar discussieer ik niet meer over) die ons uitnodigt om te zien dat het allemaal illusie is. In feite gebruikt de Heilige denkgeest de methode van de Ego denkgeest om ons wakker te schudden.

Liefde wordt gebruikt door Ego om ons doormiddel van pijn en verlies tot het lichaam te veroordelen, terwijl het door de Heilige denkgeest wordt gebruikt om ons te laten inzien dat wij niet dat lichaam zijn en dat er geen pijn of verlies kan bestaan, omdat alles eeuwig is.

Voor de goede orde... ik zeg niet dat we geen relaties moeten aangaan, ik zeg niet dat we niet verliefd moeten worden, ik zeg niet dat we van niemand moeten houden, ik zeg niet dat we geen verdriet mogen voelen (of moeten voelen) wanneer een geliefde op wat voor manier dan ook uit ons leven verdwijnt, ik leg hier alleen maar voor wat er gebeurt en hoe het werkt — heel erg klinisch, dat geef ik toe, doe er maar mee wat je wilt of doe er niets mee.

En wat die keuze betreft, iedereen kiest in eerste instantie voor de Ego denkgeest omdat we niet beter weten na miljoenen jaren van evolutionaire indoctrinatie en misinterpretatie. Pas wanneer we de bullshit, de pijn en het lijden dat deze keuze veroorzaakt niet meer aankunnen, is er een kans dat we kiezen voor de Heilige denkgeest.

Maar in feite is dat geen keuze.

INHOUD